CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 93

EP.93 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน บทพิสูจน์รัก

"...แต่นายทำร้ายฉันมามากเกินกว่าที่ฉันจะลืมและกลับไปเริ่มต้นใหม่กับนายได้แล้วจริง ๆ"

คนตัวเล็กพูดเพียงเท่านั้น เธอค่อย ๆ ก้าวถอยออกห่างจากเขาอย่างช้า ๆ

"ฉันขอโทษไง!"

ฟาเรนพูดขึ้นอีกครั้งเสียงดังก้อง เพราะเขารู้สึกผิดมากจริง ๆ และ เขายังคงคุกเข่าลงอยู่ที่เดิม

เขาเงียบไปอย่างไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี

"ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ เพราะต่อให้นายขอโทษอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง"

"ความรู้สึกของฉันที่มันเสียไปแล้ว...มันก็ไม่มีทางจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้"

น้ำขิงเอ่ยออกไปทั้งน้ำตา

"ถ้ารักแค่ปาก อย่ารักเลย!"

เธอพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านฟาเรนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าไปอย่างไม่ไยดี

"ขิง ~ ขิง!"

ฟาเรนเดินตามไปง้ออย่างไม่ลดละความพยายามใด ๆ

@บ้านหลังเล็ก

ขณะที่น้ำขิงกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ฟาเรนก็เดินมาคว้าประตูเอาไว้ทันทีก่อนที่มันจะปิดลง

"อยากประตูหนีบรึไง?"

น้ำขิงหันไปตำหนิใส่เขาทันที เพราะฟาเรนชอบหาเรื่องเจ็บตัวแบบนี้เสมอจริง ๆ

"ถ้าฉันเจ็บแล้วเธอสงสารฉันขึ้นมาบ้าง...ก็ปิดประตูกระแทกมาได้เลยฉันยอม"

ฟาเรนพูดพร้อมกับยื่นมือของเขามากันขอบประตูเอาไว้

"และฉันจะไม่ไปไหน ถ้าเธอไม่ยอมกลับไปพร้อมฉัน"

เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แน่วแน่

"ฟาเรนกลับไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ ๆ นายควรมาด้วยซ้ำ"

น้ำขิงพยายามจะแกะฝ่ามือหนา ๆ ของเขาออกจากประตู แต่งัดเท่าไหร่ก็งัดไม่ออก

"ฉันไม่สนใจหรอกว่าที่นี่จะเป็นยังไง"

"แต่ฉันแค่อยากอยู่ทุก ๆ ที่ ที่มีเธอ"

ฟาเรนยังคงตามตื๊อน้ำขิงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปง่าย ๆ เลย

"น้ำขิง...ฉันรู้นะว่าเธอก็ยังรักฉันอยู่"

ฟาเรนเอ่ยถามอีกฝ่ายไป ก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเปิดเข้าไปในบ้านเล็ก ๆ เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของเธอ พร้อมกับดันประตูปิดสนิททันที

"ไม่งั้นเธอคงไม่ช่วยเหลืออะไรฉันมากมายแบบนี้หรอก ถ้าเธอไม่ได้ห่วงใยฉัน"

ฟาเรนพูดไปอย่างคิดเองเออเองไปทั้งหมดคนเดียว

"ตอนนี้ฉันกับพี่ชายเข้าใจกันดีแล้วนะ"

ฟาเรนเอ่ยถึงเรื่องของเขาแบบคร่าว ๆ

เพราะเขารู้ทันทีว่าน้ำขิงนั่นแหละที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด

"ฉันทำไปเพราะไม่อยากเห็นบริษัทของที่บ้านนายโดนฟ้องร้องก็เท่านั้นเอง"

น้ำขิงแสร้งพูดปัด ๆ

"อีกอย่างฉันไม่ต้องการให้เราสองคนมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ไม่ต้องมีบุญคุณ หรือต้องมาทดแทนอะไรกันต่อไปในอนาคต"

น้ำขิงตอบไปอย่างไม่มองใบหน้าของเขาเลยสักนิด

"ไม่จริง ~"

คนตัวสูงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ จับใบหน้าของหญิงสาวอันเป็นที่รักให้เงยขึ้นมาสบสายตากับตัวเอง

"ฉันรู้ว่าที่เธอพูดมาหมายความว่ายังไง"

ฟาเรนเอ่ยออกไปหลังจากที่เขาพยายามเคลียร์ปัญหาค้างคาใจอยู่นาน แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับเขาง่าย ๆ

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่แค่พูดว่ารัก...แต่จะทำให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอจริง"

เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าแววตาจะเศร้า

"ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่าฉันเลือกเธอคนเดียว และมันจะไม่มีวันเปลี่ยนไปได้อีก"

ฟาเรนบีบฝ่ามือเล็ก ๆ ของน้ำขิงอย่างทะนุถนอม

เมื่อเห็นว่าน้ำขิงเริ่มเคลิ้ม ๆ ฟาเรนก็ดึงตัวของเธอเข้ามาโอบกอดทันทีด้วยความคิดถึงเธออย่างสุดหัวใจ

"คนขี้เบื่ออย่างนาย จะรักจริงได้กี่วัน"

น้ำขิงพูดออกไปอย่างแผ่วเบา เธอพยายามใจแข็งและไม่เชื่อในการกระทำของเขา

"เชื่อฉัน ได้ทุกวัน ฉันสาบาน~"

ฟาเรนพรมจูบลงที่หน้าผาก หอมแก้มทั้งสองข้างของหญิงสาวในอ้อมแขน

"ฉันอยากจะกอดเธอแน่น ๆ แบบนี้ไปตลอด"

อ้อมแขนแกร่งโอบกระชับตัวของเธอแน่นขึ้น

"อยากสูดดมกลิ่นกายหอม ๆ ของเธอทั้งวันทั้งคืน ไม่อยากจะห่างไปไหนเลย"

ฟาเรนไม่พูดเปล่า เขาค่อย ๆ หอมที่ข้างลำคอและค่อย ๆ ไล่มาจนถึงกลางหน้าผาก

"ฉันพอกับชีวิตรักสนุกแล้ว ฉันไม่อยากได้ผู้หญิงคนไหนเลยจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เธอ"

ฟาเรนประคองใบหน้าของเธอขึ้นมาจ้องตากับเขาอย่างวิงวอนต่อเธอ

"ได้โปรดเชื่อในฉันอีกสักครั้งเถอะนะ...ที่รัก"

ฟาเรนขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะบรรจงจูบลงที่ริมฝีปากเรียวบางของเธอทันที โดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสตั้งตัวใด ๆ

"ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอต้องร้องไห้เสียใจเพราะความเลวของฉันอีกเลย"

ฟาเรนบรรจงจูบซ้ำลงที่ปากล่างของเธออย่างแผ่วเบา เขาบดขยี้รสจูบใส่เรียวปากบางอย่างเริ่มหนักหน่วงขึ้น

น้ำขิงที่ตั้งรับก็ถึงกับเดินเซถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนชิดติดกับผนังด้านหน้าห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอ

ในตอนนี้ทั่วทั้งบ้านก็ไม่มีใครอยู่เลยจริง ๆ นอกจากน้ำขิงกับฟาเรน เพราะตั้งแต่พ่อและแม่เลี้ยงได้เงินไปก็หายหัวกันไปตั้งแต่ช่วงเย็น และไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาในคืนนี้แน่ ๆ ส่วนน้องสาวต่างแม่ ตั้งแต่เธอกลับมาอยู่ที่บ้านก็แทบไม่ได้เจอหน้ายัยนั่นเลย

จุ๊บส์ ๆ 3

เสียงจูบอันดูดดื่มดังก้องไปทั่วบ้านที่เงียบสงัดหลังเล็ก ๆ แห่งนี้

น้ำขิงไม่ตอบโต้แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธใด ๆ

ปล่อยให้ฟาเรนเป็นฝ่ายรุกอยู่ผู้เดียว

สักพักเขาก็เริ่มที่จะปลดกระดุมเสื้อของเธอออกช้า ๆ แต่แล้วเขาก็หยุดการกระทำทุกอย่างไว้เพียงแค่นั้นจริง ๆ เมื่อเห็นว่าน้ำขิงเอาแต่ยืนนิ่ง และไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมใด ๆ เลย

"ฉะ...ฉันขอโทษ"

เขาเม้มปากแน่นและถอนหายใจออกมาทันที

"ถ้าเธอไม่ต้องการ...ฉันก็จะไม่ทำ...ไม่บังคับเธอเลย"

ฟาเรนปล่อยมือของเขาออกจากกระดุมเสื้อ และค่อย ๆ ดึงฝ่ามือที่บีบเอวบางของคนตัวเล็กออกมาจากชายเสื้ออย่างช้า ๆ

"คนอย่างนายห้ามไม่ให้เอา…ได้ด้วยงั้นเหรอ?"