ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 33

เดินทางปลอดภัยนะลูก"ก่อนนางจะดีดตัวขึ้นนางเห็นท่านเเม่ร้องไห้ความคิดตอนนั่นคือนางไม่อยากไปแล้วแต่เมื่อคิดถึงอนาคตข้างหน้านางก็ดีดตัวให้เร็วขึ้นถ้าช้าอีกนิดนางคงได้เปลี่ยนใจไม่ไปเป็นเเน่

ตอนนี้นางกับท่านอาจารย์ก็เดินทางกันมาได้3วันเเล้วการเดินทางไม่ได้เร็วนักเพราะนางพึงฝึกวิชาตัวเบาได้เเค่1เดือน เเต่ท่านอาจารย์ก็ไม่ได้ว่าสิ่งไดนางเเถมยังชมนางที่นางอดทนเเละสามารถฝึกถึงขั้นนี้ ตอนนี้พวกนางเเวะพักที่กลางป่าถ้าผ่านป่านี้ทางอาจารย์บอกว่าจะพบหมู่บ้าน

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ"

"มีอะไรรึ"

"พวกเราต้องใช้เวลาอีกเท่าใดถึงจะถึงหุบเขา"

"อืม! ถ้าข้ามาคนเดียวคง2อาทิตย์เเต่เพราะเจ้าก็ประมาณ1เดือน"นี้นางทำการเดินทางล่าช้าขนาดนี้เลยรึ นางก็คิดว่าตนเองเดินทางเร็วเเล้วเพราะตลอดการเดินทาง3วันนางเเวะพักน้อยมากเพราะจะได้ไปถึงเร็วๆ

ลี่กว่างเห็นหลิ่งเอ้อทำหน้าตาอมทุกข์นางคงจะคิดว่าที่เดินทางช้าเป็นความผิดนางเป็นเเน่

"หลิ่งเอ้อเจ้าไม่ต้องกังวลเราไม่ได้รีบร้อนที่จะไป ค่อยๆเดินทางเดียวก็ถึง"

"แต่ว่า.. "

"ไม่มีเเต่เจ้าก็คิดว่ามาหาประสบการณ์การฝึก"

"เจ้าค่ะ"นางรู้ว่าท่านอาจารย์เป็นห่วงเลยรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเเย้มทันที

"อ่ะ! นี้น้ำเจ้ากินหน่อยเถอะ"

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"นางรับน้ำจากท่านอาจารย์มาดื่ม

"อืม! เจ้านั่งพักไปก่อนเดียวข้าจะไปหาอาหารก่อน"

"เจ้าค่ะ! "ตอนนี้ท่านอาจารย์ก็เดินออกไปแล้วนางนั่งรอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆ กันก็คือถ้ำเเต่พวกนางก็ไม่เข้าไปเพราะอาจจะมีสัตว์อาศัยอยู่ ระหว่างนั่งนางก็นั่งปรับปราณเพราะต้องใช้ปราณต่อในการเดินทาง นั่งขัดสมาธิเเละกำหนดลมหายใจ และเข้าสู่สมาธิทันที

กลิ่นคาวเลือดรอยมาตามลมทำให้นางต้องลืมตา เมื่อลืมนาขึ้นไม่พบสิ่งใดก็หันไปทิศทางที่ลมพัดมา เมื่อไม่เห็นอะไรนางก็ลงขึ้นเดินไปข้างหน้ายิ่งเดินกลิ่นคาวเลือดยิ่งชัดเจนเมื่อมาถึงจุดที่คิดว่ากลิ่นเลือดเเรงที่สุดก็หาต้นเหตุของจุดนำกลิ่นนี้ นางมองไปรอบๆ ไปสดุดตากับรอยเลือดข้างโครดหินขนาดใหญ่ นางจึงเดินไปดูข้างหลัง

พบว่าเป็นคนนอนอยู่ข้างหลังโครดหินนี้เเถมเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยบาดแผล มีแผลใหญ่หลายจุดน่าจะได้รับบาดเจ็บจากของมีคมเพราะเเผลเป็นทางยาว นางรีบเข้าไปดูเพราะดูจากลมหายใจของชายคนนี้ดูจะอ่อนลงเเล้ว

นางต้องรีบไปตามท่านอาจารย์มาช่วย ก่อนไปนางสร้างปราการน้ำแข็งล้อมรอบชายคนนั้นไว้กันสัตว์มาทำลาย เเล้วเดินกลับไปทางเดิม

"หลิ่งเอ้อ หลิ่งเอ้อ! "เมื่อเข้าไปใกล้ที่จุดพักนางได้ยินเสียงท่านอาจารย์เรียก

"ท่านอาจารย์ข้าอยู่นี้เจ้าค่ะ"

ลี่กว่าวเมื่อกลับมาไม่พบหลิ่งเอ้อก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะคิดว่าจะมีสัตว์ป่ามาทำร้ายนางถ้านางออกจากบริเวณที่เข้าพรางตาไว้

"หลิ่งเอ้อ! ข้าบอกให้เจ้านั่งรอข้าอยู่ที่นี้ไม่ใช่รึเเล้วเจ้าไปที่ใดมา"

"ท่านอาจารย์อย่าพึ่งพูดเลยเจ้าค่ะ ตามข้ามาก่อน"ตอนนี้นางเป็นห่วงคนที่บาดเจ็บมากกว่า นางวิ่งไปดึงเเขนท่านอาจารย์ให้เดินไปทางที่มีคนเจ็บ

ลี่กว่างเเม้จะสงสัยเเต่ก็เดินตามเเรงจูงของเด็กคนนี้เมื่อเดินมาเขาได้กลิ่นคาวเลือดลอยตามลมมา คิ้วเริ่มขมวดปลดปล่อยพลังออกมา

"หลิ่งเอ้อเจ้าจะไปที่ใดรึ"