ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 77

เมื่อครู่นี้ฉู่โม่หยวนให้คนนำเครื่องหอมของสวนสนกับยาบำรุงกำลังที่หลี่อี๋เหนียงส่งไปให้ห้องอาหารไปให้กู่เยว่หานดูแล้ว เครื่องหอมกับยาบำรุงกำลังเหล่านั้นถูกจัดเตรียมไว้อย่างชาญฉลาด ใช้แต่ของไม่มีพิษ แต่พิษกลับสะสมในร่างกายอย่างช้าๆ

คนเราไม่มีทางใช้วิธีแบบนี้ได้แน่นอน หากไม่มีความรู้เรื่องยาเป็นอย่างดี

นอกจากนั้น คนที่ใช้วิธีแบบนี้ได้ บนโลกนี้ก็มีอยู่แค่ไม่กี่คน

กู่เยว่หานคาดเดาบางอย่างในใจ และท่าทางของเขาก็ยิ่งเคร่งขรึมขึ้น

หลินเมิ่งหวันมองหลี่อี๋เหนียงด้วยสายตาที่เยียบเย็น ถ้าไม่ใช่เพราะฉู่โม่หยวนจับเอาไว้ นางคงพุ่งเข้าไปฆ่าหลี่อี๋เหนียงแล้วจริงๆ

หลี่อี๋เหนียงน้ำตาไหลพราก นางยังคงส่ายหัวและบอกว่า “ไม่ใช่ข้านะเจ้าคะ ไม่ใช่ข้าจริงๆ... นายท่านเชื่อข้านะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ อย่างข้าจะทำร้ายฮูหยินใหญ่ได้อย่างไร ต่อให้มีความกล้าสักแค่ไหน ข้าก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน...”

นางยังคงวิงวอนและกำชายเสื้อของหลินซ่างซูไว้แน่น

“เหตุใดจะไม่มีทาง?” หลินเมิ่งหวันระงับความโกรธไว้ไม่ได้และเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น “ตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ้าน่ะเคารพท่านย่าแค่เปลือกนอก แต่ในใจไม่ค่อยพอใจท่านย่า ตอนนี้เมื่อรู้ว่าท่านย่าจะช่วยให้ท่านพ่อแต่งงานใหม่ ทำให้เจ้าไม่มีโอกาสได้เป็นเอกภรรยา สุนัขจนตรอกอย่างเจ้าก็เลยคิดจะสังหารท่านย่า!”

หลายปีก่อนหน้านี้หลินเมิ่งหวันค่อนข้างรู้สึกขัดข้องหมองใจกับหลินฮูหยินใหญ่ ซึ่งทั้งหมดเป็นเพราะหลี่อี๋เหนียงกับหลินเป้ยเหยามักจะพูดยุแยงกรอกหูนาง!

หลี่อี๋เหนียงกับหลินเป้ยเหยาบอกหลินเมิ่งหวันว่าหลินฮูหยินใหญ่ไม่สนใจนาง บอกว่านางสนใจแค่ชื่อเสียงของจวนหลิน

หลินฮูหยินใหญ่อยากจะใช้นางเป็นเครื่องมือเข้าหาผู้มีอำนาจ ดังนั้นจึงอยากให้นางแต่งงานกับจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย

หลินเมิ่งหวันในชาติก่อนเชื่อคำพูดเหล่านั้นและเกลียดฮูหยินใหญ่มาก ดังนั้นนางจึงเป็นปฏิปักษ์กับฮูหยินใหญ่ในทุกๆ ทาง

แต่ว่า... จนกระทั่งหลินเมิ่งหวันถูกจองจำอยู่ในคุกใต้ดินเพราะหลินเป้ยเหยา หลินเมิ่งหวันจึงได้กลับมาคิดทบทวนเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่าง

นางถามใจตัวเองและตระหนักได้ว่านางไม่ได้ชอบหลี่จิ่นซูมากขนาดนั้น

แต่เพราะนางเชื่อคำพูดของหลี่อี๋เหนียงกับหลินเป้ยเหยา นางจึงไม่ยอมเป็น ‘ตัวหมาก’ ของหลินฮูหยินใหญ่และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแต่งงานกับหลี่จิ่นซู

นางไม่ปฏิบัติตามจารีตเพียงเพื่อต่อต้านหลินฮูหยินใหญ่ ต่อต้านโชคชะตาของตัวเอง!

แต่สุดท้ายนางก็กลายมาเป็น ‘ตัวหมาก’ ของหลี่อี๋เหนียง!

ภาพเหตุการณ์ในอดีตวนเวียนอยู่ในใจของหลินเมิ่งหวัน นึกถึงตอนนั้นที่นางเกลียดหลินฮูหยินใหญ่สุดขีด แม้จะรู้ว่าหลินฮูหยินใหญ่ป่วยหนัก นางก็ไม่ยอมกลับมาเยี่ยมฮูหยินใหญ่เลยสักครั้ง หลินเมิ่งหวันรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกรีดแทง นางกำมือแน่นจนแทบจะทำให้กระดูกมือของตนเองหัก

มือใหญ่อันอบอุ่นออกแรงเกลี่ยนิ้วของหลินเมิ่งหวันให้คลายออกจากกัน เมื่อมองรอยเล็บบนฝ่ามือของนาง ฉู่โม่หยวนก็สงสารขึ้นมาจับใจ

เขามองเสวียนยีและเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “พาหลี่อี๋เหนียงไปที่สำนักตรวจการ”

หลี่อี๋เหนียงหน้าซีดเผือดทันทีที่ได้ยิน ทุกคนที่อยู่ในห้องก็หน้าเปลี่ยนสีเช่นกัน

หลินซ่างซูเอ่ยอย่างเครียดๆ ว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ทำเช่นนี้จะเหมาะสมหรือพ่ะย่ะค่ะ”

จางซื่อรีบพยักหน้า นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยังรวบรวมความกล้าก้าวออกมาและเอ่ยว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย เรื่องนี้เกรงว่าจะเป็นการเข้าใจผิดเพคะ หลี่อี๋เหนียงเข้ามาอยู่ในจวนนานแล้วและวางตัวดีเสมอมา ไม่เคยทำสิ่งที่เกินเลยเลยสักครั้ง แม้ว่านางจะนำยาบำรุงกำลังและเครื่องหอมมาให้ฮูหยินใหญ่ แต่หม่อมฉันคิดว่านางคงแค่อยากจะเอาใจ นะ... นางไม่มีความรู้เรื่องยา เรื่องที่ของเหล่านี้มีปัญหา นางคงไม่รู้แน่ๆ เพคะ”

สำนักตรวจการใช้สถานที่ที่คิดจะไปก็ไปได้งั้นหรือ?

เรื่องฉาวในครอบครัวไม่ควรเปิดเผยให้ภายนอกรู้ ไม่ว่าหลี่อี๋เหนียงจะตั้งใจวางยาหลินฮูหยินใหญ่จริงๆ หรือไม่ หากเรื่องนี้หลุดออกไปข้างนอก อย่างไรก็ไม่เป็นผลดีต่อจวนหลินแน่นอน

แม้ว่าหลี่อี๋เหนียงจะเป็นคนของบ้านสาม แต่จวนหลินก็ไม่เคยแบ่งแยก ถึงอย่างไรจางซื่อเป็นนายหญิงผู้ดูแลจวนหลินทั้งหมด

หลี่อี๋เหนียงก่อเรื่องอยู่ที่ใต้จมูกของนาง ถ้าเรื่องแพร่ออกไป ทุกคนคงจะนึกกังขาความสามารถของนางเหมือนกัน

หลินอวิ้นอี๋เป็นบุตรสาวของนางก็จะต้องถูกดึงมาเกี่ยวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เวลานี้การแต่งงานของหลินอวิ้นอี๋ใกล้เข้ามาแล้ว ถ้าเรื่องอื้อฉาวเช่นนี้แพร่ออกไปแล้วมีผลกระทบต่อการแต่งงานของหลินอวิ้นอี๋ล่ะ จะทำอย่างไร