ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 596

ตอนที่596เล่นกับไฟ

โหรวเจียรู้สึกโชคดีมากที่มีเพื่อนอย่างจิงโม่

สามารถพานางเล่นไร้สาระสามารถพานางพบกับความสนุกสนานในวันที่น่าเบื่อ

โหรวเจียเดินไปทั่วเมืองรัฐหลักกับจิงโม่ด้วยความเป็นสุขจนกระทั่งพวกนางเดินมาถึงทางฝั่งตะวันออกของเมืองรัฐหลักที่นั่นมีองครักษ์คอยเฝ้ายามเพราะมันคือยุ้งฉางใหญ่ที่ไว้จัดจำหน่ายของเหล่าทหารที่นอกเมือง

ถูกต้องแล้วเพื่อรับรองความปลอดภัยในการจัดหาธัญพืชและเมล็ดพืชยุ้งฉางจึงถูกสร้างขึ้นติดกับเมืองรัฐหลักแต่ทว่าผู้ใดก็ไม่อาจนึกถึงว่านโยบายความปลอดภัยเพื่อปกป้องยุ้งฉางจะกลายเป็นการสังหารชีวิตที่ร้ายแรง

แน่นอนว่าเพลานี้ผู้ใดก็คิดไม่ถึงว่ามีเจตนาไม่ดีพวกเขามองว่านางเป็นเพียงแค่เด็กสาวที่บริสุทธิ์และไม่เป็นอันตรายเหมือนกันกับแม่นางของพวกเขา

”เหตุใดจึงมีคนเฝ้ายามมากมายถึงเพียงนี้ท่าทางน่าสนุกพวกเราเข้าไปเล่นกันเถิดด้านในจะต้องสนุกเป็นแน่!อีกทั้งเกมที่ข้าและเจ้าเอ่ยถึงหากเล่นที่ด้านในจักต้องตื่นเต้นเล้าใจอย่างแน่นอน”จิงโม่เอ่ยยุยงโจวโหรวเจียดวงตาของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“เจ้าคงเข้าไปได้ใช่หรือไม่？เจ้าบอกว่าเจ้าคือแม่นางที่เจ้าเมืองรักใคร่มากที่สุดมิใช่หรือ?ไม่ใช่ว่าเจ้าเอ่ย...”เห็นว่าท่าทางของโจวโหรวเจียมิได้ดูสนใจใคร่รู้นักจิงโม่จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลุกเร้า

“ข้า...”โจวโหรวเจียนึกถึงคำเอ่ยกำชับของท่านพ่อก่อนหน้านี้ว่าถ้าหากมิมีธุระอันใดห้ามเข้าใกล้ที่นี่ที่นี่คือยุ้งฉางมีความสัมพันธ์เกี่ยวกับเรื่องกินดื่มของคนในรัฐเพียงแต่ว่าก็เป็นเพียงแค่ของกินดื่มของคนในรัฐเท่านั้นมิจำเป็นต้องระมัดระวังถึงเพียงนั้นกระมัง?พูดอีกอย่างก็คือนางคือแม่นางเพียงคนเดียวของเมืองรัฐหลักแห่งนี้ท่านแม่และท่านพ่อล้วนรักใคร่นางแล้วเหตุใดนางจักเข้าไปไม่ได้เล่า?

ราวกับว่านางมีอารมณ์โกรธโจวโหรวเจียจ้องมองจิงโม่ก่อนจะยิ้มไปพลางเอ่ยไปพลาง“ผู้ใดบอกว่าข้าเข้าไปไม่ได้?พวกเขาเป็นเพียงทาสรับใช้ของรัฐแห่งนี้พวกเขาไม่กล้ามิฟังข้าดอก!”

หลังจากเอ่ยจบโจวโหรวเจียก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ตนเองพูดเป็นเรื่องจริงนางเดินตะบึงเข้าไปอย่างหยาบคาย

“แม่นางท่านพ่อของท่านเคยกำชับแล้วว่ามิอนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปขอรับ”องครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูจ้องมองโหรวเจียด้วยความลำบากใจ

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะบอกท่านแม่ให้ไล่เจ้าออกเจ้าควรจะรู้ว่ารัฐนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของท่านแม่ข้าจะบอกว่าพวกเจ้าร่วมใจกันรังแกข้าข้าเพียงแค่ต้องการเข้าไปดูเข้าไปเล่นข้ามิได้จักทำอันใดพวกเจ้ามิต้องลำบากใจถึงเพียงนั้นข้า...”ยามที่โหรวเจียเอ่ยน้ำตาของนางก็ไหลออกมาราวกับว่ากำลังน้อยเนื้อต่ำใจ

นางน้อยเนื้อตำ่ใจเป็นอย่างมากหลายปีมานี้นางได้รับการรักใคร่คนรับใช้ในรัฐแห่งนี้มิมีผู้ใดกล้าขัดขวางนางเพลานี้นางต้องการพิสูจน์ตนเองให้จิงโม่เห็นแต่พวกเขากลับเป็นเช่นนี้....

เมื่อเห็นโจวโหรวเจียร่ำไห้องครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปถึงแม้ว่าพวกเขาจะคอยเฝ้ายุ้งฉางแต่พวกเขาก็เป็นคนในรัฐผู้ใดจักไม่รู้ว่าโหรวเจียคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้าเมืองเพลานี้นางร่ำไห้อย่างน้อยเนื้อต่ำใจที่เบื้องหน้าของพวกเขาถ้าหากถูกผู้คนเห็นเข้าชามข้าวของพวกเขาก็คงไม่มีอีกต่อไป

“ขอรับองค์หญิงน้อยหากท่านต้องการเข้าไปเล่นก็เค้าไปเถิดแต่ทว่าเข้าไปแล้วมิอนุญาตให้ก่อเรื่องวุ่นวายนะขอรับอีกคู่หนึ่งก็กลับออกมา”ในที่สุดองครักษ์เหล่านั้นก็พ่ายแพ้ให้แก่น้ำตาของโหรวเจียหรือพูดอีกอย่างก็คือพวกเขามิคิดว่าเด็กสาวสองคนที่เบื้องหน้าจะก่อปัญหาอันใดได้พวกนางเข้าไปที่ยุ้งฉางอย่างเป็นสุของครักษ์หลายนายเดินตามที่เบื้องหลังของโหรวเจีย

จิงโม่มิได้เอ่ยอันใดนางเพียงแค่ยิ้มและมองไปทางเหล่าองครักษ์ที่เบื้องหลังบ่อยๆเมื่อรอยยิ้มเหล่านั้นเข้าสู่สายตาของโจวโหรวเจียนางรู้สึกว่าจิงโม่กำลังดูถูกตนเองเพราะมีคนมากมายต้องคอยตามนางแต่ว่าจิงโม่ล้วนไปไหนมาไหนคนเดียว

เมื่อนึกถึงอากัปกิริยาของจิงโม่ใบหน้าของโจวโหรวเจียนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาดวงตาที่จ้องมองไปยังบุคคลที่อยู่ข้างหลังของนางนั้นมีเพียงความรังเกียจ

"พวกเจ้าออกไปให้หมดข้าจะเล่นอยู่ที่นี่เองถ้าพวกเจ้าไล่ตามข้าข้าจะ...ตายแล้วก็แล้วไป"โจวโหรวเจียจ้องมองเหล่าคนใช้ที่อยู่ข้างหลังตอนเองพลันก็ทำท่าทีว่าจะวิ่งชนเสาโชคดีที่นางอายุยังน้อยการเคลื่อนไหวจึงไม่เร็วพอจิงโม่รีบเข้าไปขวางนางไว้

“แม่นางท่านอย่าทำเช่นนี้เลยนะขอรับท่านอยากจะทำอันใดก็ทำพวกข้าน้อยจะมิขัดขวางท่านจริงๆนะขอรับ”องครักษ์หลายนายเห็นแม่นางโหรวเจียจักวิ่งชนเสาสีหน้าของพวกเขาล้วนเปลี่ยนไปในใจนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจิงโม่จ้องมองพวกเขานางขัดขวางโจวโหรวเจียไปพลางตะโกนเสียงดัง“ในเมื่อรู้ว่านางมิชอบพวกเจ้าแล้วเหตุใดพวกเจ้ายังอยู่ที่นี่อีกยังมิรีบไปอีกพวกเจ้าอยากจะให้นางตายจริงหรือ?”