ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 9

นางแค่อยากรู้ว่าโลกที่นี้จะมีอะไรที่นางไม่รู้จักเยอะแค่ไหน ทั้งสัตว์มีปราณหรือสมุนไพรนางก็จะไปตามหาไปเห็นกับตาตนเองใช้ชีวิตอย่างอิสระ ในโลกก่อนนางก็ทำแต่งานไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นพระเจ้าคงจะเห็นใจนางถึงส่งนางมาเกิดที่นี้

ยามเหม่า

ช่างที่มาสร้างบ้านทำงานกันรวดเร็ววันเดียวก็ทำโครงเสร็จเเล้วนางคิดว่าไม่เกินอาทิตย์บ้านต้องเสร็จเป็นแน่

ตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่พี่ใหญ่พี่รองออกไปเก็บผักเพื่อรอคุณชายซูเจียว นางได้ยินเสียงรถม้านางคิดว่าคุณชายซูเจียวต้องมาเเล้วเป็นเเน่

"ข้ามารับผัก"

"ท่านพ่อท่านแม่ยังไม่กลับมาเจ้าคะ น่าจะอีกสักพัก"

"อ่อๆ ข้ารอได้ สงสัยวันนี้ข้ามาเช้าเกินไป เเต่ผักที่ข้ารับไปขายหมดทุกวันกิจการข้าเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นข้าต้องขอบคุณพวกเจ้าที่เลือกจะขายผักให้ร้านข้า"

"ไม่เป็นไรเจ้าคะ เพราะข้าก็ไม่ได้ให้ท่านฟรีๆ พวกเราต่างมีผลประโยชน์ร่วมกัน นั้นครอบครัวข้ากับมาแล้ว"

"คุณชายซูมากรอพวกเรานานรึยังเลี่ยงหลิ่ง"

"มารอสักพักแล้วเจ้าค่ะ"

ท่านพ่อนางเดินไปหาคุณชายซู

"ข้าต้องขอโทษคุณชายซูเจียวที่ทำให้ท่านต้องรอนาน"

"ข้ามาเช้าเกินไปเป็นข้าที่ต้องขอโทษ"

"ไม่เป็นไรๆ "

เมื่อขนผักขึ้นรถเสร็จคุณชายซูก็กลับไป

3วันผ่านไป

ตอนนี้ช่างก็มาสร้างบ้านให้นาง ท่านพ่อสร้างบ้านทั้งหมด7ห้อง

ห้องครัว1ห้อง ห้องนอน5ห้อง ส่วนอีกห้องทำเป็นห้องเก็บของ บ้านของนางที่จะสร้างนี้ดูหลังใหญ่กว่าเดิมมากส่วนผัก คุณชายซูเจียวก็มารับทุกวันตอนนี้ครอบครัวนางมีรายได้ประจำคือการขายผักแต่นางคิดว่าเมื่อนางอายุ8หนาวนางจะเปิดโรงเตี่ยมให้ท่านเเม่ ส่วนนางก็จะเดินหน้าฝึกปราณตอนนี้ที่นางสามารถทำได้คือการฝึกปราณเพราะนางยังเป็นเด็กถ้าทำอะไรมากกว่านี้ทุกคนคงจะคิดว่ามีอะไรสิงนางเป็นเเน่

"น้องเล็กเจ้ากำลังทำอะไร"

"ข้ากำลังทำซอสเจ้าคะ"

"ซอสอะไรรึ"

"ซอสถั่วเหลืองเจ้าค่ะ"นางซื้อถั่วเหลืองมานานเเล้วแต่ยังไม่มีเวลาทำ

"เช่นนั้นเจ้ามีอะไรให้พี่ช่วยรึไหม"

” ใกล้เสร็จเเล้วเจ้าค่ะ หมักไว้อีกสักอาทิตย์ก็กินได้แล้วเจ้าค่ะ"

"เจ้าเก่งมากเลยน้องเล็ก"

"ข้าก็เก่งเหมือนท่านพี่"

"เจ้าช่างพูดจริง"

"งั้นพี่ไปช่วยท่านพ่อรดน้ำผักดีกว่า"

เมื่อพี่ใหญ่เดินไปนางก็หันมาทำต่อ ทำเสร็จนางก็เอาไปเก็บไว้

"เลี่ยงหลิ่งเเม่จะทำอาหารเจ้าจะเข้าไปช่วยหรือไหม"

"ไปเจ้าค่ะ"

นางกับท่านเเม่ก็ช่วยกันทำอาหาร นางทำอาหารเสร็จท่านพ่อก็กลับมาพอดี พวกนางก็กินข้าวกัน กินเสร็จก็แยกย้ายกันพักผ่อน นางเอาหนังสือที่ซื้อมา มาอ่านเพราะวันก่อนนางลองทำตามหนังสือบอกวิธีการเรียกน้ำแข็งแต่นางก็เรียกได้เพียงเล็กน้อยนางคิดว่านางต้องลืมอะไรบางอย่างเป็นเเน่ นางอ่านจนเวลาล่วงเลยจนมาถึงยามห้าย นางก็นอนเพราะรู้สึกหนังตาจะลืมไม่ขึ้นและหลับในที่สุด

ยามเฉิน

วันนี้นางตื่นสายเพราะนอนดึกท่านพ่อก็ไม่ได้มาปลุกคงรู้ว่านางอ่านหนังสือ นางก็ลุกไปอาบน้ำและกินข้าวเมื่อทำอะไรเสร็จนางก็เดินไปในไร่ เพื่อว่านางจะได้ช่วยอะไรบ้าง

"ท่านพ่อ เจ้าค่ะ มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไหม"

"เจ้านั่งเล่นเถอะใกล้เสร็จเเล้ว"นางมองไปทั่วไร่นางคิดว่านางจะหาผลไม้มาปลูกด้วยเพราะยังมีพื้นที่บางแห่งที่ว่าง ครอบครัวนางจะได้มีผลไม้กินด้วย

"ท่านพ่อข้าว่าเราปลูกผลไม้เพิ่มดีไหมเจ้าคะ"

"เจ้าคิดอย่างนั่นรึ เจ้าจะปลูกต้นอะไรบ้างละ"

"ข้ายังคิดไม่ออกเจ้าค่ะ"

"พ่อจะเข้าในเมืองอีก5วันข้างหน้าเจ้าก็ไปเลือกเอาที่ร้านก็ได้"

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อเราซื้อชุดเครื่องนอนใหม่ทั้งหมดเลยได้หรือไหมเจ้าคะ อันที่อยู่ที่บ้านเราก็ใช้มาหลายปีแล้ว ซื้อเพื่อเป็นการฉลองการสร้างบ้านใหม่ด้วยเจ้าค่ะ"

"ข้าก็คิดอย่างเลี่ยงหลิ่งนะท่านพี่"