ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 14

"เจ้าไม่ใช่มีปราณน้ำแข็งปราณเดียวรึ"ที่ลี่กว่างรู้

เพราะนางเเสดงการเรียกน้ำแข็งออกมาตอนนั้นเค้าตกใจมากไม่คิดว่านางจะสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ เเต่เด็กคนนี้ก็มีอะไรให้เขาตกใจตลอดเวลา

"ไม่ใช่เจ้าคะ ข้ามีอีกธาตุแต่ไม่รู้ธาตุอะไร"

"ข้าก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้วเจ้าคะเพราะข้าไม่ได้ฝึกฝนธาตุนี้เลย"

"แล้วมันคือธาตุอะไรละ"ลี่กว่างถามกลับ

"ข้าก็ไม่รู้เจ้าคะ ตอนที่ธาตุมันออกมาข้าเห็นเป็นหลุมดำเจ้าค่ะ

"หรือว่ามันจะคือธาตุ... "

"ธาตุอะไรเจ้าค่ะ"นางลุ้นคำตอบมากแต่ท่านอาจารย์ไม่ยอมพูดสักที"

"ข้าคิดว่ามันคือธาตุมืด"ลี่กว่างคิดในใจพระเจ้าต้องรักนางขนาดไหนถึงได้ให้ธาตุวิเศษนางมาถึง2ธาตุและธาตุมืดจะทำให้นางฝึกวิชาได้เร็วขึ้นเขาเชื่อว่านางต้องฝึกวิชาของเขาาจนจบได้เป็นเเน่

"จริงรึเจ้าคะ"นางตกใจมากเพราะไม่คิดว่าตนจะได้ครอบครองธาตุวิเศษทั้ง2ธาตุ

"ข้าเเน่ใจมากเพราะน้อยคนนักที่จะมีธาตุมืดนับนิ้วยังได้ แต่ธาตุมืดก็อันตรายเช่นกันถ้าควบคุมไม่ดีมันจะกลับมาทำร้ายเจ้า"

"ข้าไม่รู้วิธีฝึกเจ้าคะ"

"ข้ารู้เเค่เพียงเบื่องต้นถ้าเจ้ากลับสำนักกับข้าตอนนั้นข้าจะหาคนที่เชี่ยวชาญมาฝึกให้เจ้าเอง"

"แล้วข้าจะฝึกวิชาพลางตาได้ไม่เจ้าค่ะ"

"ได้เเน่นอนเพราะธาตุมืดจะทำให้เจ้าฝึกได้ง่ายขึ้น"

"เเล้วข้าต้องทำอย่างไรเจ้าคะ"

"ครั้งนี้เจ้าต้องหลับตาเเละเพ่งจิตไปที่ตันเถียนเส้นสีดำเพราะจะเป็นการเปิดธาตุมืด"

"เจ้าคะ" นางรับคำและรีบหลับตาลงตั้งจิตใหม่อีกครั้ง

ลี่กว่างเค้าคิดว่าการจะเปิดตันเถียนอีกเส้นอย่างน้อยน่าจะใช้เวลาสัก1เดือนเพราะผู้ที่มีปราณ2สายจะทำให้การสมดุลไม่ค่อยดี

เลี่ยงหลิ่งตอนนี้นางก็นั่งมา2ชั่วยามเเล้วแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงค่อยๆ ลืมตา

"ท่านอาจารย์เจ้าคะทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเจ้าค่ะ"

"เจ้าจะรีบร้อนไปไยกว่าข้าจะเปิดเส้นปราณอีกเส้นก็ใช้เวลาเป็นเดือน"

"งั้นต่อไปเราจะทำอะไรดีเจ้าค่ะ วิชาก็ฝึกไม่ได้แล้ว"

"เจ้าอยากฝึกวรยุทธหรือไมละเก็บไว้ป้องกันตัว"

"ฝึกเจ้าค่ะ งั้นข้าไปเรียกท่านพี่มาฝึกด้วยนะเจ้าคะ"เลี่ยงหลิ่งไม่รอคำตอบท่านอาจารย์รีบวิ่งไปตามท่านพี่

ลี่กว่างได้แต่มองลูกศิษย์ตัวน้อยไปอย่างเอ็นดู พรุ่งนี้เขาต้องเข้าไปดูในไร่ของครอบครัวเลี่ยงแล้วว่ามีผักปราณมากน้อยเพียงไดเพราะตนยังสงสัยว่าทำไมครอบครัวเลี่ยงถึงปลูกผักปราณได้

เลี่ยงหลิ่งนางรีบวิ่งจนมาถึงไร่

"ท่านพี่เจ้าคะ"

"มีอะไรรึถึงได้รีบขนาดนี้"

"ท่านพี่อยากฝึกวรยุทธหรือไมเจ้าค่ะ"นางถามก่อนเพราะไม่อยากบังคับท่านพี่ทั้งสอง

"พี่ใหญ่ข้าอยากฝึกขอรับ"

"แล้วพี่ใหญ่ละเจ้าคะ"เลี่ยงหลิ่งหันไปมองทางท่านพ่อ

"เจ้าอยากไปก็ไปเถอะงานในไร่ก็ไม่มีอะไรเเล้ว"

"ขอรับ"

นางกับท่านพี่รีบกลับมาหาท่านอาจารย์ที่บ้าน

"ข้ากลับมาแล้วเจ้าคะ"

"ขอบคุณท่านเจ้าสำนักที่เมตตาพวกข้า2คนขอรับ"พี่ใหญ่เมื่อมาถึงก็รีบขอบคุณท่านอาจารย์

"พวกเจ้าเรียกข้าท่านตาเถอะ"

"พวกข้าไม่กล้าหรอกขอรับ"

"ถ้าพวกเจ้าอยากเรียนวรยุทธก็เรียกข้าท่านตา"

"ขอบพระคุณขอรับ"พี่ใหญ่พี่รองพูดขึ้นพร้อมกัน

"งั้นเรามาเริ่มกันเถอะออกกระบวนท่าง่ายๆ ก่อนแต่วันนี้พวกเจ้าจะปวดแขนปวดขากันมากเตรียมใจพร้อมรึยัง"

"เจ้าคะ ขอรับ"พวกนางตอบรับอย่างขยันขันเเข็ง

"ยืดแขนออกให้สุดตัวตรงขางอเล็กน้อยค้างท่านี้ไว้2ก้านธูป"พวกนางก็ทำตามท่านตา แต่ผ่านไปแค่ครึ่งก้านธูปนางก็เริ่มเมื่อยมือเริ่มห้อย ท่านอาจารย์ก็หักกิ่งไม้เล็กๆ มาตีแขนนาง

"โอ๊ย!! ข้าเจ็บท่านอาจารย์"

"ต้องเเขนตรงลำตัวยืดขึ้นอีก"ท่านพี่เห็นนางโดนตีก็กลับมาตั้งใจอีกครั้ง

นางบ่นท่านอาจารย์ในใจพอตอนธรรมดากับตอนฝึกแตกต่างกันมากเลยตอนฝึกนี้โหดมากนางได้แต่คิดเพราะไม่กล้าบ่นออกไป

"ครบแล้วพวกเจ้าเอาเเขนลงได้"นางกับท่านพี่รีบเข้าเเขนลงเพราะเมื่อยแขนกับปวดขามาก

"ต่อไปชกมัดข้างละ100ไปข้างหน้ากางขาออกเล็กน้อยให้เท่ากับหัวไหล่

"เลี่ยงหลิ่งกางขาออกอีกนิดเจ้าจะได้ต่อยถนัด"

"เจ้าคะ"

"เลี่ยงหวงเจ้าต้องยืดอกให้มากกว่านี้"

"ขอรับ"