กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 57

หลินซีเฉินสวมเสื้อสเวตเตอร์ที่มีคอเสื้อเป็นรูปหัวใจสีกากี ส่วนด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่คู่กับกางเกงสแล็ค และรองเท้าผ้าใบสีขาว ร่างเล็กยืนตัวตรง คิ้วของเขาโค้งมนได้รูป ริมฝีปากแดงระเรื่อ ฟันก็ขาวสะอาด แถมยังมีแก้มตุ้ยนุ้ยน่ารัก จมูกก็โด่ง เขามีผมสีดำสนิทหยิกเล็กน้อย รวมๆแล้วดูหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว

เขาลูบหัวน้องสาวเบาๆ“เสี่ยวลุ่ย เชื่อฟังที่หม่ามี๊พูดรึเปล่า？”

หลินลุ่ยซีพยักหน้ารับอย่างแรง เธอชื่นชมพี่ชายของเธอมาก ทั้งสองเกิดออกมาห่างกันไม่กี่นาทีเอง แต่ว่าหลินซีเฉินกลับดูเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลเอามากๆ

ส่วนหลินลุ่ยซีนั้นดูเป็นเด็กสาวน่ารักไร้เดียงสาซะมากกว่า

หลินซินเหยียนยกอาหารมื้อค่ำมาที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว “เอาล่ะ ไปล้างมือแล้วมาทานข้าวกัน”

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา แล้วยื่นมือออกไปอุ้มหลินลุ่ยซี ทว่าหลินซินเหยียนกับดึงเขาไว้ “พี่ไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันพาพวกเขาไปล้างมือเอง”

“ให้พี่ช่วยนะ” เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้คิดว่าจะมองหน้าหลินซินเหยียนไม่ติดเพราะเรื่องที่พูดกันเมื่อกี้

“คุณหมอเหอให้เหยียนเหยียนไป แล้วคุณมานั่งเถอะค่ะ” จวงจื่อจิ่นเดินตรงเข้ามาแล้วพูดด้วยความเกรงใจ

เหอรุ่ยเจ๋อจึงทำได้เพียงนั่งลงที่โต๊ะอาหาร จวงจื่อจิ่นหยิบไวน์ออกมาหนึ่งขวดแล้วเดินไปเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารออกมาจากนั้นก็นั่งลง

เธอเหลือบมองไปที่ห้องน้ำแวบหนึ่ง เพื่อเช็คดูว่าหลินซินเหยียนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอกำลังจะพูด จากนั้นก็หันมาคุยกับเหอรุ่ยเจ๋อ “หลายปีมานี้ ฉันต้องขอบคุณคุณแทนเหยียนเหยียนมากเลย”

เธอพูดไปพลางรินไวน์ให้เหอรุ่ยเจ๋อไปแก้วหนึ่ง และรินให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ไวน์ของต่างประเทศไม่ค่อยแรงเท่าเหล้าขาว พอดื่มลงไปจึงรู้สึกว่ามันนุ่มคอ พอยกแก้วของตัวเองดื่มเสร็จก็พูดขึ้น “ฉันก็หวังว่าเธอจะอยู่กับคุณ แต่อย่างว่าเหยียนเหยียนเด็กคนนี้มันหัวแข็ง แถมตอนนี้ยังมีลูกอีกสองคน อีกอย่างตอนนี้คุณก็อายุไม่น้อยแล้ว ถ้าเจอคนที่เหมาะสมก็รีบแต่งงานมีครอบครัวเถอะ”

“คุณป้าครับ ผมยังอยากให้คุณป้าช่วยพูดโน้มน้าวใจเธอให้เลย”เหอรุ่ยเจ๋อก้มมองไวน์ที่อยู่ในแก้ว แต่ไม่ดื่ม

มีหรอที่จวงจื่อจิ่นจะไม่พูด？

เธอพึงพอใจในตัวเหอรุ่ยเจ๋อมาโดยตลอด ช่วงที่หลินซินเหยียนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากก็เป็นเขานี่แหละที่คอยดูแลเธอ พาเธอออกมา

พูดได้เลยว่าถ้าไม่มีเหอรุ่ยเจ๋อคอยช่วย ก็คงไม่มีหลินซินเหยียนในตอนนี้หรอก

เธอรู้สึกขอบคุณและพอใจในตัวเหอรุ่ยเจ๋อมาก

แต่ทว่าหลินซินเหยียนกลับไม่ยอมรับความรู้สึกเขา เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว？

จวงจื่อจิ่นฝืนยิ้มออกมา“มีหรอที่ฉันจะไม่เกลี้ยกล่อมเธอ แต่เธอไม่เคยฟังฉันเลยต่างหากล่ะ”

จวงจื่อจิ่นเข้าใจดีว่าทำไมลูกสาวถึงเป็นแบบนี้ เธอมีลูกตั้งสองคนแล้ว ครอบครัวชาติตระกูลของเหอรุ่ยเจ๋อนั้นก็ดี หน้าตาเขาก็หล่อเหลาเอาการ และถึงแม้เขาจะไม่ถือเรื่องนี้

แต่ในใจลูกสาวของเธอใช่ว่าจะไม่ถือนี่นา

เธอรู้ดีว่าความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งสำคัญต่อผู้เป็นสามีมากขนาดไหน

เหอรุ่ยเจ๋อยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกรวดเดียวหมด จากนั้นก็วางแก้วลง “ผมไม่ยอมแพ้หรอก”

ผมจะรอจนกว่าเธอจะยอมรับผม

“ไม่จำเป็นหรอก เธอเป็นคนหัวแข็ง มันไม่คุ้มค่าที่จะรอ——”

ในขณะนั้นเองหลินซินเหยียนก็ได้อุ้มหลินลุ่ยซีกับหลินซีเฉินเดินออกมา

จวงจื่อจิ่นหยุดพูดแล้วหันไปรับหลินลุ่ยซีที่อยู่ในอกหลินซินเหยียน “มาหายายเร็ว”

“หม่ามี๊อุ้ม” หลินลุ่ยซีกอดคอหลินซินเหยียนไว้แน่น เธอค่อนข้างติดหลินซินเหยียน

เพราะว่าปกติหลินซินเหยียนค่อนข้างยุ่ง จึงไม่มีเวลาดูแลเธอ ครั้งนี้ได้โอกาสให้หม่ามี๊อุ้มไปกินข้าว เธอจะยอมปล่อยไปได้ยังไง？

จวงจื่อจิ่นแกล้งมองอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง “ดูพี่ชายของเธอสิ”

หลินซีเฉินปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยตัวเอง แถมยังกินข้าวเองด้วย แต่พอได้ยินจวงจื่อจิ่นพูดถึงตัวเอง เขาก็เงยหน้าขึ้นมองน้องสาวแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“น้องยังเด็ก”

“……”

จวงจื่อจิ่งได้แต่คิดในใจ นายก็โตกว่าเธอไม่กี่นาทีเท่านั้นเองนี่นา

เจ้าเด็กนี่มาทำท่าทางเป็นผู้ใหญ่ ช่างน่าขำเสียจริง

หลินซินเหยียนอุ้มหลินลุ่ยซีนั่งลง

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เหอรุ่ยเจ๋อจำเป็นต้องกลับก่อน จวงจื่อจิ่นจึงเข้าไปอุ้มเด็กในอกหลินซินเหยียนออกมา“ไปส่งคุณหมอเหอสิ”

หลินซินเหยียนลุกขึ้นด้วยความเต็มใจพลางยิ้มร่า “เดี๋ยวฉันไปส่งพี่เอง”

ถึงแม้เธอจะไม่ยอมรับความรู้สึกของเหอรรุ่ยเจ๋อ แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณเขา

หลายปีมานี้ เขาช่วยเธอไว้มากเลยทีเดียว

“เอาสิ”เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มรับ

ทั้งสองเดินออกจากบ้านตามกันไป หลินซินเหยียนเดินตามหลังมาพร้อมกับปิดประตู

“เธอเคยคิดอยากจะกลับไปบ้างไหม？”เหอรุ่ยเจอลองถามหยั่งเชิงดู

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่”