ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 80

“อย่าเศร้าไปเลยเมิ่งหวัน ฮูหยินใหญ่ไม่เป็นอะไรแน่” หลี่จิ่นซูหลุบตามองหลินเมิ่งหวันอย่างเสน่หา

ดวงตาของหลินเมิ่งหวันเคร่งขรึมขึ้น นางสะบัดแขนของหลี่จิ่นซูออกทันทีราวกับกำลังสลัดพิษอะไรสักอย่าง “ไปให้พ้น!”

หลี่เฉิงเซี่ยงออกไปแล้ว แต่หลี่จิ่นซูยังอยู่ที่นี่

“เมิ่งหวัน เจ้ายังไม่ยอมลงโทษให้ข้างั้นหรือ” หลี่จิ่นซูโซเซไปเล็กน้อย เขามองหลินเมิ่งหวันอย่างเจ็บๆ และเอ่ยอย่างจริงใจว่า “วันนั้นข้ามีเรื่องลำบากจึงพาเจ้าไปไม่ได้ ข้าเองก็เสียใจและคิดจะอธิบายให้เจ้าฟังมาตลอด”

หลินเมิ่งหวันหัวเราะเยาะ “หลี่จิ่นซู เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่าทางของเจ้าดูจอมปลอมและน่ารังเกียจแค่ไหน”

หลี่จิ่นซูตะขิดตะขวงอยู่ในใจแต่กลับก้าวไปข้างหน้า คิดจะก้าวเข้าไปกอดหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันยกขาขึ้นอย่างไม่เกรงใจและถีบหน้าอกของหลี่จิ่นซูเต็มแรง ฝ่ายหลังร้องออกมาและล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

หลินเมิ่งหวันก้มมองหลี่จิ่นซูอย่างเหยียดหยาม “อย่ามาเสนอหน้าที่น่ารังเกียจต่อหน้าข้าอีก ไม่อย่างนั้นถ้าเจ้าถูกพิษอีก คงไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อนแน่”

ดวงตาของหลี่จิ่นซูมืดมนลง แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกดีใจเป็นล้นพ้น

ถ้าเป็นชาติก่อนที่หลินเมิ่งหวันจะวางยาพิษเขา เขาจะต้องโกรธมากเป็นแน่

แต่เมื่อเกิดใหม่ หลี่จิ่นซูรู้จักความสามารถของหลินเมิ่งหวันดีที่สุด

หลินเมิ่งหวันคือเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังสำนักหมื่นพิษ นางมียาพิษที่คร่าชีวิตคนได้ทันทีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน แต่พิษที่หลินเมิ่งหวันใช้กับเขากลับเป็นเพียงหัดเยอรมันที่ทำให้เกิดผื่นแดง ไม่ใช่ยาพิษที่อันตรายถึงชีวิต

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินเมิ่งหวันมีใจให้เขา นางจะลงมืออย่างปรานีเช่นนี้หรือ

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากเขาถูกวางยา สำนักหมื่นพิษก็เริ่มขายยาแก้พิษทันที

นี่คงเป็นเพราะหลินเมิ่งหวันทนเห็นเขาทรมานไม่ได้และอายที่จะส่งยาแก้พิษมาให้เขาตรงๆ ดังนั้นจึงคิดวิธีที่อ้อมๆ แบบนี้ขึ้นมา

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลี่จิ่นซูก็ยิ่งแน่ใจว่าหลินเมิ่งหวันมีความรักที่ยากจะลืมเลือนให้เขา

เพียงแต่ เมื่อนึกถึงว่าหลี่เฉิงเซี่ยงไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินเพื่อให้เขาซื้อยาแก้พิษ และถึงขนาดยอมปล่อยให้ ‘เขา’ ตาย ความเกลียดชังก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นมาภายในใจของหลี่จิ่นซู

ถึงอย่างไรเมื่ออยู่ในจวนหลี่ เขาก็เป็นแค่บุตรของอนุภรรยาที่ไม่ได้รับความโปรดปราน

หลายปีที่ผ่านมานี้ คนคนเดียวที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจก็คือหลินเมิ่งหวัน แต่ในชาติก่อนเขากลับใจมืดบอด มองไม่เห็นความดีของหลินเมิ่งหวัน

เมื่อมีชีวิตใหม่ เขาจะต้องชดเชยหลินเมิ่งหวันเป็นอย่างดี!

เมื่อมองหลินเมิ่งหวันที่กำลังจากไป หลี่จิ่นซูจึงเอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “ช้าก่อนเมิ่งหวัน ข้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเจ้า เกี่ยวกับเรื่องที่ฮูหยินใหญ่ถูกวางยา!”

ฝีเท้าของหลินเมิ่งหวันหยุดชะงัก นางหันกลับมามองหลี่จิ่นซู “เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้อะไร”

“ข้าไม่ได้จะเล่นลูกไม้” หลี่จิ่นซูกุมหน้าอกตัวเอง ฝืนทนความเจ็บปวดขณะที่ยืนขึ้น

เขามองหลินเมิ่งหวันและเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมิ่งหวัน วันนี้ข้าตั้งใจให้ท่านพ่อพาข้ามาด้วยก็เพราะอยากบอกเรื่องนี้กับเจ้า ที่นี่มีคนจับตาอยู่มากมาย เราไปคุยที่อื่นกันดีกว่า”

หลินเมิ่งหวันมองหลี่จิ่นซูเขม็ง ในแววตาเต็มไปด้วยการตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน

หลี่จิ่นซูมองหลินเมิ่งหวันด้วยดวงตาที่สดใส ไม่ได้หลบเลี่ยงสายตาและมองอย่างเปิดเผย

ในที่สุดหลินเมิ่งหวันก็เอ่ยว่า “ตามข้ามา”

ว่าแล้วหลินเมิ่งหวันก็เดินนำออกไป หลี่จิ่นซูดีใจเป็นอย่างยิ่ง เขากุมหน้าอกและตามออกไปทันที