ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 170

"เจ้าบอกว่าเจ้าไม่รู้ เมื่อคืนที่เจ้าส่งชาหวานมา เมื่ออวี้เยี่ยนออกจากสวนถูกยาให้ล้ม ทำไมเจ้าไม่พูด ทำไมถึงเอาแม่นมซุยกับอวี้เยี่ยนย้ายกลับไปที่ห้อง จากนั้นค่อยเรียกให้ฉินหรูเหลียงมานี้?"

แม่บ้านจ้าวกัดฟันปฏิเสธ

เฉินเสียนพูดอย่างเย็นชา "เอ้อร์เหนียง ไปค้นที่ห้องนาง"

แม่บ้านจ้าวจู่ๆ ก็ตื่นตระหนก

เมื่อก่อนนางไม่ค่อยทำเรื่องแบบนั้น และจะเตรียมตัวล่วงหน้าได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ นางถูกแม่นมซุยขังไว้ และนางไม่มีโอกาสที่จะทำลายหลักฐานได้

แม่นมซุยไปค้นในห้องของแม่บ้านจ้าวอย่างรีบเร่ง ไม่นานก็ค้นเจอยาสองขวดออกมา ในนั้นยังมียากล่อมประสาทกับยาเพิ่มความต้องการที่ยังใช้ไม่หมด

เฉินเสียนกางขวดยาสีแดงและสีน้ำเงินต่อหน้าต่อตาของแม่บ้านจ้าวและพูดว่า "แม่บ้านจ้าว นี่อะไร?"

"องค์หญิง บ่าว......."

"ใครให้ยานี้กับเจ้า?"เฉินเสียนจ้องมองไปที่ใบหน้าของแม่บ้านจ้าว ถาม "เจ้าบอกความจริงกับข้า เป็นเหมยอู่หรือว่าเซียงซั่น?"

แม่บ้านจ้าวส่ายหน้าต่อเนื่อง "ไม่มีใคร.....เป็นบ่าวที่ทำผิด......."

"เหมยอู่คงทำใจไม่ได้ที่จะต้องส่งฉินหรูเหลียงมาให้ข้าถึงเตียง เป็นเซียงซั่นใช่หรือไม่?"

แม่บ้านจ้าวยังคงส่ายหน้า

เฉินเสียนพูด "หากเจ้าสารภาพออกมา ข้าจะปล่อยเจ้าไปอีกครั้ง หากไม่สารภาพ อย่าโทษข้าที่ข้าลงโทษเจ้าที่ได้วางยาพิษแก่เจ้านาย"

ถึงสุดท้ายแม่บ้านจ้าว ก็ไม่ได้รับสารภาพ

แม่บ้านจ้าวยอมที่จะตาย เพราะได้รับปากกับเซียงซั่นแล้วจะไม่พูดก็จะไม่พูดออกไปอย่างแน่นอน

เซียงซั่นก็เป็นภรรยาของท่านแม่ทัพ แม่บ้านจ้าวคิดว่าที่นางทำไปเช่นนั้นเป็นเพราะหวังดีกับท่านแม่ทัพ สุดท้ายเรื่องราวได้เล็ดลอดออกมาแล้ว จะเอามาอีกทำไมล่ะ

แม่บ้านจ้าวยังวางใจให้เซียงซั่นปรนนิบัติฉินหรูเหลียง และเพื่อในอนาคตจะได้กำเนิดทายาทให้กับจวนแม่ทัพ

เฉินเสียนจ้องไปที่ดวงตาของแม่บ้านจ้าว และยิ้มอย่างเย็นชา "เจ้าไม่พูด ข้าก็รู้ว่าเป็นใคร"

จากนั้นแม่บ้านจ้าวก็ถูกนำตัวไปหาพ่อบ้าน หลักฐานเป็นที่แน่ชัด และขอให้พ่อบ้านจัดการตามกฎในบ้าน

ยึดตามกฎในบ้าน แม่บ้านจ้าวทำเรื่องเช่นนี้ขึ้น และถูกโบยอย่างโหดเหี้ยมก่อนที่จะถูกขับออกจากจวน นั้นเป็นปกติ

พ่อบ้านได้อ้อนวอนขอความเมตตาให้กับแม่บ้านจ้าวว่า "องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ แม่บ้านจ้าวเคยปรนนิบัติท่านฮูหยินมาก่อน เมื่อขับไล่ออกไปแล้วไม่มีที่พึ่งก็น่าสงสารนะพ่ะย่ะค่ะ บ่าวผู้นี้ขอให้องค์หญิงเห็นแก่ที่แม่บ้านจ้าวได้ปรนนิบัติรับใช้อย่างเต็มที่มาโดยตลอด โปรดไว้ชีวิตนางสักครั้งเถอะพ่ะย่ะค่ะ"

สีหน้าของเฉินเสียนไม่เปลี่ยน และพูด "ก็เพราะว่านางพยายามเต็มที่ เกือบทำให้ข้าแท้งมาตั้งสองครั้ง ข้าก็ไม่ได้คิดบัญชีกับนาง ครั้งนี้เกือบจะทำให้ท่านชายต้องตาย เอาอันไหนออกมา นางก็โทษตายเท่านั้น!"

เธอมองไปที่พ่อบ้านแล้วพูดอีกครั้ง "วันนี้เพียงแค่ขับนางออกไปจากจวน ดูเหมือนว่าคำขอร้องของพวกเจ้าไม่รู้สึกว่าข้าก็ได้เมตตาให้แล้ว?"

ในที่สุดเมื่อพ่อบ้านหันหลังจากไป เฉินเสียนก็เปลี่ยนใจ "ไม่ขับไล่นางออกจากจวนก็ได้ แต่ทางที่ดีเจ้าอย่าให้ข้าเห็นหน้านางอีกต่อไป ที่จะถูกโบยก็อย่าให้ขาดหายไปแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าข้ารู้พวกเจ้ากล้าที่จะเมตตานาง ครั้งต่อไปข้าต้องขับไล่นางออกไป"

พ่อบ้านดีใจมากและตอบว่า "องค์หญิงวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะบังคับใช้กฎอย่างเป็นกลาง และไม่กล้าที่จะเล่นพรรคเล่นพวก!"

แม่บ้านจ้าวถูกโบยอย่างโหดเหี้ยม องค์หญิงเลี่ยงผลที่นางจะถูกไล่ออกจากจวน แต่นางก็สามารถยืนหยัดได้ไม่ว่าจะโหดเหี้ยมแค่ไหน

เมื่อเริ่มเจ็บขึ้นมา แม่บ้านจ้าวก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ทั้งร้องไห้และบอกขอโทษเฉินเสียน

ตลอดทั้งบ่าย เซียงซั่นอยู่ในความวิตกกังวลมาก

เมื่อได้ยินสาวใช้บอกว่าแม่บ้านจ้าวถูกโบยอย่างสาหัส เซียงซั่นก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้

จะหลีกเลี่ยงก็ไม่ได้ ในที่สุดเฉินเสียนก็ได้มาถึงจวน และได้มาที่สวนเซียนเสวี่ยด้วยตัวเอง

เซียงซั่นเห็นเธอแล้ว รีบคุกเข่าด้วยสีหน้าซีดขาว