ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 28

หลี่เฟยกับเฟิงเซิงเซิงเหลือบดูเนื้อหาในเอกสาร ทันทีทันใดใบหน้าก็ซีดเผือด รู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออก

ทำร้ายเขาไม่สำเร็จไม่พอยังถูกเขาเก็บหลักฐานเอาไว้อีก

ครั้งนี้พวกเธอพลาด！

เมื่อเซิงเกอเห็นพวกเธอลนลาน ก็ส่ายหัวให้อย่างดูถูก

ก็คิดว่าจะเก่งกาจมากกว่านี้ ยังคงต้องสู้กันอีกสักพัก ！

“ไปจัดการได้ ทำลายเสร็จ เราจะได้จัดการเรื่องอีกต่อ”คำพูดประโยคสุดท้ายของเธอมีนัยแฝง ยกยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง

เวลาไม่กี่วินาที บอดี้การ์ดก็ขยับเคลื่อนไหวไปอย่างรวดเร็ว

บอดี้การ์ดสี่คนคุมตัวคนใช้ทั้งหมดไปอยู่รวมกันที่ลานกว้างในสวน อีกหกคนรับหน้าที่ไปทำลายคฤหาสน์แบบโบราณผสมให้กลายเป็นซากเหมือนวันสิ้นโลก

ไม่นานคฤหาสน์ทั้งหลังก็มีเสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้น ต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก

คนใช้ที่ถูกคุมตัวเอาไว้ได้ยินเสียงดังสนั่นที่แสบแก้วหู ต่างก็พากันตัวลีบไม่กล้ามองไป

หลี่เฟยเองก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นเช่นกัน

เฟิงเซิงเซิงกลัวจนต้องซุกตัวไปอยู่ในอ้อมแขนของเธอ และจู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ดวงตาเบิกโพลง “โอ๊ะ！ชุดเครื่องสำอางรุ่นลิมิเต็ดของLCจากเมืองMที่เพิ่งขนส่งมาทางเครื่องบินเมื่อเดือนที่แล้วของฉัน ！อย่าทำลายมันนะ！อย่าทำลายมัน！”

เธอพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นออกจากอ้อมแขนของหลี่เฟย แล้ววิ่งไปยังชั้นบนอย่างตะลีตะลานเพื่อขัดขวาง

เสียงกรีดร้อง และเสียงเครื่องลายครามที่ถูกทำลายผสมปนเปกัน

ฟังจากที่ไกลๆ เหมือนเสียงซิมโฟนีที่แปลกประหลาด

เล็บของหลี่เฟยจิกไปที่ฝ่ามือแน่น สายตาที่ชั่วร้ายอดไม่ได้ที่อยากจะฉีกร่างของเซิงเกอให้แยกออกเป็นชิ้นๆ

เสียงแตกหักเหล่านั้นล้วนเป็นเงินทั้งนั้น ทำเอาเธอเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ

ใช้ชีวิตหม้ายทรงเครื่องผู้มั่งคั่งและร่ำรวยมานานหลายสิบปีจนเคยชิน ให้ตายเธอก็ไม่ยอมก้มหัวให้นังสารเลวนี่อย่างเด็ดขาด ！

เธอเก็บซ่อนความเจ็บปวดที่มี จ้องเขม็งมองไปยังเซิงเกออย่างโกรธเคือง“เธอมันชั่ว！นังสาวเลว！รอก่อนเถอะ กรรมจะต้องตามสนองเธอ ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่！”

เซิงเกอหัวเราะร่า“หากที่ฉันทำมันเรียกว่าชั่ว แล้วสิ่งที่คุณทำกับฉันมาตลอดสามปีล่ะ มันเรียกว่าอะไร ? เรียกชั่วอย่างหาที่สุดไม่ได้หรือเปล่า？”

หลี่เฟยเหยียดหยาม “ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอไม่คู่ควรกับลูกชายของฉัน ที่ฉันทำก็แค่การอบรมสั่งสอนของผู้ดี เพราะเธอทนลำบากไม่ได้เองเลยต้องการหย่า มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ? แล้วฉันทำอะไรผิด？”

ข้อโต้แย้งของเธอทำเอาเซิงเกอถึงกับหลุดขำ

ช่างมัน คนที่ใช้ชีวิตในแบบของตัวเองต่อให้จะอธิบายยังไง เธอก็ไม่รู้สึกหรอกว่ามันคือความผิดของตัวเอง

เปลืองน้ำลายเปล่า

หลี่เฟยยังอยากจะด่าต่อ ก็เห็นบอดี้การ์ดสองคนหิ้วปีกเฟิงเซิงเซิงที่กำลังก่นด่า ออกมาจากคฤหาสน์

บอดี้การ์ดแข็งแรงมาก และเฟิงเซิงเซิงเองก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ข้อมือและแขนก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีม่วงแดง

หลี่เฟยสงสารจับใจ อยากจะเข้าไปแย่งตัวลูกสาวสุดที่รักมาจากบอดี้การ์ด แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดอีกคนจับกดเอาไว้ ไม่สามารถขยับได้ ทำได้เพียงมองไปยังเซิงเกออย่างตื่นตระหนก

“นี่เธอ！เธอจะทำอะไรเซิงเซิง！คนพวกนั้นฉันเป็นคนส่งไปเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับเซิงเซิง เก่งจริงเธอก็มาฆ่าฉันเลยสิ ！”

“เมื่อเทียบกับฆ่าคนแล้ว ฉันชอบทรมานมากกว่า ”

เซิงเกอแสยะยิ้ม“ครั้งที่แล้วฉันได้พูดไปแล้ว ว่าหากเธอยังมาหาเรื่องฉันอีก ฉันก็จะคิดบัญชีทบต้นทบดอก แต่ว่า ……”

เธอหยุดไปชั่วครู่ บอดี้การ์ดเอาเก้าอี้มาให้เธอ เธอก็นั่งลงตรงกลางประตูบ้าน ไม่เข้าไปข้างใน

เพราะก่อนหน้านั้นเธอเคยพูดเอาไว้ ว่าต่อให้หลี่เฟยจะมาคุกเข่าขอร้องเธอ เธอก็จะไม่เข้าไปเหยียบที่คฤหาสน์หลังเก่าอย่างเด็ดขาด

“เห็นแกที่คุณเคยเป็นแม่สามีของฉัน เป็นผู้ใหญ่ ฉันจะไม่ทำอะไรคุณ ดังนั้นหนี้ของคุณก็ให้เธอเป็นคนชดใช้แทนแล้วกัน ”

ระหว่างที่พูด สายตาที่เฉียบคมก็กวาดมองไปที่เฟิงเซิงเซิง

ที่งานเลี้ยงครั้งก่อนเฟิงเซิงเซิงได้ให้คำแนะนำวิธีการสั่งสอนคนกับเธอ ตัวสั่นขึ้นในทันที ไม่กล้าจะอาละวาดอีก หันมองไปยังหลี่เฟยแล้วร้องขอความช่วยเหลือ “ แม่！แม่！ช่วยหนูด้วย！เธอเอาหนูตายแน่”

ถึงแม้หลี่เฟยจะถูกบอดี้การ์ดกดร่างเอาไว้ แต่ปากยังพูดได้ เธอพูดต่อว่าการกระทำของเซิงเกอ ทั้งด่าและยังพูดจาข่มขู่ไปด้วย

บวกกับเสียงร้องไห้ของเฟิงเซิงเซิง ก็ดังระงมไปหมด

เซิงเกอขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ“ เสียงดังน่ารำคาญหาอะไรมาอุดปากซะ ”