เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 303

บทที่ 302 เกิดเรื่อง

เย่โม่เซิน: “ตาข้างไหนของนายที่เห็นว่าฉันรอให้เธอมา?”

เซียวซู่: “ก็คุณนายมองประตูทางเข้าตลอด ไม่ใช่รอคุณนายน้อยหรือครับ?”

เขาอยากบอกว่าตนเองเห็นเต็มสองตา แต่คิดไปคิดมาพูดแบบนั้นคงไม่ค่อยสุภาพ เลยเปลี่ยนคำพูด

“ฉันมองประตูใหญ่ เพราะรอเธอเหรอ? เซียวซู่ นายเปลี่ยนมาอ่านใจคนตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว?”

เซียวซู: “...งั้นก็เอาเถอะ ถือว่าผมไม่ได้พูด”

เป็นความจริง เห็นชัด ๆ ว่ากำลังรอคุณนายน้อย แต่ให้ตายก็ไม่ยอมรับ

ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าสองคนนี้ทะเลาะอะไรกันอีกแล้ว

เพียงแต่...พอคิดถึงเรื่องที่เขาไปตรวจสอบมา แววตาของเซียวซู่ก็หนักใจขึ้นมา

คุณนายน้อย คุณต้องมาให้ได้นะ ถ้าคุณไม่มาล่ะก็...เกรงว่า...

หลังจากนี้เซียวซู่ไม่อยากจะคิด

ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันที่สำคัญขนาดนี้ เย่โม่เซินจึงอยากเชิญเธอมาร่วมงานเลี้ยง เพราะคิดที่จะแนะนำฐานะของเธอต่อทุกคน ให้ทุกคนได้รับรู้ว่าเสิ่นเฉียวเป็นภรรยาของเขาเย่โม่เซิน

ก่อนออกจากบ้านเย่โม่เซินถามเธอแล้ว แต่ก็เธอปฏิเสธ

คุณผู้หญิง ทางที่ดีเธอควรมาตอนเริ่มงานเลี้ยงให้ทัน...ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ยอมอภัยให้เธอ

เย่โม่เซินท่องอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมาอย่างเย็นชาแล้วหมุนรถเข็นของจากไป

บนถนนซิงฝู เสิ่นเฉียวเหลือบมองเวลาแล้วก็พบว่าอีกสิบนาทีจะสองทุ่ม แต่พวกเขายังคงอยู่ระหว่างการเดินทาง

“พี่ใหญ่ พวกเราใกล้จะถึงแล้วใช่ไหม?”

เย่หลิ่นหานพยักหน้า: “หลังจากข้ามสะพานข้างหน้านั้น ตรงไปอีกสองร้อยเมตรก็ถึงแล้ว"

เยี่ยมมาก!

เสิ่นเฉียวยิ้มออกมา สะพานอยู่ข้างหน้าแล้ว เธอใกล้จะได้เจอกับเย่โม่เซินแล้ว!

เธอไม่ได้ผิดสัญญาที่ให้ไว้ แล้วเธอก็สามารถไปได้ตรงเวลาอีกด้วย

เมื่อเห็นเธอรีบ เย่หลิ่นหานก็เร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นในเวลานี้

พอเข้าเข้าใกล้สะพาน ก็มีรถบรรทุกขนาดเล็กคนหนึ่งขับส่ายไปส่ายมาแล้วยังขับมาทางนี้ด้วยความเร็ว

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พอเธอเงยหน้าขึ้น รถบรรทุกคันเล็กคันนั้นก็เข้ามาใกล้พวกเขามาก ขณะนั้นเธอตกใจจนร้องไม่ออก เบิกตากว้างมองรถคันนั้นที่พุ่งมาทางพวกเธอ

พอเย่หลินหานที่ขับอยู่ข้างหน้ารู้สึกตัว เขาก็รีบหมุนพวงมาลัยไปทางอื่น เขาก็ตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ตอนที่หมุนพวงมาลัย เย่หลิ่นหานก็หันมาแล้วตะโกนใส่เสิ่นเฉียวที่อยู่ข้างหลัง: “เฉียวเฉียว ก้มลงเร็ว!”

ตูม ! ! !

......

ตูม!

งานเลี้ยงเปิดตรงตามเวลา เสียงเพลงเปิดงานเลี้ยงดังขึ้นพร้อมกับเสียงจุดดอกไม้ไฟเสียงนั้นพอดี แขกเริ่มเข้ามาในงานแล้ว แต่เย่โม่เซินกลับไม่เห็นเงาที่คุ้นเคยเดินเข้ามาจากประตู

เซียวซู่เหลือบมองเวลาแวบหนึ่ง “ตอนนี้เพิ่งเริ่มงาน กว่าที่แขกจะเข้ามาในงานเสร็จอาจจะต้องใช้เวลาประมาณสิบนาที”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว: “นายได้เอาบัตรเชิญให้เธอไหม?”

เซียวซู่อึ้งไปสักพัก แล้วส่ายหน้า: “ดูเหมือนจะไม่ครับ”