นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 176

ใบหน้าของตันเวย์ทั้งโกรธทั้งอับอายและฟันนั้นถูกกัดจนแทบจะละเอียด

แต่ซิ่วหยูไม่ได้สนใจอะไรมากนักและได้ปล่อยเธอพลางขมวดคิ้วความคาดหวัง

หลังจากที่ตันเวย์ขยับมือได้ เธอก็ยกมันขึ้นทันทีและพยายามจะดันเธอาด้วยศอก

ซิ่วหยูไม่รู้สึกโมโหพลางจับการโจมตีของเธอเบาๆ ก้มตัวลงอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

"ซิ่วหยู! คุณปล่อยฉัน!"

ตันเวย์ตกใจมากจนถีบขาตรง ผู้ชายคนนี้เป็นแบบนี้มาตลอด ใช้กำลังโดยไม่มีเหตุผมและไม่เคยถามเธอมาก่อนว่าเต็มใจหรือไม่

"ปั้ง!"

เธอถูกโยนลงบนเตียงใหญ่ ซึ่งทำให้หน้ามืดและเวียนหัวมาก

ต่อหน้าเธอ ซิ่วหยูแข็งแกร่งอยู่เสมอ เขายื่นมือออกมาปลดกระดุมตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนมุมปาก

"เวย์เวย์ ไม่เจอกันนานแล้ว คืนนี้เรามาพูดคุยกันดีๆ คุยเกี่ยวกับชีวิต พูดเกี่ยวกับอุดมคติอะไรก็ได้หมด"

"ใครอยากคุยกับคุณ?!"

ตันเวย์โมโหและจะลงจากเตียง แต่ข้อเท้าก็ถูกเขาคว้าไว้ จากนั้นร่างของชายคนนี้ก็ขึ้นไปคร่อม "คุณไม่อยาก แต่ผมอยาก"

ซิ่วหยูเป็นอันธพาลและตอนนี้เขาก็มาถึงเตียงแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลใดที่จะให้เธอหนีไปได้

ตันเวย์ก็ไม่ได้รู้จักผู้ชายเป็นวันแรก หลังจากโดนกดทับลงแล้ว เธอก็ยื่นมือออกไปบีบบาดแผลของเขาอย่างรวดเร็ว

ซิ่งหยูดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ และถึงกับรู้สึกเร้าใจเล็กน้อย

เขารู้ว่าตันเวย์จะไม่เชื่อฟัง ซึ่งก็ยังคงเป็นเหมือนแต่ก่อนที่เหมือนกับแมวป่าตัวน้อย

ความรักทั้งหมดดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาทันที เขาจูบเธออย่างหนักหน่วง จูบนั้นเร่งรีบและลึกซึ้ง

ตันเวย์ ไม่สามารถผลักออกได้และกัดไปที่ไหล่ของเขาด้วยความโกรธ ซึ่กัดจนฟันตัวเองนั้นเจ็บ แต่ชายคนนี้ก็ยังไม่หยุด

เลือดบนไหล่ของเขาหยดลงบนหน้าอกของเธอทีละหยด ภาพนี้ดูผิวเผินนั้นสวยงามมาก

ซิ่วหยูใช้นิ้วเช็ดเลือดที่มุมปากของเธออย่างตั้งใจ และส่วงลึกในดวงตานั้นมีร่องรอยของการบาดเจ็บ "ไม่คิดถึงผมเลยเหรอ？ตันเวย์ เราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว พอจากผมไป คุณมีชีวิตที่มีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ?"

หน้าอกของตันเวย์สั่นอย่างรุนแรง และมันสายเกินไปที่จะเข้าใจว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร และชายคนนี้ก็ใช้โอกาสนี้ที่จะทำแผนชั่วให้สำเร็จ

ในหัวของเธอนั้นสับสนในทันที พลางหันหน้าออกไม่มองหน้าเขา

ซิ่วหยูกลับจับคางของเธอไว้ "มา เวย์เวย์ มองมาที่ผมแล้วเรียกชื่อผม"

ตัยเวย์กัดริมฝีปากแน่นและไม่อยากสนใจเขา

"ไม่เรียกใช่ไหม ให้ผมนึกชื่อผู้ชายที่คุณรักก่อน พรุ่งนี้ผมจะมีคนไปฆ่ามัน"

มีความหวาดกลัวในดวงตาของตันเวย์ เธอไม่สงสัยเลยว่าผู้ชายคนนี้จะทำจริงๆ ตอนนั้นที่ถูกเขามาเจอ เธอสูญเสียคู่หมั้นไปในพริบตาและถูกบังคับให้มอบตัวให้กับเขา

" ซิ่วหยู ... "

เธอเม้มริมฝีปากอย่างไม่เต็มใจและค่อยๆหลับตาลง น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาจากดวงตา มั้งหมดหวังและเกลียดชัง

ซิ่วหยูโน้มตัวไปจูบน้ำตาของเธอให้แห้ง พร้อมกับไฟที่สว่างขึ้นในดวงตา" คุณยังไม่ลืมเขาไปสินะ ลุ่มหลงงมงายจริงๆ"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความถากถาง ราวกับมีดปลายแหลมที่ปักตรงเข้าไปในหัวใจของตันเวย์

มุมปากของตันเวย์เต็มไปด้วยความขมขื่นและน้ำตาของเธอก็ยิ่งไหลเชี่ยว "ใช่ ลืมไม่ได้ คุณจะเข้าใจอะไร คุณไม่เข้าใจอะไรเลยนับประสาอะไรกับความรัก! คุณก็ได้แต่บังคับเท่านั้น !!! "

ซิ่วหยูไม่เคยเศร้าเท่าตอนนี้มาก่อน ลมหายใจเย็นที่หางคิ้วสามารถควบแน่นกลายเป็นน้ำค้างแข็งและการเคลื่อนไหวของเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น โดยไม่มีความสงสารใดๆ

" น่าเสียดายนะเวย์เวย์ที่พวกเธอจะได้เป็นเนื้อคู่กันในชาติต่อไปเท่านั้น"

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พูดคุยกันอีก ซึ่งสามารถได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้เบาๆ

ความสัมพันธ์ระหว่างซิ่วหยูและตันเวย์ทะเลาะกันใหญ่โตมากในตอนนั้น และตันเวย์ถูกบีบบังคับมาตั้งแต่แรกเริ่ม ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร แต่ในภายหลังก็ได้เข้าใจ

เป็นเพราะความรัก เขาจึงทนไม่ได้ที่ผู้หญิงคนนี้ทิ้งเขาไประหว่างทาง และเขาอยากจะจับเธอไว้ในอ้อมแขนตลอดเวลา

เธอต้องการอะไร เขาก็สามารถให้เธอได้ทุกอย่าง แม้ว่าจะเป็นชีวิตของเขา เขาก็เต็มใจ

แต่เธอกลับพูดอย่างโหดร้ายว่าเขาไม่เข้าใจความรัก

ซิ่วหยูรู้สึกเหมือนถูกเข็มแทงในหัวใจของตัวเอง เจ็บปวดจนใจของเขาเริ่มจะชัก เมื่อถึงจุดสูงสุดของความสุข เขาก็กระซิบที่หูของเธอ: "เวย์เวย์ ฉันรักเธอ"

ตันเวย์กลับไม่ได้ใจอ่อนเลยพร้อมกับหน้าที่เย็นชา "ซิ่วหยู ฉันเคยบอกแล้ว คุณไม่เคยรู้ว่าเลยว่าความรักคืออะไร"

"งั้นคุณก็สอนผมได้ เวย์เวย์ อย่าทิ้งผมไปเลยนะ"

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลขึ้นบาง แล้วก็ก้มศีรษะลงเพื่อโอบริมฝีปากของเธออีกครั้ง ดูเหมือนว่าคืนนี้เขาจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ

ซิ่งหยูกำลังเสพความอบอุ่นที่หาได้ยากจากที่นี่ แต่ฮ่อฉวนสือนั้นได้กลับมาถึงเฉียนสุ่ยวานแล้ว

หลังจากที่เขาเข้าประตูมา ก็วางเสื้อโค้ทของตัวเองไว้บนราวแขวนเสื้อข้างๆ

ยังคงมีเสียงของทีวีในห้องนั่งเล่น เขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าสือฮว่ากำลังนั่งอยู่บนโซฟา

ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้ว ดูเหมือนว่ามีอะไรจะคุยกับเขา

แต่เขาคิดจะไม่สนใจ อาจเป็นเพราะวันนี้ที่สือฮว่าไปพัวพันกับสวี๋ฉางอัน เขาจึงเอามาใส่ใจอย่างคลุมเครือ

เหรียญที่เขาไม่เข้าใจหมายถึงอะไรกันแน่ มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาในอดีต?

เขายิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งห่วง

เขาตีความความห่วงใยนี้ว่าเป็นความเป็นเจ้าของของผู้ชาย

เมื่อสือฮว่าได้ยินเสียงประตูเปิด ก็ตั้งใจกันไปทักทายเขา

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงมาจากชั้นบน ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้ต้องการที่จะเพิกเฉยต่อเธอโดยตรง

มือของเธอที่จับรีโมทนั้นกำแน่น ริมฝีปากเม้มเป็นโค้งแหลม

เมื่อเสียงชั้นบนหายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว เธอก็ลดตาลงพรางขมวดคิ้วแน่น