ลูกเขยมังกร นิยาย บท 242

บทที่ 242 หัวหน้าหวัง บังเอิญจริงๆ

“เอ่อ.... คุณชายเฉิน จะต้องเป็นคนในบริษัทผมที่ไม่ลืมตาไปกินหัวใจหมีดีเสื้อโคร่งแน่ถึงได้กล้า เอาหน้าผมมาอ้าง คิดอยากจะหาเงินสีเทา คุณชายเฉิน คุณรอผมอยู่ที่508 ผมจะไปเดี๋ยวนี้” เสิ่นหงชังกัดฟันพูด เรื่องมาถึงขั้นนี้ เรื่องราวแทบจะเห็นได้ชัดเจนแล้ว

ก่อนอื่นสามารถคัดห้องระดับสูงออกจากยู่ฉวนซาน คอนโดราคายี่สิบล้านนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาด้วยซ้ำ งั้นที่เหลือ ก็ต้องเป็นของผู้จัดการฝ่ายขายไม่กี่คนนั้น

เสิ่นหงชังกัดฟันดังเอี๊ยดอ๊าด เขาไม่ได้โกรธแบบนี้มานานแล้ว！

“แสดงเสร็จแล้วเหรอ?” เห็นเฉินเฟิงวางสาย จางหงพูดเฉื่อยๆ

“แสดงเสร็จแล้ว”เฉินเฟิงยิ้มเบาๆ เมื่อกี้ที่เขาโทรศัพท์ ไม่ได้เปิดลำโพง ดังนั้นคนที่อยู่ตรงนั้นไม่ได้ยินเสียงของเสิ่นหงชัง

“ประธานเสิ่นของพวกเราจะมาตอนไหน?” จางหงใบหน้าเยาะเย้ย คิดว่าที่เฉินเฟิงเสแสร้งได้ไม่เนียนเลย ไม่โทรหาคนอื่น ดันโทรหาประธานเสิ่น เห็นได้ชัดว่าสมองถูกลาถีบแล้ว

ที่เมืองชางโจว ขอแค่เป็นคน ก็ต้องรู้จัก เสิ่นหงชัง

“สิบนาทีมั้ง” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย

“สิบนาทีเหรอ? งั้นเกรงว่านายจะรอไม่ถึงประธานเสิ่นของพวกเรามาแล้ว” จางหงยิ้มเยาะ กล่าว： “เพราะว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของคอนโดเรา จากนี้อีกห้านาที ก็มาถึงแล้ว”

“ถึงเวลานั้น พวกเขาจะจับนายโยนออกไปจากยู่ฉวนซาน”

“แน่นอน ถ้าตอนนี้นายยอมรับผิดกับฉันก่อน คุกเข่าลงขอร้อง ฉันสามารถให้พวกเขาปล่อยนายไป”

“ไอ้สวะ ยังไม่คุกเข่าให้กับผู้จัดการจางอีก！”หลินหลันโกรธมาก โดยไม่ต้องสงสัย เมื่อกี้เฉินเฟิงทำให้เธอเสียหน้าอีกครั้ง

ไอ้โง่สองคำนี้ไม่สามารถใช้บรรยายเฉินเฟิงในตอนนี้ได้แล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่มีสมอง

แกจะแกล้งเป็นรู้จักใครไม่แกล้ง แกดันแกล้งทำเป็นรู้จักเสิ่นหงชัง?

คนเขาเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชางโจว เถ้าแก่ใหญ่ของยู่ฉวนซาน แกเป็นใคร?

เด็กส่งอาหาร！

ฐานะของทั้งสอง เห็นได้ชัดว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว พูดออกไป กลัวว่าคนจะหัวเราะจนฟันร่วง

หลินหลันโมโหใกล้จะตายแล้ว เธอคิดไม่ถึง เฉินเฟิงในตอนนี้ ไม่มีสมองถึงขั้นนี้เลย

“คุกเข่าลง?”เฉินเฟิงยิ้มอย่างดูถูก มองไปที่จางหง พูดว่า： “แม่ คุณเชื่อไหมว่า หลังจากสิบนาที เขาจะคุกเข่าลงต่อหน้าผม?”

ใบหน้าของหลินหลันแข็งทื่อ ไอ้สวะนี่ ตอนนี้คิดไม่ถึงจะบ้าได้ถึงขั้นนี้?

ให้จางหงคุกเข่าให้เขา? เขามีสิทธิ์อะไร?！

“คุกเข่าให้กับนาย?”จางหงสีหน้าเป็นไปไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าคำพูดแบบนี้ของเฉินเฟิงก็กล้าพูด หยิ่งถึงขีดสุดอย่างชัดเจน

จางหงถูกยั่วโมโหจนหัวเราะออกมา： “วันนี้ฉันจะต้องคุกเข่าให้นายเหรอ งั้นฉันจะกระโดดลงไปจากตรงนี้”

จางหงชี้ไปที่หน้าต่าง ตรงนี้คือชั้นห้า กระโดดลงไป จะต้องตายอย่างอนาถแน่นอน

“ดี” เฉินเฟิงพูดเบาๆ จางหงอยากตายเอง เขาเองก็ไม่ห้าม

“งั้นถ้าฉันไม่คุกเข่าล่ะ? หรือว่านายจะกระโดดจากตรงนี้ลงไป?” จางหงยิ้มเยาะ

“ได้” เฉินเฟิงพยักหน้า

“ฮ่าฮ่า ถ้าฉันไม่คุกเข่า ฉันไม่ต้องการให้นายกระโดดจากตรงนี้ลงไป นายก็แค่คุกเข่าตรงหน้าฉัน แล้วก็ลอดใต้หว่างขาฉันไป เป็นไง?” จางหงทำหน้าทะเล้นพร้อมตอบเฉินเฟิง เขาแค่ชอบที่จะแกล้งให้เฉินเฟิงอับอายต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่ให้เฉินเฟิงตายหรือพิการ.

“เอาที่นายสบายใจ” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย

“ปั่ง”

เสียงเพิ่งจบลง ประตูห้องก็ถูกผลักออก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนในเครื่องแบบถือกระบองไฟฟ้ารีบเข้ามา