เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 308

บทที่ 307 ทำเรื่องอะไรก็ควรไปให้ตลอดรอดฝั่ง

พนักงานต้อนรับแขกคนหนึ่งที่ประตูเดินไปหาเซียวซู่แล้ว แต่เสิ่นเฉียวยังไม่สามารถเข้าไปได้ จึงทำได้แค่รออยู่ข้างนอก

แต่เนื่องจากชุดราตรีที่เธอใส่ อีกทั้งยังไม่ได้เข้าไปในงานเลี้ยง ลมด้านนอกพัดมาก็ยิ่งทำให้รู้สึกหนาวมากแม้ว่าตอนนี้เธอจะร้อนใจและรู้สึกว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับเย่โม่เซินมากมาย แต่เธอก็ยังไม่สามารถต้านทานความหนาวเหน็บของสายลมในคืนนี้ได้

เธอยื่นมือออกไปกอดแขนตัวเองโดยไม่รู้ตัว พนักงานต้อนรับไม่กี่คนก็มองท่าทางแบบนี้ของเธอ หนึ่งในที่เป็นผู้หญิงจึงหันไปด้านข้างแล้วพูดว่า “ตรงนั้นลมแรงหนาวมาก คุณมายืนข้าง ๆ ฉันไหม”

เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวก็แสดงสีหน้าขอบคุณ เมื่อเธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้า คนรูปร่างเตี้ยที่ยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้นก็พูดว่า: “คุณให้เธอมายืนทำไมน่ะ? ใครจะรู้ว่าเธอเป็นคนดีหรือคนเลว?”

ด้วยคำพูดเหล่านี้ทำให้เสิ่นเฉียวยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ก้าวไปอีก

“อย่าพูดไร้สาระ ดูเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แถมตอนนี้งานเลี้ยงก็ใกล้จะจบแล้ว ถ้าเธอมีจุดประสงค์อื่นเธอน่าจะมาตั้งแต่เช้าสิและคุณก็เห็นว่าเธอบาดเจ็บอยู่”

“แล้วยังไง” หญิงร่างเตี้ยคนนั้นตอบด้วยเสียงห้าว “มีผู้หญิงที่ต้องการพบคุณชายเย่กี่คนกัน? บางทีอาการบาดเจ็บพวกนั้นบนร่างกายของเธออาจจะเป็นการเสแสร้งก็ได้ ตอนนี้เทคนิคการแต่งหน้าสูงขนาดนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะปลอมก็ได้นะ?”

“คงไม่ใช่หรอก?”

เสิ่นเฉียวรู้สึกทนไม่ได้กับสิ่งที่พวกเธอพูด เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงต่ำ: “อย่างไรก็ตามมีคนไปถามแล้ว พวกคุณรออีกสักพักก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงหรือไม่? แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายและก็ไม่ได้บุกเข้าไป พวกคุณไม่จำเป็นต้องพูดไม่เข้าหูขนาดนี้ก็ได้มั้ง?”

“ใช่แล้วหลันหลัน เธอพูดแบบนี้มันเกินไป พวกเรารออีกสักพักเถอะ!”

หญิงร่างเตี้ยคนนั้นพอได้ยินก็โกรธขึ้นมาแล้ว จึงตะโกน “เธอไม่ชอบที่ฉันพูดไม่เข้าหู? เธอไม่มีบัตรเชิญ เพื่อนร่วมงานของฉันก็เขาไปถามแทนเธอแล้วนี่ถือว่าให้ความสำคัญกับเธอมากพอแล้ว ตอนนี้เธอยังจะมีท่าทีอะไรอีก? เธออาจจะแค่อยากมาสนิทสนมกับคนที่ฐานะดีกว่าเธอล่ะสิ?”

“พอแล้ว พูดให้น้อยหน่อย”

“ฉันต้องพูด”

เสิ่นเฉียวหลุบตาลง พอแล้ว เธอจะคิดเล็กคิดน้อยกับคนพวกนี้ไปทำไม อย่างไรเสียเข้าไปได้ก็พอ สถานการณ์ในตอนนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน เธอไม่สามารถจัดการได้มากขนาดนั้น

พอเห็นว่าเธอหยุดพูด หญิงร่างเตี้ยคนนั้นก็ลำพองใจขึ้นมาเล็กน้อย: “เธอคงกินปูนร้อนท้องสินะ ไม่กล้าพูดล่ะสิ? ถ้าเธอเป็นมิจฉาชีพ ฉันขอเตือนด้วยความหวังดี จากไปตอนนี้ยังทัน รอให้อีกสักพักผู้ช่วยเซียวออกมาเธอคิดจะไปก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

เสิ่นเฉียวไม่สนใจเธอ เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

เธอแค่กำลังคิดว่า งานเลี้ยงใกล้จะเลิกแล้วเหรอ? อีกสักพักพอเซียวซู่ออกมาแล้ว เธอเข้าไปหาเขาจะยังทันอยู่ไหม?

“เธอไม่ต้องพูดแล้ว”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูดต่อ คน ๆ นั้นพูดกับตัวเองก็ไม่มีประโยชน์ จึงหันหน้าไปไม่สนใจเธออีก

ไม่รู้ว่ารอนานเท่าไหร่ ในที่สุดคนที่ไปรายงานแทนเธอก็มาถึงอย่างช้า ๆ

มองจากระยะไกลจึงเห็นว่าเขารีบเดิน แต่เสิ่นเฉียวกลับไม่เห็นคนอื่น ๆ ด้านหลังเขา ในขณะนั้นหัวใจก็รู้สึกหนาวเหน็บอย่างชัดเจน เซียวซู่ไม่ยอมมา? ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เธอก็คงไม่ได้เจอเย่โม่เซินแล้ว?

ไม่รอให้เขาเดินมา เสิ่นเฉียวก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ใครจะรู้ว่าหญิงร่างเตี้ยจะเอื้อมมือมาขวางทางเธอ: “เธอจะไปไหน? รอที่นี่”

ไม่มีทางเลือก เสิ่นเฉียวทำได้เพียงกัดริมฝีปากแล้วรออยู่ที่เดิม

ผู้ชายคนนั้นรีบเข้ามารายงานตรงหน้าเธอ

“เป็นอย่างไรบ้าง? ถามแล้วรึยัง? เธอแอบอ้างใช่ไหม?”