เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 301

บทที่ 300 พวกเราจะไม่แตกหักกลายเป็นศัตรูกัน

เสี่ยวเหยียนรู้สึกตื่นเต้นดีใจ แต่เสิ่นเฉียวยังคงทุกข์ใจ

เธอไม่อยากไปกับเย่หลิ่นหาน เย่โม่เซินเคยเข้าใจเธอกับเย่หลิ่นหานอย่างมาก ถ้าเธอไปงานเลี้ยงด้วยกันกับเย่หลิ่นหานถ้าไม่ถูกเห็นเข้าก็คงดี แต่ถ้าถูกคนเห็นเข้า ต่อให้พูดสองสามประโยคในเวลานั้นก็คงเหมือนเพิ่มความหึงหวง คาดว่าในเวลานั้นเย่โม่เซิน...คงเข้าใจเธอผิดอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็ยิ่งไม่มีความสุข

เย่หลิ่นหานกลับเอ่ยว่า: “ฉันรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร อีกสักพักหลังจากได้รับข้อมูลแล้วพวกเราจะรีบไปทันที ฉันไปส่งเธอ เธอก็สามารถดูข้อมูลที่เลขาของฉันได้รวบรวมไว้ให้ระหว่างทางได้ แล้วพอไปถึงที่นั่นฉันจะหาสถานที่ที่ปลอดภัยให้เธอลง จะได้ไม่ถูกคนอื่นเข้าใจผิด”

เสิ่นเฉียว: “......”

เธอเงยหน้ามองเย่หลิ่นหานด้วยความตกใจและรู้สึกผิดอย่างมากอยู่ครู่หนึ่ง

เธอกำลังกลัวว่าเย่โม่เซินจะเข้าใจตนเองผิด ดังนั้นเธอเลยอยากปฏิเสธที่จะร่วมเดินทางไปกับเย่หลิ่นหาน

แต่คิดไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานนั้นกลับคิดแทนเธอหมดแล้ว แล้วยังเดาความคิดของเธอออก เธอ...

ในชั่วขณะหนึ่ง เสิ่นเฉียวก็หน้าแดงขึ้นมา แต่กลับเป็นความรู้สึกละอายใจ

ต่อหน้าเย่หลิ่นหาน มีหลายครั้งที่เธอรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายเป็นพิเศษ

“อย่างนี้ คุณสบายใจไหม?” เย่หลิ่นหานถามออกมา

เสิ่นเฉียวพูดไม่ออกทันที เธอกัดริมฝีปากล่างของตนเองแล้วหลุบสายตาลง ไม่ได้ตอบเย่หลิ่นหาน

เสี่ยวเหยียนพอจะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของเธอ เลยเอ่ยปากพูดแทนเสิ่นเฉียวอย่างรวดเร็ว: “ถ้าอย่างนั้นฉันขอขอบคุณรองประธานเย่แทนเสิ่นเฉียวด้วยนะคะ รองประธานเย่เป็นคนดีจริง ๆ ช่วยคิดเผื่อคนในครอบครัวด้วย”

เย่หลิ่นหานมองเธอแวบหนึ่ง ตอบรับอย่างเย็นชา

คนในครอบครัวประโยคนั้น ทำให้ใจเขาไม่มีความสุข

เขาไม่ได้อยากเป็นคนในครอบครัวของเสิ่นเฉียว ถ้าหากเป็นคนในครอบครัว...งั้นก็เป็นครอบครัวแบบอื่นแล้วต้องไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

เขาเม้มริมฝีปาก แล้วเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ: “คงใกล้แล้ว ยังพอมีเวลา พวกคุณไม่ต้องกังวล”

“อืม”

หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเลขาของเย่หลิ่นหานก็มา เมื่อเธอเดินไปตรงหน้าของเย่หลิ่นหานก็ยังยิ้มให้กับเสิ่นเฉียวอีกด้วย เสิ่นเฉียวเคยเจอเธอ เมื่อก่อนตอนที่ถูกย้ายงานเธอยังตามไปแนะนำตนในที่ทำงานเสมอ

พอเจอกันตอนนี้ เธอก็แค่รู้สึกอึดอัด

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ทำให้พวกคุณรอนานแล้ว ข้อมูลมีเยอะมาก ดังนั้นเลยต้องใช้เวลาจัดการค่อนข้างนานฉันให้คุณรอมานานมีข้อมูลมากมายจึงต้องใช้เวลานานในการจัดระเบียบคุณสองคนคงไม่ถือสานะคะ”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณ” เสิ่นเฉียวยืนขึ้นและยิ้มทักทายเธอ

“อืม เดินทางปลอดภัยนะ ไปเถอะ”

หลังจากเลขากลับไป เสิ่นเฉียวก็อดพูดขึ้นไม่ได้: “เรื่องครั้งนี้รบกวนพี่ใหญ่และเลขาแล้ว ขอบคุณมากจริง ๆ”

“ถ้าจะขอบคุณก็ไม่ต้องพูดมากแล้ว กล่องบนโต๊ะนั่นเป็นชุดราตรีของเธอใช่ไหม? ถ้าจะไปร่วมงานเกรงว่าเธอคงต้องเปลี่ยนชุดก่อน หยิบเอกสารมาก่อน แล้วตอนนี้พวกเราออกเดินทางก่อนเถอะ”

หลังจากพูดจบเย่หลิ่นหานรับกุญแจรถมาแล้วลุกยืนขึ้นก่อน เสิ่นเฉียวเห็นแบบนั้น ไม่สามารถมองเอกสารนั่นอีก เพียงแค่ถือเอกสารพร้อมกล่องไว้ด้วยกันแล้วยืนขึ้น

เย่หลิ่นหานขอให้พวกเธอรออยู่ที่หน้าประตูสักครู่ หลังจากที่จ่ายค่าอาหารเสร็จ เขาก็ไปรับรถ เสิ่นเฉียวและเสี่ยวเหยียนจึงรออยู่ที่ประตู