ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 25

“คุณสีคราม ฉันเองดีกว่าค่ะ”

ดอกหญ้าส่งสัญญาณให้เขาถอย 

หลังจากที่สีครามนิ่งไป เขาก็ถอยแล้วยื่นผ้ากันเปื้อนให้ดอกหญ้า

แต่ถึงอย่างนั้นเขาไม่ได้ออกไปไหน เขาแค่ดูดอกหญ้ายืนล้างจานอยู่ห่างๆ แล้วกล่าวว่า “นัดทานข้าวกันคราวหน้า เราไปทานที่โรงแรมแล้วกัน จะได้หมดเรื่อง”

“อืม”

ดอกหญ้าไม่มีความคิดเห็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ทั้งสองครอบครัวได้มาพบหน้ากัน เธอก็เลยจำเป็นต้องแสดงฝีมือให้บ้านสามีครอบครัวเห็นสักหน่อย จึงได้ทำอาหารที่บ้าน 

“คุณย่าบอกคุณว่าอะไรเหรอ？”

จู่ๆ สีครามก็เอ่ยถามออกมา

ดอกหญ้าหยุดการเคลื่อนไหวที่มือลงชั่วขณะ แล้วมองไปที่เขา 

สีครามก็มองไปที่เธอเช่นกัน สายตาทั้งสองคู่ของสองสามีภรรยาประสานกัน สีครามเห็นสายตาขบขันเล็กน้อยในดวงตาของเธอ และได้ยินเธอกล่าวว่า “คุณย่าท่านถามว่าพวกเราแยกห้องกันนอนเหรอ？บอกว่าพวกเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ให้ฉันกล้าๆ หน่อย รุกเข้าหาหน่อย โยนคุณลงเตียง เปลื้องผ้าคุณออก แล้วหลับนอนกับคุณ”

สีคราม “……”

นี่เป็นสิ่งที่คุณย่าเขาพูดออกมา 

“คุณย่ายังบอกอีกว่าหวังว่าในปีหน้าจะได้อุ้มเหลนชายเหลนสาว แล้วยังย้ำด้วยอีกว่าอยากได้เหลนสาว บอกว่าถ้าเราสองคนมีลูกสาวไม่ได้ ก็ให้มีลูกต่อไปจนกว่าจะมีลูกสาว ยังบอกอีกว่าถ้าคลอดลูกสาวจะมีรางวัลให้อย่างงาม คุณย่าจะให้รางวัลที่ท่านเก็บมาทั้งชีวิตแก่ฉันด้วย”

สีคราม “……”

รางวัลที่คุณย่าของเขาเก็บมาทั้งชีวิตรวมๆ ก็เป็นพันล้านเลยนะ

คุณย่าให้ความสำคัญกับดอกหญ้า สะใภ้ใหญ่คนนี้มากจริงๆ 

“รุ่นปู่ของคุณมีลูกสาวไหม？”

สีครามส่ายหัว พลางกล่าว “ในรุ่นของทวดผมมีลูกสาวคนเดียว ท่านเป็นน้องสาวของทวด แต่ท่านอายุสั้น ท่านจากไปอย่างกะทันหันตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 5 ปี แล้วคนรุ่นต่อมาก็ไม่มีลูกสาวเลย”

ในรุ่นของเขามีพี่น้องเก้าคน 

ดอกหญ้ายังคงล้างจานของเธอต่อไป และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่น่าล่ะ คุณย่าถึงได้ใจกว้างขนาดนั้น ถึงขนาดบอกว่าจะเอาสมบัติที่เก็บทั้งชีวิตมาให้ฉัน ที่แท้มันเป็นเรื่องยากที่จะเป็นจริงมากๆ นี่เอง”

คำพูดนี้ของเธอทำให้สีครามคิดมาก เขาคิดว่าในที่สุดหางจิ้งจอกของเธอก็โผล่ออกมาเสียแล้ว ที่แท้ที่เธอเข้าหาคุณย่าก็เพราะสมบัติส่วนตัวของท่านนี่เอง 

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอหลอกคุณย่าให้ทำดีกับเธอขนาดนั้น ไม่สนใจความปรารถนาของเขา และคอยจู้จี้ให้เขาแต่งงานกับเธอไม่หยุด

ดอกหญ้าซึ่งไม่ได้ยินเขาพูดอะไร จึงหันไปมองเขา เธอเห็นสีหน้าหม่นหมองของเขา เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอมองเขาอยู่ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเฉียบคมและเย็นชาในทันที

ดอกหญ้ากะพริบตาปริบๆ เธอพูดอะไรผิดไปเหรอ？

“คุณสีคราม？”

สีครามหน้าบูดบึ้ง เขาหันหลังกลับและเดินออกจากครัวโดยไม่สนใจดอกหญ้า

หลังจากมองดูเขาเดินออกไปแล้ว ดอกหญ้าก็เอ่ยพึมพำ “แปลกจริงเชียว เขาถามเองแท้ๆ พอฉันตอบก็ชักสีหน้าใส่  คิดว่าฉันอยากจะปล้ำคุณจริงๆ หรือไง เย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง ก่อนที่จะได้ปล้ำคุณ ฉันคงได้ถูกคุณแช่แข็งเป็นรูปปั้นน้ำแข็งก่อนล่ะสิไม่ว่า”

ดอกหญ้าคิดว่าที่สีครามสีหน้าเปลี่ยนไปก็เพราะเหตุผลที่คุณย่าสนับสนุนให้เธอปล้ำเขา 

สีครามกลับไปที่ห้องของเขา นานแล้วก็ไม่มีทีท่าจะออกมา 

ดอกหญ้าเองก็ไม่อยากสนใจเขา ผู้ชายตัวเบ้อเร่อยังจะให้เธอไปง้ออีกเหรอ