เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 292

บทที่ 291 ชีวิตน้อย ๆ

เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก หลังจากเสิ่นเฉียวจากไป ซูจิ่วก็ช่วยพยุงหานเส่โยวกลับไปที่เตียงและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมคุณถึงทะเลาะกัน”

หานเส่โยวสะอื้นหันหลังไม่ตอบเธอ

ซูจิ่วดูออกว่านี่ไม่ใช่การทะเลาะกันธรรมดา ก่อนเสิ่นเฉียวจะจากไปมองไปที่หานเส่โยว สายตานั้นดูเหมือนท่าทางที่ต้องการตัดความสัมพันธ์อย่างยิ่ง

เธอลังเลเล็กน้อยว่าจะบอกหานชิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีหรือไม่

หลังจากคิดเรื่องนี้ซูจิ่วก็ยังตอบว่า “คุณหนูเส่โยวพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจะออกไปดูสักหน่อย”

ได้ยินแบบนั้น หานเส่โยวสะเทือนใจ เขาก็ตวาดอย่างกะทันหัน “ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป”

ซูจิ่วค่อนข้างงง “คุณหนูเส่โยว”

หานเส่โยวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางอ่อนแอเมื่อครู่นี้หายจากไปหมดสิ้น เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้บอกพี่ชายของฉัน”

ซูจิ่วเลิกคิ้วมองหานเส่โยที่แสดงอารมณ์แตกต่างจากเดิมและกะพริบตา

เธอมองผิดหรือเปล่า หานเส่โยวที่ร้องไห้งอแงอยู่เมื่อหนึ่งจู่ๆ ก็เปลี่ยนท่าทีมาเป็นอันธพาลแบบนี้

“คุณหนูเส่โยว ฉันฟังผิดหรือเปล่า เรื่องที่คุณคุยกับฉัน”

“เลขาซูนี่เป็นความขัดแย้งระหว่างฉันกับเฉียวเฉียวโปรดอย่าบอกพี่ชายของฉัน ฉันกลัวเขาจะเป็นห่วง”

“จริงเหรอคะ” ซูจิ่วกลับรู้สึกว่าไม่ใช่ หานเส่โยวเปลี่ยนสีหน้าเร็วเกินไป

“จริงๆ นะเลขาซูฉันขอร้องล่ะ” จากนั้นหานเส่โยวก็เดินเข้ามากอดแขนที่แกว่งไปมาของซูจิ่ว เธอมองมาด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัย “ฉันจะจัดมันเอง วันนี้เฉียวเฉียวอารมณ์ไม่ดี เมื่อฉันออกจากโรงพยาบาลฉันจะขอร้องให้เธอคืนดี เลขาซูอย่าบอกพี่ชายของฉันได้ไหม”

เมื่อมองท่าทางแบบนี้ของเธอ จู่ๆ ซูจิ่วก็รู้สึกว่าเธออาจจะมองผิดไป ถึงแม้ว่าเธอจะมองถูกก็ตาม บางทีที่หานเส่โยวแสดงออกมาก็เหมือนอารมณ์โกรธของเด็ก ซูจิ่วจึงตอบว่า “ฉันทราบแล้วค่ะ คุณหนูเส่โยวไม่ต้องกังวล”

หานเส่โยวได้ยินดังนั้น แล้วก็ยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะ เลขาซู”

หลังจากออกจากโรงพยาบาลเสิ่นเฉียวขึ้นรถด้วยใบหน้าซีดเผือดไปหมด เพราะเธอร้องไห้เบ้าตาของเธอยังคงเป็นสีแดงก่ำ จูหยุนคอยเช็ดน้ำตาจากมุมตาให้ด้วยกระดาษทิชชู่

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวฝืนยกมือขึ้นเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของเธอจูหยุนตะลึง “คุณนายน้อย”

เสิ่นเฉียวหยิบทิชชูจากมือของเธอ เช็ดน้ำตาออกจากมุมตาเบาๆ “ฉันสบายดี วันนี้กลับไปก่อนเถอะ ทีหลังไม่ต้องมาแล้ว”

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เห็นได้จากสีหน้าและน้ำเสียง ของเสิ่นเฉียวนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคงจะแตกหักแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริง

จูหยุนมีคำถามเป็นร้อยคำถามในใจ แต่เมื่อมองไปที่ท่าทางเศร้าของเสิ่นเฉียวตอนนี้ เธอกลับไม่สามารถถามออกมาได้แม้แต่คำถามเดียว

เสิ่นเฉียวไม่ได้หลั่งน้ำตาอีกต่อไปและมองผ่านกระจกมองหลังเพื่อดูประตูโรงพยาบาลที่ค่อยๆ ห่างออกไป

เธอเสิ่นเฉียวตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอได้สูญเสียความสัมพันธ์พี่น้องที่แสนดีของเธอไปแล้ว จากนี้ไป ... เธอจะไม่มีเพื่อนอย่างหานเส่โยวอีกต่อไป

*

เรื่องที่เกิดในวันนี้ จูหยุนคิดว่าอารมณ์ที่ดิ่งลงของเสิ่นเฉียวจะคงอยู่ไปอีกนานและถึงขั้นส่งผลกระทบต่อเย่โม่เซิน แต่คาดไม่ถึงว่าหลังจากกลับมาที่วิลล่าไห่เจียงเสิ่นเฉียวจะปรับสภาพจิตใจของตัวเอง เมื่อจูหยุนพูดกับเธอ น้ำเสียงของเธอสงบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จากนั้นในช่วงบ่ายเสิ่นเฉียวพูดออกไปจูหยุนและลุงจินต้องการติดตามเธอต่อไป แต่เธอปฏิเสธตรงๆ