ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 34

นางหันไปมองปลาที่หามาได้มีประมาณ4ตัวเเค่นี้ก็น่าจะพอสำหรับ3คน คิดได้ดังนั่นนางก็หิ้วปลาทั้ง4ตัวขึ้นมาแล้วเดินไปตักน้ำใช้กระบอกที่เตรียมมาตักน้ำใส่ให้เต็มทั้ง3กระบอก เมื่อตักเสร็จก็เดินกลับไปหาท่านอาจารย์ ตอนนี้ท่านอาจารย์คงจะเปลี่ยนเสื้อผ้าทายาให้คนเจ็บเเล้ว นางเดินมาถึงบริเวณที่ท่านอาจารย์อยู่ ก็เห็นท่านอาจารย์ก่อกองไฟอยู่

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ! คนเจ็บเป็นยังไงบ้างเจ้าค่ะ"

"ตอนนี้อาการยังไม่ดีขึ้นคงอีกสัก2-3วัน"

"งั้นพวกเราจะทำยังไงเจ้าค่ะ"

"คงต้องอยู่ในป่าอีกสัก2-3วันรอให้คนเจ็บดีขึ้นก่อน"

"เจ้าค่ะ! นี้เจ้าค่ะท่านอาจารย์ข้าหาปลามาได้4ตัว"

"เจ้าหิวรึยัง"

"ข้าเริ่มหิวเเล้วเจ้าค่ะ! เดียวข้าย่างปลาเองท่านอาจารย์ไปดูคนเจ็บเถอะเจ้าค่ะ"นางพูดจบก็เดินไปที่กองไฟวางปลาไว้บนใบไม้แล้วเดินไปที่ถุงผ้าหยิบเกลือที่นางเตรียมมาด้วย ไปทาบนปลาถ้ามีสมุนไพรก็จะดีมากแต่ตอนนี้มีเท่านี้ก็ถือว่าดีมาก

เมื่อทาเสร็จก็เอาไม้ที่ท่านอาจารย์เตรียมไว้มาเสียบปลาแล้วนำไปตั้งไว้ข้างๆ ไฟ

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะรู้หรือไมว่าชายคนนี้เป็นใคร"

"อืม! ข้ารู้จักสิข้าเคยเจอเขา"

"เขาเป็นใครเจ้าค่ะ"

"ข้าไม่รู้ชื่อหรอก แต่เขาเคยช่วยชีวิตข้า"

"จริงรึเจ้าค่ะ! แต่เขาดูเหมือนเด็กอยู่นะเจ้าค่ะ"

"อืมเขาน่าจะเเค่12หนาวแต่ระดับพลังเขาตอนนี้ก็พอๆ กับเจ้าเลย"

"จริงรึเจ้าค่ะ"

"จริงสิ! "

"งั้นข้าไปดูปลาก่อนนะเจ้าค่ะ"

"อืม! ไปเถอะเจ้าหิวก็กินก่อนข้าเลย"

นางพยักหน้าให้ท่านอาจารย์แล้วเดินไปที่กองไฟพลิกปลาเปลี่ยนด้านแล้วนั่งลงใกล้ๆ กองไฟ

พวกนางคงต้องใช้เวลาในการเดินทางมากกว่าเดิมแต่ท่านอาจารย์บอกว่าไม่ต้องรีบร้อนนางก็จะไม่รีบร้อนระหว่างอยู่ในป่านางก็จะฝึกปราณฝึกวิชาตัวเบาไปด้วย เมื่อหันกลับมามองกองไฟเห็นปลาสุกแล้วนางก็เอาปลาไปวางไว้ที่ใบตองเก็บไว้ให้ท่านอาจารย์กับคนบาดเจ็บ3ตัวส่วนนางกินเเค่ตัวเดียวก็อิ่มเเล้ว

อืม! ถึงจะไม่ค่อยมีเครื่องปรุงแต่ปลาสดๆ จากแม่น้ำมาย่างไฟก็อร่อยเหมือนกัน

เมื่อกินเสร็จนางก็เดินไปยังที่พักที่ท่านอาจารย์สร้างไว้เพื่อพักผ่อนตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้วตอนนี้นางก็อยากอาบน้ำด้วยเมื่อคิดได้ดังนั้นนางก็เดินไปเอาเสื้อผ้าและเดินมุ่งหน้าไปที่ลำธาร

เมื่อวางของเรียบร้อยนางก็วางค่ายพรางตาเพราะถ้าเกิดมีใครผ่านมานางจะได้รู้สึกตัวก่อน

เมื่อวางค่ายพรางตาเสร็จก็ถอดเสื้อผ้าเเล้วเดินลงน้ำเพราะตอนนี้นางเหนียวตัวไปหมดแล้ว น้ำที่ลำธารก็ใสมากเลย นางว่ายน้ำไปมาขัดถูตัวเมื่อเเน่ใจว่าสะอาดก็ขึ้นจากลำธาร ขึ้นไปแต่งตัวเมื่อเเต่งตัวเสร็จนางก็เดินกลับไปยังที่พัก เมื่อเดินมาถึงก็เห็นท่านอาจารย์เปลี่ยนยาทำแผลให้คนบาดเจ็บ

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ! มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม"

"เจ้าช่วยใช้ผ้าพันเเผลผันแผลให้คนเจ็บหน่อยข้าจะไปล้างตัว"

"เจ้าค่ะ! " นางเดินไปใกล้คนเจ็บเเล้วหยิบผ้ามันพันแผลบริเวณหัวไหล่ จู่ๆ คนที่นางคิดว่าน่าจะยังไม่ฟื้นก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตาของเขาเป็นสีทองดวงตาเขาดึงดูดนางให้มอง

"แค่กๆ "

นางเห็นเขาไอก็สะดุ้งตื่นจากพวังทำตัวลนลานเเต่เขาก็ไอไม่หยุดนางรีบเดินไปเอาน้ำมาให้เขา ค่อยๆ พยุงหัวเขาขึ้นมาแล้วป้อนน้ำเข้าปาก เขากินน้ำเยอะมาก

"ขอบใจเจ้ามาก"อยู่ๆ เขาก็พูดออกมา

"ไม่เป็นไร! "พอนางพูดจบเขาก็หลับไป

นางค่อยๆ วางหัวเขาลงแล้วเดินกลับมายังที่นอน สักพักท่านอาจารย์ก็กลับมา

"ท่านอาจารย์ข้าพันแผลให้เขาเเล้วเจ้าค่ะ"

"อืม! "

"แต่ว่าเมื่อกี่เขาฟื้นขึ้นมา ข้าเอาน้ำให้เขากินเเล้วเขาก็นอนต่อเจ้าค่ะ"

"อืม! คงจะคอเเห้งเพราะเสียเลือดมาก เจ้าไปนอนเถอะเดียวข้าจะเฝ้ายามให้"

"เจ้าค่ะ"นางรับคำท่านอาจารย์แล้วล้มหัวลงนอนเพราะวันนี้นางเหนื่อยมากทั้งการเดินทางไหนจะเจอคนบาดเจ็บ ผ่านไปครึ่งเคอนางก็หลับสนิท

ลี่กว่างเมื่อเห็นลูกศิษย์หลับเเล้วเขาก็หันมามองคนบาดเจ็บคนๆ นี้เป็นคนช่วยเขาไว้วันนั้นเขาเข้าป่าเพื่อไปหาสมุนไพรเเต่พลาดไปสกิดสัตว์อสูรระดับ9เข้าวันนั้นเขาหนีตายเเต่ก็ได้บาดแผลมาหลายที่ เขาคิดว่าเขาจะไม่รอดเพราะบาดแผลเต็มตัวอยู่ๆ เด็กคนนี้ก็ยื่นยาที่ใช้รักษาบาดแผลให้ยาเม็ดนี้เป็นยาที่หายากเพราะตัวเขาก็ไม่มียาชนิดนี้ เมื่อเด็กคนนี้ยื่นยาให้ก็ใช้วิชาตัวเบาจากไป เด็กคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาสายตาของเด็กคนนี้เหมือนผู้ที่อยู่เหนือคนนับล้าน เพราะดวงตาที่เย็นชาและเหมือนล่วงรู้ทุกอย่าง