ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 7

ตอนที่7วางแผนล่วงหน้า

“ไปเถอะ พวกเจ้าคิดจะทำที่ไหน”ทนมองใบหน้าที่เสียใจอย่างเจ็บปวดของเสี่ยวอวี่ไม่ได้ หลินซินเยียนรีบเร่งรัดนักฆ่าทั้งสอง

“คนสวยตุ้งติ้งจริงๆ รีบร้อนกว่าพวกเราซะอีก”ตอนที่ชายชุดดำที่จับแขนของหลินซินเยียนพูดก็ใช้ร่างกายเข้ามาเสียดสีที่หลังของหลินซินเยียนไปด้วยยิ่งดมกลิ่นหอมบนตัวของนางก็ยิ่งอดใจไม่อยู่จึงเร่งรัดให้อีกคนรีบไป

นักฆ่าคนหนึ่งแบกหลินซินเยียนขึ้นบนบ่าแล้วใช้กริชจ่อที่คอต่อหน้าเสี่ยวอวี่เพื่อขู่ขวัญนาง จากนั้นจึงเดินออกไป

เสี่ยวอวี่หดตัวอยู่ที่มุมเตียงร้องไห้จนไม่มีเสียงหลายครั้งที่นางอยากจะพุ่งเข้าไปสู้กับพวกเขาแต่สุดท้ายเพราะความกลัวจึงก้าวขาไม่ออก

นอกหน้าต่างลมพัดแรงจนเกล็ดหิมะลอยเข้ามาให้ห้อง

เงาดำขึ้นบุกเข้ามาเสี่ยวอวี่ยังไม่ทันมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ได้ยินเสียงสดใสของบุรุษ

“เกิดอะไรขึ้น”

เสี่ยวอวี่เงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นชายแก่ที่ต้มสุราให้หลินซินเยียนดื่มเมื่อตอนเย็นนั้นก็รีบร้องไห้อย่างเสียงดัง“คุณคุณหนูถูกจับตัวไปแล้ว…”

ในสถานการณ์นั้นแค่เป็นคนหน้าคุ้นก็ทำให้คนหลุดความอ่อนแออยู่ส่วนลึกภายในใจออกมา

“คุณหนู？”สายตาของชายแก่มีประกายออกมา“ไปทางไหนแล้ว”

เสี่ยวอวี่รีบยกมือขึ้นมาชี้ไปทางหน้าประตูแต่ที่นอกประตูไม่มีเงาคนอยู่แล้วตอนนี้ไม่มีร่องรอยให้ไล่ตามไปแล้ว

เห็นนางตกใจจนเสียสติชายแก่ขมวดคิ้วรีบออกคำสั่งกับคนติดตามที่อยู่ด้านหลัง“ให้คนของเราทั้งหมดออกตามหา！หากจำเป็นก็สามารถใช้คนที่เราซ่อนอยู่ที่นี่ได้ จำไว้ต้องพานางกลับมาให้ได้！”

ซานป่ายที่อยู่ด้านหลังรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก อิทธิพลของพวกเขากระจายอยู่ไปทั่วภาคเหนือและภาคใต้แต่ก็เป็นกำลังหลบซ่อนอยู่ ถ้าไม่ใช่เวลาวิกฤติก็ไม่มีใครอยากจะเสี่ยงใช้กำลังพวกนี้

เพื่อหาคนที่เจอหน้ากันเพียงครั้งเดียวนายท่านถึงขนาดใช้อิทธิพลที่ซ่อนอยู่ที่นี่เลยหรือ？

“มัวยืนบื้ออยู่ทำไมไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ？”ชายแก่หรี่ตาลงเล็กน้อยทำให้ซานป่ายตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“รับทราบครับ！”

ชายแก่เอามือไขว้หลังอยู่ทางหน้าต่างสายตาหยุดชะงักอยู่เสื้อผ้าบุรุษบนเตียงอยู่นาน มิน่าล่ะตอนที่นางยิ้มงามกว่าสตรีอีก ที่แท้เป็นสตรีนี่เอง

“สตรีหนึ่งคนเชี่ยวชาญด้านกลไกอาวุธ น่าสนใจจริงๆ” เสียงพึมพำของชายแก่นั้นหายในลมหิมะเขาหันหลังก้าวเท้าออกไป การกระทำที่รวดเร็วราวกับมองไม่เห็นในชั่วพริบตา เงาของเขาไปถึงตรงขอบลานซะแล้ว

นี่ทำให้เสี่ยวอวี่ตกใจเป็นอย่างมากแต่ในใจกลับมีความหวังบุกขึ้นมา วรยุทธ์ของคนเหล่านี้ช่างเก่งกาจต้องช่วยคุณหนูกลับมาได้แน่ ต้องช่วยมาให้ได้…

คิดอย่างนี้แล้วเสี่ยวอวี่กลับหดตัวร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ใครจะไปรู้ว่าในช่วงเวลานั้นเสี่ยวอวี่ที่สำนึกผิดเกิดความตัดสินใจที่จะเปลี่ยนโชคชะตาอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น

ประตูเมืองอวิ้นเปิดแล้วหลังจากนักฆ่าสองคนพาตัวหลินซินเยียนออกจากเมืองแล้วก็รอไม่ไหวที่จะหาสถานที่ไร้ผู้คนจัดการหลินซินเยียน

แต่ทว่าวันนี้ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น บนถนนใหญ่มีกองทัพใหญ่เคลื่อนทัพไปมาทุกพักหนึ่งเหมือนจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

โดยอาชีพของพวกเขาคนที่เกรงกลัวที่สุดคือคนจากราชสำนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหวาดระแวงขึ้นและโยนหลินซินเยียนขึ้นหลังม้าแล้วรีบเดินทางเดินทางมาเกือบ10ลี้ถึงจะหนีกองทัพใหญ่นั้นได้

“โชคร้ายจริงๆนี่ใกล้ถึงเนินลาดสิบลี้แล้ว”นักฆ่าที่อยู่ด้านหน้าขากน้ำลายแล้วลงมาจากหลังม้า