องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 137

ชุนหงนึกถึงหญิงสาวก่อนหน้านี้ เดิมทีปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกายพระชายาอย่างดี จู่ๆ ก็หายไป นางตื่นตระหนกและก้มศีรษะลงกับพื้น "ข้าน้อยจำได้แล้ว พระชายาไม่ต้องกังวลเพคะ ข้าน้อยจะพูดอย่างละเอียดชัดเจนเลยเพคะ"

จวินฉูฉู่จึงหลับตาลงและพักผ่อน

เมื่อกลับมาถึงจวนท่านอ๋องตวน ท่านอ๋องตวนยังไม่กลับมา จวินฉูฉู่ลงจากรถม้าและหัวเราะอย่างเยือกเย็น

หนานกงเยี่ยน ท่านมีคนรักใหม่ก็ลืมคนรักเก่าแล้วหรือ?

วันนี้หนานกงเยี่ยนได้รับคำสั่งจากพระมเหสีหวาให้ส่งอวิ๋นหลัวฉวนกลับจวนฉีกั๋วกง และขณะนี้หนานกงเยี่ยนกำลังอยู่ที่จวนฉีกั๋วกง

ฉีกั๋วกงไม่ได้ต้องการลูกเขยอย่างท่านอ๋องตวนเท่าไรนัก และก็ไม่ได้มาพบเขา

แต่ในเมื่อท่านอ๋องตวนเป็นถึงเครือราชวงศ์ ฉีกั๋วกงสามารถไม่มาเจอหน้าได้ แต่คนในจวนฉีกั๋วกงทั้งหมดก็ต้องให้เกียรติเขาบ้าง โดยมีการต้อนรับเล็กน้อยตามพิธี แต่ทัศนคติของคนในจวนฉีกั๋วกงต่างก็เหมือนกับฉีกั๋วกงเอง โดยแสดงการต้อนรับหนานกงเยี่ยนในฐานะท่านอ๋องตวนตามพิธีเท่านั้น

ฮูหยินใหญ่สั่งให้อวิ๋นหลัวฉวนพาท่านอ๋องตวนเดินเที่ยวชมสวนภายในจวนฉีกั๋วกง จากนั้นจึงปลีกตัวออกไป

บรรดาหญิงสาวคนอื่นต่างก็รู้สึกผิดหวังกับท่านอ๋องตวน โดยกล่าวว่าเป็นคนที่เกรงกลัว และไม่แยกแยะความผิดชอบชั่วดี จึงไม่เข้ามาปรนนิบัติรับใช้ มาเพียงต้อนรับและแยกย้ายกันกลับออกไป

หนานกงเยี่ยนก็พอจะดูออก คนในจวนฉีกั๋วกงต่างก็ไม่ต้อนรับเขาสักเท่าไร

"ข้าล้มเหลวเช่นนั้นเลยหรือ?" หนานกงเยี่ยนเดินไปที่หน้าสระบัวที่ไม่มีผู้คน เขามองดูแอ่งน้ำพุ

เขาเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนตั้งแต่ตอนเด็ก ถึงแม้จะไม่ฉลาดเท่าท่านอ๋องเย่ แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่เขลาขนาดนั้น

ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นหนึ่งในผู้ที่ฉลาดที่สุดในเมืองหลวงนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้

อวิ๋นหลัวฉวนมองมาที่หนานกงเยี่ยนที่มีสีหน้าผิดหวังและก็ไม่กล้าจะซ้ำเติมเขา "ตระกูลของข้าเป็นตระกูลนักวิทยายุทธ วันปกติมักไม่เหมือนกับครอบครัวอื่นที่นั่งพูดคุยเสียงดัง ดังนั้นท่านไม่ต้องคิดมาก ท่านก็คิดเสียว่ามาเดินเล่นในตลาด คนพวกนั้นกับท่านก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับท่าน ฉะนั้นจึงไม่ต้องคิดมากหรอกเพคะ"

หนานกงเยี่ยนหันหลังกลับไปหาหญิงสาวอ้วนท้วมคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า หัวเราะและกล่าวว่า "เจ้าคิดว่าข้าไร้ประโยชน์หรือไม่?"

"ไม่ถึงขั้นนั้นเพคะ" อวิ๋นหลัวฉวนตอบอย่างถนอมน้ำใจ นางเกือบพยักหน้าบอกว่าใช่เสียใจ

หนานกงเยี่ยนส่ายหน้า "ข้ามันไร้ประโยชน์จริงๆ เมื่อดูลายมือของข้าก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่แปลกเลยที่วันก่อนข้าแพ้ให้กับท่านแม่ทัพฉี"

"ท่านแม่ทัพฉีฝีมือเก่งกาจเช่นนั้น แน่นอนที่จะแพ้ให้กับเขา หม่อมฉันก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ แต่ฝีมือของท่านก็ไม่ธรรมดา ท่านและข้าดูเหมือนจะฝีมือเสมอกัน หากท่านได้ประลองฝีมือกับพี่ชายและพี่สาวของหม่อมฉัน คงเป็นแค่ผู้ที่ถูกกระทำเพคะ" อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หนานกงเยี่ยนขมวดคิ้ว "นอกจากจักรพรรดิแล้ว ใครกล้าที่จะทำร้ายข้า?"

เช่นนั้นก็ไม่แน่หรอกเพคะ ได้รับความคุ้มครองจากจักรพรรดิแล้วพูดเช่นนี้ เช่นนั้นก็ไม่มีฝีมืออะไรหรอกเพคะ

ปู่ของหม่อมฉันบอกกับหม่อมฉันว่า จักรพรรดิที่ดูเหมือนว่าอยู่สูงเสียดฟ้านั้น อันที่จริงกลับอันตรายที่สุด

จักรพรรดิยืนอยู่ตรงนั้น ผู้คนจำนวนมหาศาลต่างเห็นพระองค์ ลงมือกระทำก็ง่าย ฉะนั้นพวกเราจึงต้องขยันฝึกซ้อมวิทยายุทธ เพื่อปกป้องจักรพรรดิและรับใช้อาณาจักร"

หนานกงเยี่ยนมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น และจู่ๆ ก็เข้าใจสิ่งหนึ่งได้

ทำไมฉีกั๋งกงจึงสามารถมีเกียรติศักดิ์อย่างมากในอาณาจักรต้าเหลี่ยง

ความจริงใจที่เขามีต่อจักรพรรดิและอาณาจักรต้าเหลียง ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์สามารถเป็นพยานให้ได้

เมื่อออกมาจากจวนฉีกั๋วกง หนานกงเยี่ยนก็ขึ้นรถม้าและเหลือบมองไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้ารถม้า และยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง "ข้ารู้สึกเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้รังเกียจข้าเท่าไรแล้ว"

เดิมที่อวิ๋นหลัวฉวนนั้นอารมณ์ดีมาก แต่เมื่อได้ยินที่หนานกงเยี่ยนกล่าวก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

"ท่านไม่รังเกียจ!" อวิ๋นหลัวฉวนหันหลังและกลับเข้าไป

หนานกงเยี่ยนกลับเข้าไปในรถม้า ก็ยังเป็นเด็ก นางยังไม่เข้าใจอะไรดี

เมื่อพักผ่อนอย่างดีแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมตัวที่จะกลับไปที่จวนท่านแม่ทัพอีกครั้ง ช่วงนี้ไม่ได้ข่าวของท่านพ่อเลย ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกใจคอไม่ดีนัก

หนานกงเย่ต้องเข้าเฝ้าช่วงเช้าทุกวัน หลายวันมานี้ออกจากจวนไปตั้งแต่เช้าตรู่และกลับเข้ามาดึกดื่น เขาเหนื่อยมากแล้วกับปัญหาเรื่องเขื่อนตู้ฟางจุน ดึกดื่นกลับเข้ามาในจวนยังต้องทรมานร่างกายของเธอ ต่อให้หนานกงเย่กินนอนได้อย่างสบายตามปกติ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเป็นห่วงเขา

เมื่อออกมาจากจวนท่านอ๋องเย่ ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้ยินผู้คนบนท้องถนนพูดกันว่า ท่านอ๋องตวนไปจวนฉีกั๋วกงเพื่อพูดเรื่องการสู่ขอด้วยตัวเอง และเรื่องการสู่ขอได้รับอนุญาติจากพระมเหสีหวาและจักรพรรดิแล้ว ในอีกไม่ช้าจวนท่านอ๋องตวนจะได้ทำพิธีต้อนรับพระชายารองของท่านอ๋องตวนแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเดินบนท้องถนน เดินไปพลางและฟังผู้คนบนท้องถนนต่างพากันชื่นชมความสวยงามของจวินฉูฉู่ เธอเยาะเย้ยอย่างไม่ใส่ใจ

อาอวี่ขมวดคิ้วและหันไปทางฉีเฟยอวิ๋น รวมไปถึงหงเถาและลี่ว์หลิ่วต่างก็หันไปมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างระมัดระวัง

พระชายากำลังอิจฉาที่จวนท่านอ๋องตวนจะมีพระชายารองที่มีคุณธรรมเข้าไปอยู่ หรือว่าอิจฉาว่าพระชายารองมีชื่อเสียงมากกว่าเธอ

เพราะอย่างไรก็ตาม ขณะนี้ในเมืองหลวงต่างกำลังพูดถึง ที่ท่านอ๋องเย่ไม่แต่งตั้งพระชายารอง ก็เพราะพระชายาเย่มีปัญหา รวมไปถึงการปกป้องจากจักรพรรดิและท่านแม่ทัพฉี เธอจึงไม่อนุญาตให้ท่านอ๋องเย่แต่งตั้งพระชายารอง

"พระชายาเป็นอะไรหรือเพคะ?" ลี่ว์หลิ่วรวบรวมความกล้าของนางและกล่าวถาม เมื่อมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่ไม่พูดอะไร เธอเพียงแค่กำลังจ้องมองผู้คนที่ชื่นชมด้วยสายตาดูถูก

พระชายากล่าวอย่างเรียบเฉย "ถึงแม้ว่าพระชายาท่านอ๋องตวนจะไม่ค่อยเท่าไร แต่บางครั้งข้าก็รู้สึกสงสารนาง นางก็ไปเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว แต่กลับให้สามีไปมีพระชายารองได้ ผู้หญิงใจกว้างได้ถึงเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าไม่รักสามี เช่นนั้นก็คงเป็นแค่แมลงที่น่าสงสาร"

ลี่ว์หลิ่วและคนอื่นต่างพูดไม่ออก หรือว่าแต่งตั้งพระชายารองให้กับสามีไม่ได้เป็นเรื่องที่พระชายาเอกควรทำหรือ

"พระชายา เมื่อมีพระชายารองก็สามารถแบ่งเบาเรื่องในจวนได้นะเพคะ สองคนช่วยกันดูแลท่านอ๋อง เช่นนั้นพระชายาเองก็จะสบายขึ้นนะเพคะ" ลี่ว์หลิ่วกล่าวเป็นขั้นเป็นตอน

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว "บอกว่ารักไม่มีวันเปลี่ยน ข้ารักเจ้า แต่ก็เทียบไม่ได้กับหลักธรรมคำสอน? ความที่ท่านอ๋องตวนมีต่อพระชายาตวนเช่นนั้น เก็บอยู่ในปากเกรงว่าจะละลายหายไป แต่สุดท้ายกลับไปสู่ขอผู้หญิงคนอื่น ข้าอยากจะขุดหัวใจของท่านอ๋องตวนออกมาดูเสียหน่อยว่าข้างในเป็นสีดำหรือว่าสีแดง"

"ทำเช่นนั้นไม่ได้นะเพคะพระชายา" ลี่ว์หลิ่วรีบกล่าว

อาอวี่กล่าวว่า "พระชายาก็แค่พูดเท่านั้นเอง"