กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 72

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป" เสี่ยว.... "

จากนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอนั้นไม่ใช่คนเดียวกับที่เธอคิด และยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นคนที่เธอคาดไม่ถึง

" คุณมาได้ยังไง " หลินซินเหยียนหดนิ้วกำดินสอแน่นโดยไม่รู้ตัว

จงจิ่งห้าวมองสำรวจไปรอบห้อง สไตล์การตกแต่งที่ใช้สีขาวเป็นหลัก ทำให้ดูดีสะอาดตา

" นี่คือที่ทำงานของคุณงั้นเหรอ " เข้าเดินไปตรงหน้าต่าง แล้วมองออกไปด้านนอก

หลินซินเหยียนวางมือจากปากกา แล้วยืนขึ้น" ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ "

จงจิ่งห้าวหันกายกลับมา แล้วมองไปที่เธอ ก่อนจะยิ้มน้อยๆ แล้วตอบว่า" ผมมาที่นี่ ก็ต้องมาดูคุณสิ "

หลินซินเหยียนเอามือไพล่ไว้ด้านหลัง ก่อนจะเอี้ยวตัวไปตรงเก้าอี แล้วจ้องมองไปที่เขา เธออยากจะทะลุเนื้อหนังนั่นแล้วเข้าไปดูถึงใจของเขาเสียจริงๆ

ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

แต่เธอจะมองยังไงก็มองไม่ออก

" คุณเคยเจอคุณนายเวลเลี่ยนใช่ไหม "ถึงดูเหมือนเธอกำลังถาม แต่น้ำเสียงที่แสดงออกไปกลับเป็นประโยคบอกเล่า

เธอนึกไม่ออกอีกแล้ว ว่าจะมีใครอยากบังคับให้เธอกลับไปที่นั่น

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ก่อนจะลากเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังของเธอแล้วนั่งลง แล้วพูดอย่างเปิดใจ " ใช่แล้วล่ะ "

" ทำไมล่ะ " หลินซินเหยียนแทบจะตะคอกออกมา

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันเพื่ออะไรกันแน่!

" ก็ไม่ทำไม " จงจิ่งห้าวจับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากตัวเธอให้ลงมานั่งบนขาของเขา หลินซินเหยียนไม่ยอม เธอใช้แรงเพื่อให้หลุดจากมือของเขา

" ผมบาดเจ็บน่ะ "

" คุณบาดเจ็บแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันมิทราบ " หลินซินเหยียนตอบอย่างไม่เกรงใจ

จงจิ่งห้าวถอนหายใจออกมา " คุณไม่แปลกใจหน่อยเหรอ ว่าผมให้อะไรกับคุณนายเวลเลี่ยนไป"

หลินซินเหยียนสงสัย ว่าของในนั้นมันคืออะไร ถึงทำให้คุณนายเวลเลี่ยนยอมพังทลายข้อกำหนดของตัวเองแบบนั้น

" คุณให้อะไรเธอไป " หลินซินเหยียนถาม

" คุณเข้ามาในLEO คงจะเคยได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับคุณชายเวลเลี่ยนใช่ไหมล่ะ " จงจิ่งห้าวตะล่อมเธอเบาๆ เพื่อที่จะทำให้เธอเคลิ้มตาม

หลินซินเหยียนพยักหน้า " เคยได้ยิน เหมือนว่าสองสามีภรรยาจะรักกันมากๆ แต่ว่าคุณชายเวลเลี่ยนจากไปเร็วมาก ตอนนั้นภรรยาของเขายังสาว แต่เพราะเขา เธอเลยไม่ยอมแต่งงานใหม่กับใคร"

" ถ้างั้นคุณรู้ไหมว่าสามีของเธอ คุณชายเวลเลี่ยนน่ะ เขาทำงานอะไร " จงจิ่งห้าวก็ทำให้หลินซินเหยียนค่อยๆคิดตามทางที่เขาปูไว้ได้สำเร็จ ทำให้เธอหลุดโฟกัสไป

หลินซินเหยียนก็ยังไม่รู้อีก เลยส่ายหัวไปมา

จงจิ่งห้าวคว้าเอวของเธอไว้ ให้เธอนั่งลง หลินซินเหยียนไม่เต็มใจเลยต่อต้าน จงจิ่งห้าวพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ " ผมบาดเจ็บอยู่นะ คุณเชื่อฟังผมหน่อยไม่ได้หรือไง "

หลินซินเหยียนรู้สึกขัดใจ นี่เขาไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าแบบนี้มันไม่เหมาะสมน่ะ

การกระทำพวกนี้ มันจะสนิทเกินไปหน่อยไหม

ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้กันนะ

" คุณชายเวลเลี่ยนเป็นช่างออกแบบอัญมณี " จงจิ่งห้าวพูด

หลินซินเหยียนเลิกคิ้ว ตกใจเมื่อรู้สถานะของเวลเลี่ยน ที่แท้ก็เป็นช่างออกแบบอัญมณี

" แต่มันเกี่ยวอะไรกับของที่คุณให้คุณนายเวลเลี่ยนไปล่ะ " หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ ว่ามันเกี่ยวอะไรกัน

" เมื่อก่อนที่คุณนายเวลเลี่ยนเจอกับคุณชายเวลเลี่ยน เธอไม่ได้เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงเรียงนามอะไร แต่ตอนนั้น ที่งานแฟชั่นโชว์ ก็เป็นครั้งแรกที่งานออกแบบของคุณนายเวลเลี่ยนได้ขึ้นเวที บังเอิญก็คือ คุณชายเวลเลี่ยนก็ได้มาร่วมงานแฟชั่นโชว์นั้นด้วย.. "

" ดังนั้น พวกเขาก็ได้พบกันน่ะสิ " หลินซินเหยียนเหมือนจะนึกฉากๆนั้นออก " ต้องโรแมนติกมากแน่ๆเลย "

สายตาของเธอมีความอิจฉาออกมาเล็กๆ เมื่อตอนยังวัยรุ่น เธอก็เคยโหยหาความรักเช่นกัน แต่เธอไม่มีโอกาสแล้ว เธอเสียสิทธิ์นั้นไป

ตอนนี้เธอก็เป็นแค่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่งเท่านั้น

จงจิ่งห้าวรับรู้ได้ถึงอารมณ์ในสายตาของเธอ เขารั้งเอวเธอไว้แน่นขึ้น " ก็เจอนะ แต่ไม่โรแมนติกหรอก ควรจะเรียกว่าเป็นความโหดร้ายมากกว่า "