ลูกเขยมังกร นิยาย บท 219

บทที่ 219 ผู้วิ่งหนีกระเจิดกระเจิง

อู๋จิ่วโยก็มองเฉินเฟิงอย่างแปลกประหลาดใจ ไม่ใช่บอกว่าเฉินเฟิงเป็นคนธรรมดาหรอกหรือ? คนธรรมดา ทำไมบ้าคลั่งได้ขนาดนี้?

ตอนที่อู๋จิ่วโยมองเฉินเฟิง เฉินเฟิงเองก็มองมาที่อู๋จิ่วโย แต่ว่าสายตาที่เฉินเฟิงมองอู๋จิ่วโย กลับมีการกลั่นแกล้งหยอกเย้าอยู่ด้วย

อู๋จิ่วโยช่างใช้ประโยชน์จากพฤติกรรมตนเองเก่งจริงๆ แสดงให้เขาเห็นอย่างชัดเจนสักรอบ อะไรที่เรียกว่าพยายามลงทุนลงแรงเสาะหาแทบตายก็ยังไม่ได้เจอ แต่พอได้มาแล้วกลับไม่ใส่ใจไยดีเลย

ตอนกลางวัน เขายังคิดอยู่ว่า ทำอย่างไรถึงหาตัวอู๋จิ่วโยพบและได้เห็นวิชาสำนักยู่นูคิดไม่ถึงว่าตอนกลางคืนอู๋จิ่วโยพาคนออกมาปรากฏตัวเอง

“แกมองฉันทำไม” อู๋จิ่วโยขมวดคิ้ว ไม่พอใจอย่างมาก ไม่รู้เพราะอะไร แววตาของเฉินเฟิง ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ เหมือนกับเหยื่อที่ถูกนักล่าจ้องก็ไม่ปาน

แต่เห็นชัดว่าเฉินเฟิงเป็นคนธรรมดา คนธรรมดาทั่วไปที่ปกติแล้วเขาไม่แม้แต่จะชายตามอง

“ไม่มีอะไร” เฉินเฟิงส่ายหน้า เบนสายตาไปทางอื่น เขาคิดว่า อีกเดี๋ยวจะมีเรื่องประหลาดใจให้กับอู๋จิ่วโย

หลังจากที่เฉินเฟิงมองไปทางอื่นแล้ว ความตื่นตกใจของอู๋จิ่วโยจึงได้ผ่อนคลายลงมาก แต่เขาก็ยังคงไม่พอใจอย่างมาก หากไม่ใช่ว่าตกลงกับเติ้งซื่อชีเอาไว้ ให้เติ้งซื่อชีจัดการเฉิงเฟิงด้วยตนเอง วินาทีนี้เขาก็อยากจะต่อยสักหมัด ให้เฉินเฟิงกลายเป็นเนื้อบด

“ลุงอู๋กำจัดนังตัวดีนี่ซะ!” เติ้งซื่อชีชี้ไปที่เย่ไห่ถัง พลางตะคอกอย่างดุดัน

“ได้” อู๋จิ่วโยพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงที่พื้นข้างหนึ่งอย่างแรง พร้อมทั้งมาโผล่ตรงหน้าเย่ไห่ถังอย่างรวดเร็วราวกับผี

สีหน้าเย่ไห่ถังเปลี่ยนไปทันที

“ไอ้แก่อู๋ อย่างแกต้องเจอกับฉัน!”

เวลานี้ ป้าชิงตะโกนออกมา พร้อมทั้งก้าวเท้าออกมาด้านหน้า

“แสงของหิ่งห้อย หรือจะแข่งกับแสงจันทรา!” อู๋จิ่วโยยิ้มเยาะอย่างดูถูก จากนั้นก็ปล่อยหมัดพุ่งมา ป้าชิงตกใจ หลบหลีกอย่างสุดกำลัง

“พลั่ก!”

หมัดที่เร็วแรงของอู๋จิ่วโยปะทะเข้าที่บนแขนทั้งสองของป้าชิง ป้าชิงร้องออกมา ราวกับว่าวที่เชือกขาด กระเด็นลอยไป

“ป้าชิง!” เย่ไห่ถังร้องอย่างตกใจ ทั้งๆ ที่เป็นการหยั่งเชิงของป้าชิง แม้แต่การรุกของอู๋จิ่วโยก็ยังไม่อาจตั้งรับได้!

ทำไมอู๋จิ่วโยถึงน่ากลัวแบบนี้!

“สาวน้อย ยอมให้จับเสียดีๆ จะดีกว่า ฉันไม่อยากลงไม้ลงมือกับเธอ เพราะอย่างไรเสียต่อไปเธอก็ต้องเป็นหลานสะใภ้ของฉัน ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ” อู๋จิ่วโยยืนด้วยมือเดียว สีหน้าหยิ่งผยอง แม้ว่าเขาจะมีวรยุทธ์ชั้นกลาง แต่ก็ขั้นกลาง มาเจ็ดแปดปีแล้ว ดังนั้นการต่อสู้ของเขา จึงไม่ได้ด้อยกว่า วรยุทธ์ขั้นสูงมากนัก เมื่อต่อสู้กับคนที่มีวรยุทธ์ขั้นต้นและเคยได้รับบาดเจ็บอย่างหลิ่วชิง ก็เรียกได้ว่าแทบไม่ต้องออกแรงอะไรก็ชนะแล้ว

“ฝันไปเถอะ！” เย่ไห่ถังขบฟันเสียงดังกรอด พูดจบ เธอก็ยืนด้วยขาข้างเดียว พุ่งด้วยความเร็วไปหาอู๋จิ่วโย

“ฮ่าๆๆ แม่สาวน้อยนี้ใจกล้าไม่เบา กล้าลงมือกับฉัน!” อู๋จิ่วโยหัวเราะร่า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชื่นชม ไม่เสียแรงที่เย่ไห่ถังมีชื่อเสียงเรื่องความเก่งกล้า คนทั่วไปที่มีวรยุทธ์ขั้นสูงเมื่อต้องมาสู้กับเขาที่เป็นอ้านจิ้งขั้นกลาง จะวิ่งยังวิ่งแทบไม่ทัน คงต้องโทษพ่อแม่ที่ตอนเกิดมาไม่ให้ขาเพิ่มขึ้นมาด้วย แต่เย่ไห่ถังกลับกล้าที่จะสู้กับเขา แค่ความกล้าหาญนี้ ก็เพียงพอให้เขาชื่นชมแล้ว

ตอนนี้ เติ้งซื่อชีเดินมาตรงหน้าเฉินเฟิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย

“ไอ้สวะ ถ้าตอนนี้แกยอมคุกเข่า ฉันก็อาจจะให้แกได้มีความสุขสักครั้ง!”

“แกแน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันคุกเข่า” เฉินเฟิงเหลือกตามอง

“ไอ้สวะ ฉันบอกให้แกคุกเข่าลง นี่ก็ถือว่าเป็นพระคุณกับแกมากแล้ว! คางคกอย่างแก ไม่ควรจะคิดเพ้อฝันถึงไห่ถัง!” สีหน้าของเติ้งซื่อชีดุร้ายอย่างยิ่ง “ได้ยินว่าสวะอย่างแกยังมีเมียที่หน้าตาสะสวย เธอชื่ออะไรนะเสี้ยเมิ่งเหยาใช่มั้ย แกวางใจเถอะ หลังจากที่แกตายแล้ว ฉันจะ ‘ดูแล’ เมียแกให้อย่างดี ฮาๆๆ!

“ฉันจะหาผู้ชายฉกรรจ์สักสิบกว่าคน ให้พวกเขาแต่ละคน…….”

“พลั่ก”

เติ้งซื่อชียังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเฉินเฟิงตัดบทขึ้นมาก่อน

ใช้หมัดตัดบท!