ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 6

ตอนที่6ช่างยากลำบากจริงๆ

หลินซินเยียนยังคงทำหน้าปกติแต่ในใจกลับรู้สึกตกตะลึง คนผู้นี้เห็นอยู่ว่าเป็นบุรุษวัยเยาว์ไม่ใช่คนแก่แน่ๆ

คนที่ยิ่งปิดบังฐานะเท่าไรยิ่งเป็นคนอันตราย

ชายแก่เรียกสติกลับมายกหม้อสุราขึ้นแล้วรินให้กับนาง“น้องเล็กดื่มสุราเก่งยิ่งนัก”

หลินซินเยียนตอบรับแล้วเงยหัวขึ้นดื่มแก้วนี้ให้หมดเขยิบถอยออกมาจากโต๊ะ“คืนนี้ก็ดึกมากแล้วคุณลุง…รีบกลับไปพักผ่อนหน่อยเถอะ ข้าก็จะกลับห้องแล้ว”

นางเพียงอยากมีชีวิตที่สงบในโลกนี้เช่นนั้น แล้วคนที่อันตรายและเรื่องที่นางสู้ไม่ได้จึงทำได้เพียงหลบ

ชายแก่มีแววตาประหลาดใจ ริมฝีปากขยับเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกเพียงพยักหน้าเล็กน้อย“ดี”

แต่ว่าสายตาของเขามองไปร่างของหลินซินเยียนเป็นนานๆตอนที่นางหันกลับมาหิมะลอยตกลงบนเส้นผมสีดำสนิทของนางทีละน้อยๆราวกับดาวตกในภาพแห่งความฝัน

ยิ่งดึกยิ่งหนาวเย็นเข้ากระดูก

หลังจากที่เปลี่ยนเทียนไปแล้ว3แท่ง เสี่ยวอวี่ก็รู้สึกง่วงนอนจนทันไม่ไหวแล้วแต่ยังคงนั่งบนเก้าอี้อยู่ที่หน้าประตู

“คุณหนูท่านคิดว่าฮูหยินจะส่งคนมาจัดการเรา แต่นี่ก็ยาม3แล้วทำไมยังไม่มา”เสี่ยวอวี่มองไปทางหน้าประตูล็อกสนิทไม่เห็นผิดปกติสักนิด

หลินซินเยียนได้ยินคำพูดของนางยิ้มและส่ายหัว“ในห้องสว่างขนาดนี้ยังจะมีใครกล้ามาอีกหรือ ฟังข้ารีบไปดับไฟเทียนให้หมดแล้วขึ้นเตียงนอนได้แล้ว”

“แต่ว่า…”เสี่ยวอวี่สีหน้าขาวซีดพักหนึ่งพูดออกมาสองคำ“ข้ากลัว…”

หลินซินเยียนถอนหายใจแล้วลูบหัวของเสี่ยวอวี่เบาๆ จะว่าไปนางยังเป็นเด็กอายุ10กว่าปีเจอเรื่องความเป็นความตายมาแล้วยากที่จะไม่รู้สึกกลัว

แต่ความเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องมีประสบการณ์บางอย่างที่ต้องผ่านด้วยตนเอง

ดังนั้นหลินซินเยียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงแต่เดินไปที่หน้าโต๊ะแล้วดับเทียนทั้งห้องตกลงในความมืด

ความเงียบกริบแม้แต่เสียงลมหายใจเบาๆก็ฟังได้ชัดเจนมาก

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามนอกหน้าต่างก็มีเสียงแมวดังขึ้น

ในชั่วขณะนั้นหลินซินเยียนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น

ในช่วงรอคอยที่หน้าสิ่วหน้าขวานเสี่ยวอวี่นอนหลับอย่างไม่รู้ตัวอยู่ข้างๆ หลินซินเยียนไม่ได้ปลุกนางกลับลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง กริชที่อาบยาพิษอยู่ในมือส่งแสงสลัวออกมา

คนที่อยู่นอกหน้าต่างระมัดระวังอย่างมากรออีกสักพักถึงจะใช้มีดเล็กงัดหน้าต่างหมายจะเปิดหน้าต่างการกระทำของเขาระวังอย่างมาก ถ้าไม่ได้เตรียมตัวมาล่วงหน้า การกระทำเช่นนี้จะไม่มีใครสังเกตเลยแน่ๆ

เรียกได้ว่าช่ำชองอย่างมาก

หลินซินเยียนอดที่จะยิ้มเย็นชาไม่ได้ เฉินฮูหยินนั่นเพื่อที่จะถอนรากถอนโคนลงทุนหนักจริงๆ

ไม่นานหน้าต่างก็ถูกเปิดออกอย่างไม่มีเสียง คนที่อยู่นอกหน้าต่างกำลังอยากจะเข้ามาในห้อง หลินซินเยียนถือโอกาสยื่นมือใช้กริชแทงเข้าไปที่หอคอยของคนผู้นั้น

คนผู้นั้นมีปฏิกิริยาตอบโต้เร็วมากช่วงที่เห็นกริชก็หลบตัวไปด้านข้างทันที

น่าเสียดายตอนนั้นหลินซินเยียนได้ตัดสินใจโจมตีรอบเดียวจบฉะนั้นความเร็วและความแรงนางจึงลงอย่างสุดกำลัง

ถ้าเขาไม่ตายนางกับเสี่ยวอวี่ต้องตายแน่ ความจริงก็น่าเวทนาอย่างนี้

ดังนั้นนางไม่มีทางถอย！