ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 979

"จริงสิ นายมาหาฉันแต่เช้าทำไมกัน?" ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นไป๋เสี่ยวเฟยยังนั่งอยู่ข้างๆ จึงได้เอ่ยถาม

"นายบอกว่าวันนี้มีธุระต้องทำไม่ใช่เหรอ ฉันเลยมาถามไง" ไป๋เสี่ยวเฟยตบหัวตัวเองไปที เจอคนที่อยู่ด้านนอกพวกนั้น เลยทำให้เขาลืมไปเลยว่ามาที่นี่เพื่ออะไร

"ที่จริงก็ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก แค่ต้องการให้นายไปที่ที่หนึ่งกับฉัน" เฉินเกอเอาเสื้อคลุมมาใส่ แล้วเปิดประตู

"ไปไหน?" ไป๋เสี่ยวเฟยรีบยกเท้าก้าวตามไป

"บริษัทหย่วนตงกรุ๊ป" เฉินเกอเอ่ย "ก่อนหน้านี้ฉันเคยช่วยเหลือบริษัทนี้ไว้ ประธานของพวกเราติดหนี้น้ำใจฉันครั้งหนึ่ง ตอนนี้ตระกูลฟุตาบะต้องการความช่วยเหลือพอดี เลยจะใช้หนี้น้ำใจนี้ซะ"

"น้องชาย" เห็นเฉินเกอออกมา คนเหล่านั้นที่เตรียมจะกลับก็เข้ามาล้อมเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พวกเขารักษาระยะห่างแล้ว

"พวกนายน่าจะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับทากูยะ ถ้ายังก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวเดียว ยังพูดอีกสักประโยค ตอนนี้ฉันสามารถเป็นตัวแทนของเขาขับไล่พวกนายออกจากตระกูล" เฉินเกอขมวดคิ้วพลางกวาดตามองพวกเขา

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรอีกเลย

พวกเขาไม่สงสัยในคำพูดของเฉินเกอเลยสักนิด ตั้งแต่การประชุมของตระกูลในครั้งนั้น ทุกคำพูดทุกการกระทำของทากูยะ ล้วนฟังเฉินเกอทั้งหมด ราวกับว่าเฉินเกอต่างหาก ที่เป็นเจ้าบ้านฟุบะของพวกเขา

เฉินเกอและไป๋เสี่ยวเฟยได้ออกไปจากคฤหาสน์ โดยมีพวกเขาคอยจับตามอง

คนกลุ่มนี้จ้องมองอยู่ตลอด จนเห็นท้ายรถหายออกไปจากหน้าคฤหาสน์แล้ว พวกเขาถึงได้ถอนหายใจออกมา ที่จริงคิดว่าต่อให้ไม่ได้ผลประโยชน์อะไร อย่างน้อยได้สร้างความประทับใจให้เฉินเกอก็ยังดี

แต่ตอนนี้ดูท่าทาง จะได้ผลลัพธ์ตรงกันข้ามเสียแล้ว

บนรถ ไป๋เสี่ยวเฟยรู้สึกเบื่อเป็นที่สุด เขาได้หาข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปจากบนอินเทอร์เน็ต หลังจากที่เห็นการแนะนำบนอินเทอร์เน็ต ก็ตกใจขึ้นมาทันที

"ทำไม ตกใจอะไร" เฉินเกอก็ตกใจตามไปด้วย จากนั้นได้หันไปเอ่ยถาม

"คิดไม่ถึงว่าบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปจะมีศักยภาพขนาดนี้ ถึงกับติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศโวกั๋ว น่าจะเป็นบริษัทที่มีมูลค่าทางการตลาดกว่าพันล้าน" ไป๋เสี่ยวเฟยอ่านข้อมูลที่อยู่ในมือ เดิมทีเขาคิดว่าเป็นบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่ง แต่ตอนนี้ดูท่าว่าเขาประเมินเส้นสายที่เฉินเกอมีต่ำเกินไป

"มีหลายพันล้านอยู่แล้ว ฉันกับพวกเขาไม่ได้ติดต่อกันนานหลายปีแล้วล่ะ แต่เขาน่าจะยังจำหนี้น้ำใจครั้งนั้นได้" ถ้าหากไม่ใช่เพราะครั้งนี้มาถึงประเทศโวกั๋ว ได้เจอกับเรื่องของตระกูลฟุตาบะ เฉินเกอก็คงลืมไปแล้ว

"สุดยอด!" ไป๋เสี่ยวเฟยยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"ระหว่างพวกเราไม่ต้องชมให้มันมากเกินไปหรอก ไปให้เขาช่วยเหลือ แล้วถือโอกาสให้เลี้ยงข้าวพวกเราด้วย" เฉินเกอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ ต่อให้รู้จักกับคนของบริษัทอันดับหนึ่งในประเทศโวกั๋ว ต่อให้มีคนติดหนี้น้ำใจตัวเองมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถช่วยพ่อแม่และพี่สาวของตัวเองออกมาได้

ดังนั้นในความคิดของเฉินเกอ น้ำใจของคนพวกนี้ไม่เท่าไหร่หรอก อย่างน้อยก็ช่วยอะไรตัวเองไม่ได้

คฤหาสน์ของตระกูลฟุตาบะค่อนข้างไกลจากบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป ใกล้จะเที่ยงแล้วถึงขับรถมาถึงเมืองที่บริษัทนี้ตั้งอยู่

ในฐานะบริษัทอันดับหนึ่งในห้าของประเทศโวกั๋ว ตึกของบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปมีเกือบสี่สิบชั้น ในเมืองแห่งนี้มีเอกลักษณ์ไม่ซ้ำใคร เพื่อพัฒนาบริษัทหย่วนตง ถึงขนาดที่รัฐบาลของประเทศโวกั๋วมาทำถนนตรงหน้าตึกให้โดยเฉพาะ เพื่อสะดวกในการเข้าออก