ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 470

ฉัตรบรรณตกตะลึงชั่วขณะ ไม่สามารถเข้าใจได้ ทำได้เพียงนวดขมับด้วยมือใหญ่ และหัวเราะยังทำอะไรไม่ได้ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง

ฉันทัชไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม แต่กลับมองไปยังยู่ยี่ “ผมจะพาคุณไปทานอาหาร พี่ จะไปด้วยกันไหม ...... ”

ฉัตรบรรณเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองทันที จึงทำการโบกมือปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ได้มีความสนใจในการจะก้างขวางคอ

“เอวายังอยู่ที่นั่นนะ พี่ ส่งกลับแทนผมหน่อย..... ” ฉันทัชกล่าว

พยักหน้าตอบ จากนั้น ทั้งสามคนก็ขึ้นรถ ยู่ยี่รู้ว่าเธอมีเหตุผลไม่มากเพียงพอ จึงไม่เอ่ยพูดอะไร สายตาลึกซึ้งของฉันทัช จ้องมายังเธอ

สถานที่ไปนั่นคือร้านอาหาร เอวายังคงนั่งรออยู่ที่นั่น เมื่อได้ยินเดินจึงหันกลับไปมอง เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า แต่เธอคาดไม่ถึงว่าจะเจอทั้งสามคน

เมื่อกี้ ตอนที่เธอกำลังทานอาหารเย็นกับฉันทัช เขากดรับโทรศัพท์ ไม่รู้อีกฝ่ายพูดอะไร ทำให้รีบออกไปทันที อย่างกังวล

เคยชินกับเขาที่อ่อนโยน เย็นชา แต่การกังวลมากเช่นนั้น กลับเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก

เอวาเห็นยู่ยี่แล้ว ยู่ยี่ก็เห็นเอวาแล้วเช่นกัน เมื่อสำรวจแล้ว เธอเป็นคนที่สวยมาก แต่กลับมีสีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก ดูก็รับรู้ได้ทันทีว่ากำลังป่วยหนัก

“ฉันพาเธอมาหาอะไรทาน เธอกับพี่ชายกลับบ้านก่อนนะ” ฉันทัชพูดกับเอวา

ไม่ถามอะไรมาก และไม่พูดอะไรอีก เอวาพยักหน้า และเหลือบไปมองยู่ยี่เดิน จากนั้นก็เดินออกจากร้านอาหารพร้อมกับ ฉัตรบรรณ

ฉันทัชทำการสั่งอาหาร ซึ่งทั้งหมดเป็นอาหารย่อยง่าย จากเมืองSมาถึงที่นี่ ต้องนั่งเครื่องบินหลายชั่วโมง เธอนั้น คงหิวมากแน่

“ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณมาเฮทเค” หลังจากสั่งอาหารเสร็จ เขาก็ถามด้วยท่าทางจริงจัง

“อยากให้คุณเซอร์ไพรส์ค่ะ” ยู่ยี่ชำเลืองมองเขา อย่างกล้าๆกลัวๆ

“ตอนนี้ คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าช็อกหรือไง” ฉันทัชเอ่ยอย่างเสียงเข้ม ด้วยเปลวไฟภายในใจ ถึงได้ใจร้อนเช่นนี้ “ยังโชคดีนะ ที่พวกมันแค่ปล้นทรัพย์ ถ้าพวกมันจับคุณเป็นตัวประกันล่ะ”

“ก็ไม่มีไม่ใช่เหรอคะ คุณคิดร้ายเกินไปนะคะ”

“ถ้ามีโอกาสเกิดขึ้นหนึ่งเปอร์เซ็นต์ล่ะ ผมยอมให้คุณไม่เซอร์ไพรส์ผมแบบนี้ดีกว่า และมันจะไม่ทำให้ผมช็อกไปมากกว่านี้”

ฉัตรบรรณและเอวายังไม่ได้จากไป มีเพียงหน้าที่กั้นไว้ เอวาจ้องทั้งทั้งสองอย่างไม่ว่างสายตา มองอย่างจริงจัง และละเอียด

สีหน้าฉันทัชเคร่งขรึม ราวกับกำลังตำหนิ ส่วนหญิงสาวก็ก้มหน้าก้มตา ด้วยความกล้าๆกลัวๆ

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ หญิงสาวก็ยื่นให้ แต่เขาหรี่ตามอง ด้วยสายตาเข้มงวดเล็กน้อย และทำการขยับอาหารออกไป แล้วตำหนิต่ออีกครั้ง

เธอเคยเห็นฉันทัชในเวอร์ชั่นนี้สักที่ไหน ที่ทั้งอารมณ์เสีย และโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ใช่ว่าจะอ่อนโยนจนหยดน้ำก็ไม่ทะลุผ่าน แต่เป็นคนมีเลือดเนื้อและความรู้สึกคนหนึ่ง

นี่เป็นครั้งแรกที่ยู่ยี่ถูกตำหนิเช่นนี้ เธอไม่มีเหตุผลที่สามารถโต้แย้งได้เลย จึงทำได้เพียงเงียบ สุดท้าย ด้วยความที่หิวมากจนทนไม่ไหว จึงเงยหน้าขึ้น ด้วยสีหน้าน่าสงสาร “ฉันหิวค่ะ”

แค่สามคำ ก็สามารถทำให้ฉันทัชพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย ทำได้เพียงวางแขนไว้บนโต๊ะอาหาร และถอนหายใจ

เมื่อทานอิ่มแล้ว ฉันทัชกำลังขับรถ พลางชำเลืองมองที่เธอ“ไปพักที่บ้านผมไหม”

“ไม่ค่ะ” ยู่ยี่ปฏิเสธอย่างไม่คิดแม้แต่น้อย เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ย “ยืมเงินฉันหน่อยได้ไหมคะ”

“ไม่ได้......” ฉันทัชยิ้มเบาๆ แล้วเอ่ยออกมาสองคำ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยู่ยี่ก็พูดต่อว่า “ฉันคิดถึงคุณมาก ดังนั้นจึงมาที่นี่......”

มือที่จับพวงมาลัยหยุดชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาลึกซึ้งฉันทัชเอ่อล้นออกมาราวก้อนหมึกสีดำที่ไม่สามารถละลายได้ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง พลางเอนตัว จูบเธอทันที

เธอโอบรอบคอของเขา ทำการจูบกลับ

เมื่อจูบกันเสร็จ ลมหายใจก็ติดขัด สายตาน่าหลงใหลดูสง่างามและยุ่งเหยิง “ความช็อกที่คุณมอบให้ยังไม่หายไป อย่าพยายามใช้ความอ่อนโยนมาจู่โจมฉันเด็ดขาด...... ”

“ฉันไม่ได้จู่โจมอะไรเลยนะคะ แต่ดูแล้ว เหมือนคุณจะชอบมากด้วยสิ” ยู่ยี่หัวเราะ “จะให้ฉันยืมเงินหน่อยไม่ได้จริงๆเหรอคะ”

เขาหรี่ตาอ่อนหวานพลางส่ายหัว

“คุณไม่แคร์ฉัน ไม่จะอ่อนโยนกับฉันเหมือนเมื่อก่อนแบบนั้นแล้ว แถมคุณยังไม่ยอมยืมเงินให้ฉันด้วย......”

“ในระหว่างที่ผมยังไม่หายโกรธ คุณก็ควรว่านอนสอนง่ายกับผม ไม่ใช่หรือไง แต่ไม่ใช่ค่อยแต่หาข้อผิดพลาดของผมแบบนี้ ตอนนี้ ผมไม่พอใจมาก......”

ยู่ยี่ก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ การเซอร์ไพรส์กลับกลายเป็นความตกใจ แถมยังทำให้ผู้ชายที่แสนอ่อนโยนมาตลอดโกรธมากเช่นนี้อีก

“ไม่ให้ฉันยืมเงินก็ได้ค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว ช่วยหาโรงแรมราคาถูกให้ฉันพักสักคืนได้ไหมคะ ราคายิ่งถูกยิ่งดีเลยค่ะ”

“ใช้แผนน่าสงสารเหรอ บอกผมซิ ว่าในสามสิบหกกลยุทธ์ คุณเรียนรู้มาเท่าไหร่แล้ว” เขาจ้องเธออย่างไม่กะพริบ

ยู่ยี่ส่ายหัว พร้อมเผยให้เห็นว่าเธอเหนื่อยมากจริงๆ ไม่โต้แย้งใดๆ ขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยๆ พลางแสร้งทำเป็น “คุณลืมไปหรือไงว่าฉันกำลังท้องอยู่ นั่งเครื่องบินมันเหนื่อยมาก......”

พอได้ยินเช่นนี้ ฉันทัชก็ยอมทำให้ทันที จึงพาเธอไปที่โรงแรม ซึ่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่อยู่ในใจกลางเมือง โดยมีตระกูลหฤทัยไพรุณเป็นเจ้าของ

เมื่อมาถึงก็เดินตรงขึ้นไปห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทชั้นบนสุดทันที ยู่ยี่เดินเข้าไปก่อน เพราะเธอรู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อย เมื่อรับน้ำอุ่นหนึ่งแก้วแล้ว ก็หันหลังกลับ

ร่างสูงโปร่งของฉันทัชยืนอยู่ตรงทางเข้า มือใหญ่วางอยู่ข้างประตู กำลังเปลี่ยนรองเท้า แสงเหลืองอ่อนในทางเข้าส่องลงมา ตกบนศีรษะของเขา ทำให้รู้สึก ว่าช่างอบอุ่นเหลือเกิน

ยู่ยี่ตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย ในที่สุดเธอก็รู้ว่า สิ่งที่ขาดหายไป ในช่วงสองสามวันที่เธออยู่ที่บ้านนั้นคืออะไร

ขาดความอบอุ่น ลมหายใจ และความร้อนแรงของเขา