ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 2

เดินออกจากโรงแรม เชอร์รีนพันผ้าพันคอ พ่นลมหายใจยาวควันขาวออกจากปาก

ปรากฏว่าเป็นช่วงปีที่เลวร้ายจริงๆ ชีวิตโชคร้ายไม่ราบรื่น ร่วมงานแต่งงานของเพื่อน แต่ความบริสุทธิ์ของตัวเองกลับถูกทำลาย!

ร่วมงานแต่งงาน เจอชายขี้เมา!

ใครจะโชคร้ายเท่าเธอ

เงยหน้าขึ้น สายตาของเธอไปสะดุดบนหน้าจอทีวีกลางแจ้งขนาดใหญ่โดยบังเอิญ

“เรียนถามคุณชายออกัสที่กลับมาแผ่นดินใหญ่ครั้งนี้คือเตรียมการเปิดตลาดใหม่ใช่หรือไม่”

“คุณชายออกัส บริษัทที่อเมริกากำลังเฟื่องฟู ทำไมคุณถึงเลือกกลับแผ่นดินใหญ่เวลานี้ล่ะ”

“คุณชายออกัส เรียนถามว่าเมื่อไรจะตอบรับการสัมภาษณ์พิเศษกับนิตยสารของเรา”

“…..…”

นักข่าวกลุ่มใหญ่ถือกล้องในมือ ล้อมชายหนุ่มไว้ตรงกลาง ทุกคนต่างต้องการคำตอบ

ชายหนุ่มไม่มีคำพูด บนใบหน้าหล่อเหลาเจือรอยยิ้มเฉยเมย แค่พยักหน้าอย่างสุภาพให้ทุกคน ถือเป็นการทักทาย

เย่อหยิ่ง เปิดเผย เฉยชา สง่างาม แต่กลับไม่มีร่องรอยที่พาให้คนรู้สึกว่าหยาบคาย......

เหอะ นั่นมันหมาป่าตัวนั้น!

หลังจากเชอร์รีนเหลือบมองชายบนหน้าจอด้วยความขยะแขยง แล้วจึงโบกรถ รีบไปทำงานที่โรงเรียน

กระทั่งเธอรีบมาถึงห้องพักครูก็เป็นเวลาบ่ายสองครึ่ง ระยะห่างสิบนาทีก่อนเธอเข้าชั้นเรียน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโล่งอก

โรงเรียนมัธยมปลายของเธอคือโรงเรียนมัธยมปลายแห่งแรกของเมืองS และเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีที่สุดในเมืองด้วย ทุกปีมีนักเรียนจำนวนมากมุ่งมั่นสอบเข้า เพราะโรงเรียนดีเยี่ยม ดังนั้นสวัสดิการและการดูแลก็ดีตามไปด้วย และแน่นอนว่ากฎก็เข้มงาดมากเช่นกัน

เชอร์รีนสอนภาษาจีนระดับม.4กับม.5 และเป็นครูประจำชั้นระดับม.5ด้วย

“นักเรียนกรุณาเปิดหนังสือไปที่หน้า85 วันนี้เราจะวิเคราะห์บทกวีโบราณ ครูจะอ่านก่อนรอบนึง พวกคุณดูหมายเหตุด้านล่างแล้วอธิบาย”

ยืนตรงแท่น เชอร์รีนเปล่งเสียงใส่เอ่ยพูดบางเบา “นกจูจิวขันคู อยู่บนเกาะแก่งกลางแม่น้ำ--”

“คุณครูงดงามอ่อนหวาน นักเรียนต่างรื่นรมย์.....” เด็กชายหน้าตาดีคนหนึ่งจู่ๆ ก็แทรกขึ้นมา

แทบจะในทันที ทั้งชั้นหัวเราะลั่น จึงหันไปมองยังต้นเสียง

เลอแปงเท้าแขนบนโต๊ะอย่างเกียจคร้าน แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างทำให้ดวงตาที่ดูดีของเขาหรี่ลง และยังออกเสียงทีละคำทีละประโยค “นกจูจิวขันคู อยู่บนเกาะแก่งกลางแม่น้ำ คุณครูงดงามอ่อนหวาน นักเรียนต่างรื่นรมย์......”

เสียงหัวเราะในชั้นเรียนดังขึ้นอีก เชอร์รีนหมดความอดทน ร้อยยิ้มอ่อนใจปรากฏขึ้นบนแก้มสวย เรียกเสียงกดต่ำ “เลอแปง!”

“ครูมีอะไรให้ช่วยครับ” เขาหรี่ตา ยิ้มมุมปาก

เชอร์รีนเดินเข้าไปและหยุดยืนข้างเขา บิดหูเขาเบาๆ เป็นการลงโทษ “หลังเลิกเรียนมาที่ห้องพักครูด้วย”

ห้องพักครู

เชอร์รีนพูดอย่างอ่อนใจ “เลอแปง เวลาอยู่ในชั้นเธอหยุดสร้างปัญหาได้ไหม”

“ครูครับ ผมคิดว่าผมเฉียบแหลมมากเลยนะ......” เลอแปงยิ้มเล็กน้อยและเลิกคิ้วไม่เห็นด้วย “ชีวิตของผมน่าเบื่อเกินไป มันต้องสนุกสนานบ้าง แล้วของขวัญคริสต์มาสที่ครูสัญญาไว้กับผมล่ะครับ”

“เธอความจำดีกว่าใครจริงๆ ที่สัญญาว่าจะให้ของขวัญคริสต์มาสกับเธอครูเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ต้องตกลงทำตามคำขอของครูข้อหนึ่งก่อน”

“คำขออะไร”

เชอร์รีนนั่งลงที่โต๊ะทำงาน “ครูเป็นครูประจำชั้นม.5มาหนึ่งปีแล้ว ทุกครั้งที่มีการประชุมผู้ปกครองไม่เคยเห็นครอบครัวของเธอมาเลย การประชุมผู้ปกครองในวันพรุ่งนี้ต้องมา ต้องมา!”