กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 45

ตั้งแต่ต้นจนจบ คิ้วของจงจิ่งห้าวไม่ขมวดแม้แต่นิด วางมือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลัง สีหน้าเย็นชา แต่ก็ดูเหมือนไม่ใจเย็นเหมือนที่แสดงออก

จ้องเสิ่นซิ่วฉิงที่ตะโกนด่า ความเย็นชาที่มุมปากจากไม่มีก็มี ยิ่งอยู่ยิ่งชัด “ยังรออะไรอยู่?”

เจ้าหน้าที่ได้รับคำสั่งก็รีบจับเสิ่นซิ่วฉิง จะลากเธอไป

เธอเป็นบ้าไปหมดแล้ว กลิ้งไปมา กัดเจ้าหน้าที่

“จงจิ่งห้าว แกทำอนาจารลูกสาวฉัน ยังไม่รับผิดชอบ แกไม่ตายดีแน่ มีเงินก็จะทำอะไรก็ได้เหรอ? มีเงินก็ไม่รับผิดชอบได้เหรอ? ไม่มีเงินไม่มีอำนาจแบบพวกเราก็ควรถูกพวกแกรังแกเหรอ?!”

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ดูเหมือนสมองยังชัดเจน ทุกประโยคล้วนบอกว่าจงจิ่งห้าวรังแกกดขี่เธอ

เธอคือฝ่ายถูกกระทำ

ทักคนฟังแล้วแปลก

จงจิ่งห้าวทำอนาจารลูกสาวเธอ?

นี่เป็นข่าวที่ใหญ่โตนะ

อย่าพูดถึงพนักงานในบริษัท แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่จับเสิ่นซิ่วฉิง ก็อยากฟัง

เสิ่นซิ่วฉิงก็ไม่เอาหน้าแล้ว นั่งลงบนพื้น ร้องไห้อิดออด “ชีวิตฉันลำบาก เลี้ยงลูกสาว ถูกคนรังแก ยังไม่มีพื้นที่ให้พูด สมัยนี้ ยังมีกฎหมายกษัตริย์ไหม คนจนก็ควรถูกรังแกเหรอ? ควรตายเหรอ—"

หน้าประตูมีคนเยอะขึ้นเรื่อยๆ

สายตามองไปบนตัวจงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวหน้ามืดทันที หลินซินเหยียนหันไปมองเส้นเลือดบนใบหน้าของเขา ในใจรู้ว่าเขาโกรธแล้ว และโกรธมากด้วย

เขาเกลียดเสิ่นซิ่วฉิง เธอต้องดีใจเป็นธรรมดา แต่ว่าตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามีคนมาดูเรื่องวุ่นวายของเขา

คนที่มีหน้ามีตา เกิดข่าวลือซุบซิบขนาดนี้ เป็นกิจกรรมพูดคุยยามว่างของคนธรรมดาหลังอาหารเย็น

“เธอเป็นบ้า พวกนายยังไม่นำเธอออกไป อยู่ที่นี่เพื่อก่อความวุ่นวายเหรอ?” จู่ๆ หลินซินเหยียนก็พูดเสียงเย็น

“แกนั่นแหละบ้า!” ดูเหมือนว่าประโยคนี้ของหลินซินเหยียนทำให้เสิ่นซิ่วฉิงโกรธมาก ใช้โอกาสที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเผลอพุ่งเข้าหาเธอ ใบหน้าดุร้าย โกรธแค้น “ฉันจะฆ่าแก!”

หลินซินเหยียนตกใจถอยหลัง ได้ยินเพียงเสียงโกรธ “อยากตายรึ!”

เสิ่นซิ่วฉิงถูกเตะออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้แย่กว่าครั้งที่แล้ว ทั้งตัวล้มหน้าตั้งบนพื้น

ดวงตาเฉียบคมของจงจิ่งห้าวกวาดมองไปที่เจ้าหน้าที่ที่ไม่จับดีๆ “พวกนายทำอะไรกิน? ไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหงื่อตก เมื่อกี้พวกเขาประมาทแล้ว ทำให้เสิ่นซิ่วฉิงมีโอกาสไปทำร้ายคน ครั้งนี้พวกเขาไม่กล้าช้าอีก ทำไม่ดีอาจจะไม่มีงานแล้ว

“ส่งสถานีตำรวจ บอกว่าพยายามฆ่าด้วยมีด” จงจิ่งห้าวโกรธแล้วจริงๆ ไม่เหลือพื้นที่ ความผิดของการทำร้ายคนด้วยมีดและฆ่าคนด้วยมีดนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เจ้าหน้าที่จับเสิ่นซิ่วฉิงที่เหมือนเป็นบ้า ลากขึ้นรถ ส่งสถานีตำรวจ

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนด่าเสียงดัง ถูกขังในรถ

“แยก”

จงจิ่งห้าวเสียงเย็น ทุกคนค่อยๆ แยกไป ผู้ชายที่เข้ามาคุยกับหลินซินเหยียนค่อยๆ เดินมาข้างเธอเงียบๆ “คิดไม่ถึงว่าเธอกล้าขนาดนี้ เมื่อกี้ไปบังประธานจงไว้”

เมื่อกี้เขาก็เห็น มีความคิดที่จะสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าจงจิ่งห้าว และเวลานี้ หลินซินเหยียนพุ่งเข้าไป

“คราวนี้ต้องประทับใจแน่เลย อนาคตประธานจงต้องมองเธอมากขึ้นแน่ๆ เพราะเธอไม่สนอันตราย พุ่งเข้าไปกันมีด” ผู้ชายพูดอย่างอิจฉา

ตอนนี้หลินซินเหยียนถึงจะรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร

คิดว่าเธอตั้งใจทำแบบนั้นต่อหน้าจงจิ่งห้าว?

แต่ว่าตัวเธอเองรู้ เธอไม่ใช่

ขณะที่คิดสายตาเธอก็เหลือบไปมองมือที่ได้รับบาดเจ็บของจงจิ่งห้าว ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง

เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึง เขาจะใช้มือรับมีด

ต้องเจ็บขนาดไหน!

“เธอชื่ออะไร?” จู่ๆ ผู้ชายก็ถาม

ความคิดของหลินซินเหยียนไม่ได้อยู่ที่คำพูดของผู้ชาย ตอบโดยไม่คิด “หลินซินเหยียน”

“กลางคืนว่างไหม? ไปกินข้าวด้วยกัน เลิกงานแล้วฉันรอเธอได้”

ฮะ?

หลินซินเหยียนหันไปมองผู้ชาย เขากำลังชวนเธอเดทเหรอ?

เข้าใจผิดหรือเปล่า พวกเขาเจอกันครั้งแรก