ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 975

"นายมาได้สักที เจ้าบ้านเขาว่ายังไงบ้าง เรื่องผลประโยชน์พวกเราค่อยเจรจากันได้ ขอแค่พวกนายสามารถฆ่าเฉินเกอทิ้งได้ ฉันสามารถแบ่งผลประโยชน์ให้หนึ่งส่วน หรือสองส่วนก็ไม่มีปัญหา!"

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หลังจากเปิดประตูแล้วเห็นว่าเป็นซุทานิยืนอยู่ด้านนอก ทาสึเกะ ฟุตาบะก็รีบดึงเขาเข้ามาในห้อง เมื่อปิดประตูลงแล้วก็รีบพูดทันที

เขารู้ดีอยู่แก่ใจ หากเฉินเกอยังมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้อีกแม้แต่วันเดียว เขาก็ไม่มีหน้าไปเจอกับคนในตระกูลฟุตาบะ ตั้งแต่ลอดใต้ขากางเกง จนถูกไล่ออกจากตระกูล เป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้ามากจริงๆ

"เฉินเกอเพิ่งกลับไป" ซุทานิจุดบุหรี่มวนหนึ่ง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้พลางเอ่ยพูด

"อะไรนะ? ทำไมนายไม่ขวางมันไว้ มันมาทำอะไรที่นี่?" ได้ยินประโยคนี้ ทาสึเกะถึงกับใจเต้นขึ้นมาทันที เขาเปิดหน้าต่างยื่นหน้าออกไปด้านนอก

"นายทำอะไรน่ะ ถ้าเกิดถูกเฉินเกอกับทาตายุเห็นเข้าว่านายอยู่ที่นี่ จากที่พวกเราเป็นฝ่ายรุกจะกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำแทน!" เห็นท่าทางของเขา ซุทานิก็รีบดึงเขากลับเข้ามา แล้วตำหนิด้วยเสียงต่ำ

"ฉันทำอะไรน่ะเหรอ พวกนายต่างหากที่กำลังทำอะไร เฉินเกออยู่ในตระกูลของพวกนายแท้ๆ ส่งนักฆ่าสักสองคนไปฆ่ามันทิ้ง เรื่องก็จบแล้วไง!" ทาสึเกะรู้สึกท้อแท้ใจหมดอาลัยตายอยาก ในสายตาเขานี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด หากพลาดไป เกรงว่าต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะมีโอกาสลงมืออีกครั้ง

"นายจะไปรู้อะไรล่ะ!" เห็นท่าทางเหมือนคนไม่มีสมองของทาสึเกะ ซุทานิก็ขี้เกียจจะอธิบาย

"นายว่ามาสิ ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะฆ่าเฉินเกอได้?" ทาสึเกะไม่สนเรื่องพวกนี้ เดิมทีคิดอยากร่วมมือกับตระกูลโคชิ เพื่อจะกอบโกยผลประโยชน์จากตระกูลฟุตาบะ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจผลประโยชน์พวกนี้แล้ว ในหัวเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าจะทำยังไงจึงสามารถฆ่าเฉินเกอทิ้งได้

"เรื่องนี้ฉันไม่สามารถบอกเวลาได้อย่างละเอียด" ซุทานิปิดหน้าต่าง แล้วส่ายหน้า

"จะเป็นไปได้ยังไง แค่เฉินเกอคนเดียวเท่านั้นเอง จากความสามารถของตระกูลพวกนาย สามารถจัดการเขาได้สบายอยู่แล้ว!" ได้ยินคำพูดนี้ ทาสึเกะก็แสยะยิ้มออกมา

"งั้นฉันบอกนายไว้นะ เพื่อฆ่าเฉินเกอ พวกเราได้เสียหัวหน้าทีมไปสองคน ดังนั้นการที่ปล่อยให้มันเดินกร่างกลับไปได้ เพราะไม่สามารถกำจัดมันได้ยังไงล่ะ จำเป็นต้องคิดหาวิธีให้ดีก่อนจะลงมือ"

"ถ้าหากนายรอได้ ก็รออยู่ที่นี่ให้ดี ถ้าหากรอไม่ได้ ก็อย่าพูดอะไรอีก"

คำพูดของทาสึเกะทำให้อารมณ์โกรธของซุทานิปะทุขึ้นมา เดิมทีเขาก็รู้สึกอึดอัดใจมากอยู่แล้ว มาที่นี่เพื่อมาผ่อนคลาย แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกทาสึเกะสงสัยในตัวเขา

"ได้ นายจัดการไม่ได้ งั้นฉันจะไปหาคนอื่น!" ทาสึเกะไม่ใช่คนใจเย็นอะไรนัก ได้ยินซุทานิพูดอย่างนี้ ก็หมุนตัวเตรียมจะจากไป

"ไปไหน?" ซุทานิหรี่ตาลง แล้วยื่นมือไปคว้าเสื้อคลุมของเขาเอาไว้

"ก็ไปจากตระกูลของพวกนายน่ะสิ" ทาสึเกะออกแรงสะบัด แต่กลับสะบัดไม่หลุด จึงได้ถอดเสื้อคลุมออกไปเลย

"ไม่ได้ นายรู้ความลับของตระกูลพวกเราแล้ว ต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น คิดอยากจะออกไปมันเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ" ซุทานิลุกขึ้นมายืนขวางหน้าเขาเอาไว้ แล้วเอ่ยพูดเสียงต่ำ

"นายหมายความว่ายังไง หรือจะขังฉันเอาไว้ที่นี่?" สึทาเกะสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

"ถ้าหากนายจะเข้าใจอย่างนี้ ก็ไม่มีปัญหา" ซุทานิใช้มือข้างหนึ่งรั้งสึทาเกะเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็เปิดประตู แล้วพูดกับลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านนอกสองคนว่า "พวกแกสองคน เฝ้าคุณชายทาสึเกะอยู่ที่นี่ ถ้าหากเขากล้าออกไปจากห้องนี้ ไม่ต้องแจ้งฉัน จัดการหักขาเขาได้เลย!"

"ซุทานิ พวกเราเป็นพาร์ทเนอร์กันนะ นายทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง!" คำพูดของซุทานิทำให้ทาสึเกะตกใจมาก เดิมทีเขาคิดว่าตระกูลโคชิจะเป็นที่หลบภัยของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะกลายเป็นที่อันตรายสำหรับเขาแล้ว

"ก็หมายความอย่างที่พูด อยากมีชีวิตอยู่ก็อยู่ที่นี่ดีๆ ฉันจะให้นายกินดีอยู่ดี แต่ถ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว นายก็ลองออกไปจากประตูห้องรับแขกนี้ดู!" ซุทานิแสยะยิ้มพลางเอ่ยพูด