ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 1

"โอ๊ยทำไมวันนี้มันร้อนจังเลย

"ขณะวรดากำลังทำอาหารในร้านอาหารขนาดใหญ่ เป็นเชฟที่มีฝีมือหาตัวจับยาก มีพนักงานมาเรียกวรดาเนื่องจากมีลูกค้าอยากพบ เมื่อวรดาออกไปพบกลับพบเพียงคุณยายท่านหนึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหาร

"สวัสดีคะคุณยายเรียกหนูมาทำไมคะ"

เมื่อคุณยายเห็นวรดาก็จ้องมองบริเวณผมของวรดาที่มีโบว์ผูกเอาไว้ วรดาเป็นคนชอบโบว์มาตั้งแต่เด็กๆจึงมักผูกโบว์ตลอด เมื่อวรดาเห็นว่าคุณยายจ้องมองก็คิดว่าคุณยายอยากได้จึงเเกะให้

"นี่คะคุณยายหนูยกให้"

คุณยายยื่นมือมารับเเละส่งโบว์ที่หยิบมาตอนไหนไม่รู้ส่งให้เเละพูดกับวรดา

"นังหนูเจ้าจะได้ไปในที่ของเจ้าขอให้เจ้าโชคดี"

เมื่อคุณยายพูดเสร็จก็เดินจากไป วรดาก้มไปมองที่โบว์ที่คุณยายมอบให้กลับพบว่ามันสวยมากมีลวดลายที่สวยงาน ตอนนั้นวรดาไม่ได้คิดมากและเดินกลับไปทำอาหารต่อ แต่ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

21.30

เมื่อถึงเวลาเลิกงานวรดาเก็บของเรียบร้อยและเดินไปบริเวณที่จอดรถขับรถออกไปได้ประมาณ20นาที ขณะกำลังจะขับรถข้ามสะพานอยู่ๆสะพานก็ขาดทำให้รถพลิกคว่ำตกลงในแม่น้ำ

ขณะกำลังจะร่วงลงแม่น้ำวรดาก็คิดถึงสิ่งต่างๆ ไม่ต้องมีสิ่งให้ต้องห่วงเพราะพ่อแม่วรดาท่านเสียไปตั้งแต่วรดาเด็กๆคุณยายที่เลี้ยงวรดามาก็พึ่งเสียไปเมื่อ1ปีที่แล้ว เมื่อรู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรให้ห่วงก็หลับตาลง

อีกภพหนึ่ง

"ท่านพี่ข้าเจ็บท้อง"เมื่อเลี่ยงรุ่ยได้ยินเสียงฮูหยินของตนจึงเรียบไปบอกให้ เลี่ยงหลิ่งไปตามหมอผู้เฒ่า

"ฮูหยินเจ้าจะปลอดภัยรอท่านหมอก่อนท่านกำลังมา"

"ท่านพ่อท่านแม่จะเป็นอะไรหรือป่าวขอรับ"

"น้องเจ้ากำลังจะเกิด"

โอ๊ย โอ๊ย ข้าเจ็บ!

วรดาที่นึกว่าตนเองตายไปแล้วแต่นานแล้วทำไมวิญญานนางไม่ไปที่อื่นยังรู้สึกอึดอัดเหมือนจมน้ำอีกพยายจะหาทางออก แต่ไม่พบ อีกทั้งตาทั้ง2ข้างก็ปิดสนิท ไม่เห็นเเสงอะไรเลย

"ท่านพี่หมอมารึยังเจ้าค่ะ ข้าเจ็บท้องโอ๊ย!!!! "

"ฮูหยินเจ้ารออีกนิดผู้เฒ่ากำลังมา"

"มาแล้วข้ามาแล้วเจ้าต้มน้ำร้อนรึยัง"

"ข้าเตรียมหมดเเล้วขอรับ"