ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 30
เฟิงยู่เหนียนตามตัวแม่บ้านมา
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณนายและคุณหนูจะถูกกักบริเวณ ไม่มีคำสั่งของผม ใครก็ห้ามปล่อยพวกเขาออกไปเด็ดขาด หากใครฝ่าฝืน ลงโทษตามกฎขั้นสูงสุดของคฤหาสน์หลังเก่า”
“ห๊า？”
จะจัดการนังสารเลวเซิงเกอนั่นไม่ใช่เหรอ？
หลี่เฟยโกรธจัด ชี้หน้าเฟิงยู่เหนียนแล้วก่นด่า ทำไมถึงได้มีลูกเนรคุณอย่างนี้ ใจจืดใจดำ แล้วยังอกตัญญูอีก……
เฟิงยู่เหนียนปล่อยให้เธอด่าว่าอยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
แล้วตามตัวหลิวเหนียนมา
“ของที่ถูกทำลายให้คนไปหาซื้อมาใหม่โดยเร็วที่สุด และให้คนคอยเฝ้าจับตามองที่คฤหาสน์หลังเก่านี้ให้ดี โทรศัพท์ทุกสายต้องได้รับการตรวจสอบ และรีบรายงานฉันทันที”
“ครับ”หลิวเหนียนเหลือบมองเขาด้วยใบหน้าที่ลังเล“……แต่บอสครับ แบบนี้จะโหดร้ายกับคุณนายและคุณหนูมากไปหรือเปล่าครับ ? เรื่องนี้คุณเองเซิงเกอก็ไม่ไว้หน้ากันเลย”
เมื่อคิดถึงตอนที่เข้ามา เห็นสภาพที่น่าเวทนาของหลี่เฟยกับเฟิงเซิงเซิง หลิวเหนียนก็ทนไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมบอสต้องคอยแต่จะปกป้องผู้หญิงอย่างเซิงเกอด้วย?
และยังทนเธอที่มาอาละวาดจนคฤหาสน์หลังเก่ามีสภาพที่พังยับเยินแบบนี้
เฟิงยู่เหนียนไม่ได้ตะเพิดไล่เขาด้วยความโกรธ ถามเสียงเรียบว่า“หากมีคนกลั่นแกล้งรังแกนายสารพัด และเพราะนายต้องทนทุกข์ทรมาน นายจะให้อภัยเขาไหม？”
“ไม่แน่นอนครับ！”
หลิวเหนียนพูดอย่างหนักแน่น“ผมต้องหาโอกาสแล้วเอาคืนให้สาสม ”
ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ตะลึงงันอยู่กับที่
เฟิงยู่เหนียนไม่ได้พูดอะไรอีก ขาที่เรียวยาวก้าวออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง
……
หลังจากที่คิดบัญชีเสร็จแล้วเดินทางกลับ เซิงเกอรู้สึกอารมณ์ดีมาก
ของขวัญของพี่ใหญ่และพี่รองได้ถูกส่งมาถึง
เธอแทบทนรอไม่ไหวที่จะเปิดกล่องของขวัญเหล่านั้น ให้ตายก็ไม่คิดว่าของข้างในจะเป็น……
เครื่องบินเล็กแบบทำมือ ！
บ้าไปแล้ว！
พี่ใหญ่ลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่าเธอไม่ใช่เด็กน้อยอายุสิบห้าแล้ว！
เสียแรงที่เธออุตส่าห์เฝ้ารอมาตั้งนาน
ลู่ฮั๋วที่อยู่ข้างๆหัวเราะจนตัวโยน เมื่อเห็นใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ ก็กระแอมไอแล้วพูดเอาใจ“ แม่สาวน้อย นี่มันเครื่องบินรุ่นพิเศษฝีมือพี่ใหญ่ มีเงินก็หาซื้อไม่ได้นะ มีอยู่ลำเดียว ไม่มีลำที่สอง มันคือความตั้งใจเชียวนะ！”
เซิงเกอกลอกตาใส่เขา
ยังดีที่ของขวัญของพี่รองนั้นยังถือว่าใช้ได้ช่วยลดความโกรธที่มีต่อพี่ใหญ่ลงได้บ้าง
เป็นแหวนมรกตที่วิจิตรบรรจง มีกลไกซ่อนอยู่ภายใน ปล่อยเข็มเงินออกมาได้ สามารถใช้เป็นอาวุธในยามจำเป็น
เธอสวมแหวนไปที่นิ้ว ส่วนเครื่องบินเล็กลำนั้น ก็เอาไปวางไว้ที่มุมห้องของห้องหนังสือเพื่อให้ฝุ่นเกาะ
จากนั้น ก็อาบน้ำแล้วเข้านอน
วันรุ่งขึ้น เซิงเกอไปทำงานที่บริษัทตามปรกติ
ทันทีที่เปิดประตูห้องทำงาน ก็เห็นร่างที่เพรียวบางไม่คุ้นตาของใครบางคนยืนหันหลังอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ
หญิงสาวคนนั้นได้ยินเสียงเปิดประตู ก็หันมาแล้วมองสบตาเธอ
ใบหน้ารูปไข่ขนาดเท่าฝ่ามือ ดวงคู่งามเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ขณะที่มองมายังเธอ จากดูถูกเหยียดหยามก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นอิจฉาและเกลียดชัง
ผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ราวกับจะเป็นปฏิปักษ์กับเธออย่างมาก？
ไม่รอให้เซิงเกอได้พูดอะไร ผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ก็พูดขึ้นมาก่อน “ก่อนหน้านี้เสี่ยยู่ที่อยู่แผนกต้อนรับได้บอกฉันเรื่องของเธอ ฉันยังไม่เชื่อ ตอนนี้มาดู หน้าตาช่างเหมือนนังจิ้งจอกจริงๆ”
เซิงเกอรู้สึกประหลาดใจ
เดินเลี่ยงเธอแล้วไปนั่งลงที่เก้าอี้ ออกปากไล่“ คุณผู้หญิง ฉันจะทำงาน เชิญออกไปค่ะ ”
ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจคำพูดเธอ พูดเตือนเสียงเย็นชาว่า“เธออยากจะทำงานที่angleไม่มีปัญหา แต่อยู่ให้ห่างลู่ฮั๋วเอาไว้ หากฉันรู้ว่าเธอไปยั่วยวนเขา หรือคิดไม่ซื่อกับเขา ฉันเอาเธอตายแน่！”
“ลู่ฮั๋ว？”
เซิงเกอรู้สึกสนุกขึ้นมา “คุณชอบเขาเหรอ？”
ผู้หญิงคนนั้นยกมือกอดอก เค้นเสียงในลำคอ“ ฉันเป็นคู่หมั้นของเขา”
คู่หมั้น?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ!