เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 46

คฤหาสน์พลเอกเรวทัต

"ดีใจจังเลยค่ะที่คุณผู้หญิงกลับมา"

"สบายดีกันไหม" กลับมาที่นี่ถึงสองครั้ง แต่ไม่ได้ถามสารทุกข์สุขดิบกันเลย เพราะแค่เห็นหน้าสามีเก่าก็ไม่มีอารมณ์ถามใครแล้ว

"ไม่สบายก็ตรงที่คิดถึงคุณผู้หญิงนั่นแหละค่ะ"

"ปากหวานเหมือนเดิมนะพวกเราเนี่ย ช่วยกันเอาของเข้ามาข้างในก่อน"

"เดี๋ยวผมทำเองครับ" เพลิงซึ่งทำหน้าที่ขับรถรีบเดินไปเปิดกระโปรงหลัง

"ฉันช่วยค่ะ" เมขลากำลังจะไปช่วยยกของแต่ถูกเพลิงห้ามไว้

"เอาของขึ้นไปไว้ข้างบนเลย แม่ให้คนจัดห้องให้แล้ว"

"ครับ" ชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าขึ้นไปที่ชั้นบน โดยมีหญิงคนรักเดินตามไป ส่วนของที่เหลือพวกแม่บ้านช่วยกันคนละไม้คนละมือ

กึก..

"อืม" หญิงสาวตกใจเดินพ้นประตูเข้ามาเขาก็ปิดแล้วล็อกมันไว้ ไม่ได้ทำแค่นั้นเพลิงยังหันมาจูบ

พอหายตกใจเมขลาก็จูบกลับ คิดว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้ เพราะของที่เหลือเป็นของแม่ใหญ่

คิดว่าจะจูบไม่นานพอให้หายคิดถึง ถ้าได้แยกกันอยู่จริง แต่นี่ขนาดจูบอยู่ยังคิดถึง

"ผมรักคุณนะ" นิ้วแกร่งเขี่ยแก้มของหญิงคนรักเบาๆ "อยู่ที่นี่ห้ามดื้อเข้าใจไหม"

"คุณก็ห้ามแอบไปเที่ยวที่ไหนนะคะ"

"ไม่ไปไหนหรอก"

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก็ลงมา..

"พี่ราม?"

"พี่ได้ยินว่าเรากับแม่ย้ายกลับมาอยู่บ้าน ก็เลยแวะมาหาก่อน" รามสูรออกจากบริษัทก็ตรงมาที่นี่เลย

"แม่คิดถึงที่นี่"

"ดีแล้วล่ะครับ" เขาก็เคยบอกให้แม่ไม่ต้องย้ายไปที่ไหน เพราะบ้านหลังนี้มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา "แล้วว?" คนเป็นพี่จะไม่ถามเลยก็ไม่ได้ เพราะน้องสาวยังไม่ตบแต่ง

"ผู้กองแค่มาส่ง เดี๋ยวก็กลับแล้ว ติดงานราชการ" คนที่ตอบลูกชายก็คือผู้เป็นแม่

"ถ้างั้นผมกลับก่อนเลยนะครับ" เพลิงก็เลยถือโอกาสลา

"เดี๋ยวน้องเมย์ไปส่งค่ะ" เมขลารีบเดินตามออกไป

"ผมไปนะ" ก่อนขึ้นรถเขาหันมาบอกลาเธอ อยากหอมแก้มก็ทำไม่ได้

"ตอนเย็นโทรคุยกันนะคะ"

"ครับ"

[เซฟเฮ้าส์]

"ไปส่งคุณแม่แล้วเหรอ" ทศกัณฐ์กลับมาถึงได้สักพักแล้ว พอเห็นเพลิงลงจากรถก็เลยถาม แต่ดูเหมือนอีกคนจะใจลอยมาก "ผู้กองเพลิง"

"ครับผม" การเรียกแบบทหารทำให้เพลิงหลุดจากภวังค์ได้

"เป็นอะไร"

"ท่านรู้อยู่ยังจะมาถามอีก"

"หึ! จำคำพูดตัวเองได้ไหม"

"คำพูดอะไรครับ"

"ที่เคยว่าให้กูไง"

เพลิงทำแค่ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เพราะจำได้แล้วว่าตัวเองเคยพูดให้ผู้พันไว้เยอะตอนที่ท่านคิดถึงภรรยา

"ท่านครับ งานราชการสัปดาห์หน้า ผมไม่ไปด้วยได้ไหมครับ"

"ไม่ได้!"

"ใจร้ายยยย"

ค่ำๆ วันเดียวกัน..

"??" พุดตาลแปลกใจ ว่าทำไมพลเอกเรวทัตถึงมาได้

"มีใครเตรียมอาหารหรือยัง"

"อาหารอะไร" ถ้าเป็นแต่ก่อนนางคงจะตอบว่า เตรียมไว้แล้วค่ะคุณพี่ แต่วันนี้นางทำเป็นไม่สนใจ

"ก็อาหารเย็นไง วันนี้ผมจะกินข้าวที่นี่"

"คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านเมียของคุณนะ" ว่าแล้วพุดตาลก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปจากตรงนี้

หมั่บ! มือหนาเอื้อมไปคว้าแขนไว้ก่อน

นางไม่ได้สะบัดไม่ได้ทำกิริยาไม่ดี แต่สายตานางมองจิกลงไปที่มือ

"แค่อยากจะมาทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้หรือไง"

"มีใครอยู่แถวนี้บ้าง ท่านพลเอกอยากจะทานข้าวเย็นที่นี่..ช่วยจัดเตรียมให้ด้วย"

"ได้ค่ะ" แม่บ้านที่อยู่ใกล้รีบเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหาร

"แล้วคุณจะไปไหน"

"ออกไปทานข้าวตามประสาคนโสดสิคะ"

"ที่นี่ไม่มีข้าวกินหรือไง ทำไมต้องออกไปกินข้างนอก"

"ท่านพลเอกคะ ท่านคงลืมไปแล้วว่าชื่อในใบทะเบียนสมรสของท่านไม่ได้เป็นชื่อฉัน เพราะฉะนั้นหมายถึงว่าตอนนี้ฉันอยากทำอะไรก็ได้"

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

พลเอกเรวทัตมองดูเบอร์แค่เล็กน้อยแล้วก็ตัดสายไป

"ทำไมไม่รับสายภรรยารักล่ะคะ"

"อาหารตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ" พอแม่บ้านตั้งโต๊ะเสร็จก็เดินมารายงาน

"ไม่กินแล้ว!!" พูดแค่นั้นเรวทัตก็ออกไป

ส่วนพุดตาลใบหน้าที่ดูมั่นใจในตัวเองเมื่อสักครู่หายไปหมดสิ้น นางทิ้งตัวลงนั่งด้วยอารมณ์ที่ยากจะบรรยาย กว่าจะตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้

แต่นางต้องได้รีบสลัดอารมณ์พวกนี้ออกไปให้เร็ว เพราะถึงยังไงมันก็ไม่กลับมาเหมือนเดิมแล้ว

{"สวัสดีค่ะท่าน"}