ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 5

เฟิงยู่เหนียนก้าวเท้ายาวเข้ามาในห้องรับแขก จากนั้นก็รีบพยุงมู่จื่อหนิงลุกขึ้น

จากนั้นดวงตามืดครึ้มของเขามองเซิงเกอด้วยความผิดหวัง“คิดว่าหลังหย่าคุณจะมีพฤติกรรมดี ๆ บ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าจะต่ำทรามเหมือนเดิม น่าขยะแขยงมาก ตอนแรกผมกะว่าจะมอบคฤหาสน์หลังนี้ให้คุณ แต่ดูเหมือนคงไม่ต้องแล้ว”

“อะยู่อย่าโทษเซิงเกอเลย ฉันทำให้เธอโมโหเอง เธอเลยพลั้งมือผลักฉัน เป็นความผิดของฉันทั้งหมด คุณด่าฉันได้เลยค่ะ”

มู่จื่อหนิงอิงแอบอย่างอ่อนแออยู่ในอ้อมอกเขา ก่อนจะกล่าวเสียงสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร ทว่ากลับเจือความกระหยิ่มใจที่คว้าชัยชนะไว้ในทีด้วย

เฟิงยู่เหนียนหน้าเย็นยะเยือก พูดเชิงสั่งการเซิงเกอว่า“รีบขอโทษอะหนิงเดี๋ยวนี้”

คิก ให้เธอขอโทษงั้นหรือ？

รู้สึกโกรธเล็กน้อย

เซิงเกอมองประเมินสองคนที่เป็นคู่รักตรงหน้า ก่อนจะยิ้มแก้มปริ ก่อนจะดึงตัวมู่จื่อหนิงออกจากอ้อมแขนเฟิงยู่เหนียนอย่างอ่อนโยน

เดิมทีคิดว่าเธอจะโกรธ จะโต้แย้ง ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าเธอยังยิ้มได้？

มู่จื่อหนิงทำหน้ามึนงง อ่านใจเซิงเกอไม่ออก ไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร จึงลืมต่อต้านชั่วขณะ ปล่อยให้เซิงเกอดึงตัวเธอไป

เพ๊ยะ——

“อ๊าก”

เสียงกรีดร้องที่อนาถกว่าเมื่อครู่หลายร้อยเท่าดังขึ้น มู่จื่อหนิงกุมหน้าในขณะที่ล้มไปอยู่กับพื้น

เซิงเกอใช้แรงทั้งหมดที่มีในการตบครั้งนี้ ตบจนฝ่ามือด้านชา เห็นได้ว่ามู่จื่อหนิงเจ็บแค่ไหน

ใบหน้าเซิงเกอยังคงเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน เธอทำหน้าสงบนิ่ง ไม่เหมือนคนที่ตบคนอื่นเสร็จเลยสักนิด

เธอจ้องมู่จื่อหนิงบนพื้นพร้อมกับกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม“เธอบอกว่าฉันรังแก ถ้าฉันไม่ตบเธอจริง ๆ สักฉาด แล้วจะเป็นผู้ร้ายตัวจริงได้ไง？”

มู่จื่อหนิงน้ำตาอาบแก้ม ส่งเสียงร่ำไห้คล้ายกับเด็กทารกบนพื้น