ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 475

ตาขยับเล็กน้อย เอวาหวั่นไหวได้สองวินาที เวลาสั้นมาก แต่หวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัดเจน จากนั้นเธอก็ส่ายหัว “ก็ยังไม่”

“ฉันเห็นแกหวั่นไหว” เมื่อกี้อาคิระจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ไม่พลาดแม้แต่สีหน้าเดียวของเธอ

เอวาไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับพูดเช่นนี้ “ปฏิกิริยาของฉันไม่ได้หวั่นไหว แต่เป็นการแปลกใจ ประหลาดใจกับแต่งงานใหม่ที่พี่พูดเท่านั้นเอง ฉันเหนื่อยมากแล้ว ปัญหาเช่นนี้อย่าพูดขึ้นมาอีก ขอนอนพักสัก”

ฉันทัชไม่ได้ออกไป ยังอยู่ในห้องผู้ป่วย หลังจากที่ทั้งสามคนจากไป เขาและเอวาก็เริ่มพูดคุยกัน

เอวานั้นแน่วแน่มาก ยังคงไม่ยอมรับเคมีบำบัด ร่างกายของตัวเองเธอย่อมชัดเจนกว่าคนอื่น ว่าชีวิตดุจไฟใกล้มอดดับ ทำไมจะต้องทรมานอีกด้วย

จนสุดท้าย เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาอาคิระ “อาการป่วยของฉันจะหาวิธีเอง ฉันไม่ต้องการเข้าไปร่วมข้องเกี่ยว หรือถึงแม้ว่าพี่จะให้ฉันแต่งงานกับเขา ฉันก็ไม่มีวันเห็นด้วย ฉันขอเตือนว่าอย่าเสียแรงเปล่าๆเลย และอย่าทำอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกเบื่ออีก หนี้บุญคุณที่ตระกูลหฤทัยไพรุณติดไว้ได้ชดใช้ให้หมดแล้ว พี่ก็อย่าใช้กลวิธีแบบนี้เพื่อกดดันตระกูลหฤทัยไพรุณอีก โอเคนะ ฉันวางสายแล้ว”

“คำพูดของเขาคุณไม่ต้องไปสนใจ พูดตามตรงนะ เขาแค่จับจุดเรื่องที่พวกคุณเป็นหนี้บุญคุณตระกูลอนันต์ธชัย เขาเลยกดขี่คุณแบบนี้ ความจริงเรื่องที่เครื่องบินตกในตอนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ และไม่มีใครรู้ว่าเรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้น ใช้ประโยคเดียวพูดคือที่จริงแล้วชีวิตพ่อแม่ฉันไม่ดีเอง ท่านยมราชต้องการให้คุณตายในยามจื่อใครกล้ารั้งคุณไว้ถึงยามอิ๋น ชีวิตพวกเขาไม่ดีเอง แล้วจะโทษใครได้ล่ะ นั่งเครื่องบินมาหลายต่อหลายครั้งก็ไม่เคยเกิดเรื่อง มีเพียงครั้งนั้น ที่จริงโชคชะตามันกำหนดไว้แล้ว ฉันกลับปลงเข้าใจโลกนะ.......” เอวาพูดอย่าเชื่องช้า แต่กลับเป็นความจริง

ฉันทัชยื่นน้ำอุ่นให้เธอ ให้เธอชุบคอเล็กน้อย “งั้นบอกผมสิ ว่าเหตุผลที่คุณยืนกรานที่จะไม่ทำเคมีบำบัด”

“ฉันรู้ร่างกายของฉันดี ว่ามันไม่ทนไม่ไหวต่อเคมีบำบัดแม้แต่ครั้งเดียว ฉันคาดการณ์ ได้ และมีลางสังหรณ์ ในเวลาเช่นนี้ฉันเลยถือโอกาสวางแผนจะออกไปเที่ยวที่อื่น และชมทิวทัศน์รอบๆคนเดียว ฉันไม่ได้กำลังประชด และไม่ได้กำลังบังคับใคร ฉันจริงจังมากนะ”

“บางทีเคมีบำบัดอาจทำให้คุณได้รับการเซอร์ไพรส์อย่างไม่คาดคิด......”

เอวายิ้ม ไม่พูดอะไรอีก ไอเบาๆ สีหน้าซีด

ฉันทัชคิดว่าจะกลับไปที่โรงแรม หลังจากโทรไปหาถึงรู้ ว่าเธอออกไปเที่ยวเล่นคนเดียว ไม่ได้อยู่ในโรงแรม หลังจากกำชับเธอสองสามประโยค เขาก็กลับไปคฤหาสน์ตระกูลหฤทัยไพรุณ

คุณแม่ธันยวีร์นั่งอยู่ที่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียง เธอก็หันกลับไป ก็เห็นเท้ายาวฉันทัชก้าวเดินเข้ามายังในมือยังถือกุญแจรถอยู่ โดยเดินตรงมาหาเธอ เมื่อยืนนิ่งตรง“แม่ครับ พวกเราคุยกันนะครับ”

พยักหน้า คุณแม่ธันยวีร์เรียกคุณพ่อธนพงษ์มาด้วย ทั้งสามไปที่ห้องสมุด สำหรับเรื่องนี้ ระหว่างพวกเขาควรจะพูดคุยกันจริงๆ

“สิ่งที่พ่อแม่คิดในใจมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนครับ เธอ ผมปล่อยไปไม่ได้ ผมรักเธอ และผมต้องการเธอเท่านั้น” เขาแสดงความมั่นใจออกมา

คุณพ่อธนพงษ์โกรธจนต้องดื่มน้ำตลอด อายุป่านแล้ว ยังจะคำนึงถึงการรักๆใคร่ๆอีก

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็แสดงความคิดเห็นของเราด้วย แกกับเธอ ไม่มีทางเป็นไปได้ และพวกเราก็จะไม่ยอมรับเธอด้วย” การแสดงออกของคุณพ่อธนพงษ์ก็หนักแน่นเช่นกัน

ใบหน้าที่หล่อเหลาของฉันทันไม่ค่อยมีความรู้สึกแสดงออกมามากนัก แต่มันก็สลดลงไปไม่น้อย “คนที่พ่อแม่ไม่ยอมรับไม่ได้มีเพียงแค่เธอนี่ครับ ......”

คำพูดนี้ซ่อนไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง คนอื่นอาจไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่สีหน้าคุณพ่อธนพงษ์และคุณแม่ธันยวีร์ ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ปีนี้ผมก็อายุสามสิบกว่าแล้ว และก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไปแล้วนะครับ แต่ถ้าพ่อแม่ยอมรับเธอไม่ได้จริงๆ สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือทำเหมือนเมื่อก่อน......”

สีหน้าคุณพ่อธนพงษ์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง“แกกำลังข่มขู่พวกเรา”

“เปล่าครับ มันเป็นเพียงพูดไปตามความเป็นจริงไปตรงๆเท่านั้นครับ หลายปีมานี้ผมไม่เคยพูดถึงมันมาตลอด พ่อแม่แค่รู้สึกผิดต่อตระกูลอนันต์ธชัย แต่พ่อแม่ไม่รู้สึกผิดกับผมบ้างเหรอครับ

“ฉันทัช” คุณแม่ธันยวีร์ลุกขึ้นยืน

“ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ เธอจะตายได้อย่างไร” เสียงต่ำของฉันทัชแฝงด้วยความสงสัย คิ้วขมวดด้วยความเข้มงวด

เธอ ที่พูดถึงคือภรรยาคนแรก ดาหวัน

คุณแม่ธันยวีร์ตัวสั่นเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร