เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 299

บทที่ 298 ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

เซียวซู่นำกล่องส่งให้ตรงหน้า เสิ่นเฉียวทำได้เพียงยื่นมือออกไปรับหลังจากเปิดออกก็พบว่าเป็นชุดราตรีหนึ่งชุด

“เปลี่ยนซะ ไปร่วมงานเลี้ยงกับฉัน”

เสิ่นเฉียวนิ่งไปสักพัก “แต่ว่า ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ ฉันนัดกับเสี่ยวเหยียนไว้แล้ว”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “เวลาสองวันมานี้ที่คุณอยู่กับเธอมากพอแล้ว แค่นี้ก็ไปร่วมงานเลี้ยงเป็นเพื่อนฉันไม่ได้เหรอ? ขอเลื่อนนัดเธอสิ?”

“แต่ว่าฉันนัดไว้แล้วนะ...” หลัก ๆ เลยคือเย็นนี้เธอมีเรื่องสำคัญมาก แต่ทำไมตอนนี้จะให้เธอไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกันให้ได้? ถ้าปฏิเสธเขาเลย ก็คงดูไม่ค่อยดี แต่เสิ่นเฉียวทำได้แค่ตอบอย่างวกวนกลับไป: “ถ้าไม่อย่างนั้นคุณก็ไปก่อน พอฉันกับเสี่ยวเหยียนรวมตัวกันเสร็จแล้วดึก ๆ หน่อยจะตามไป”

“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?” เย่โม่เซินที่เงียบขรึมมาโดยตลอด ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมา

“อะไร?”

“ฉันกำลังถามว่า เสี่ยวเหยียนสำคัญกว่าฉันเหรอ?”

เสิ่นเฉียวยืนเหม่ออยู่ที่เดิม เหม่อมองไปที่เย่โม่เซิน นี่มันคำถามอะไรกัน? ไม่รู้ว่าทำไมเวลานี้ดวงตาที่ดุดันเหมือนเหยี่ยวคู่นั้นทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึกหวาดผวาเล็กน้อย สายตาของเขาดูเหมือนจะมองทะลุเข้ามาในใจคน

หรือว่า...เขาจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว?

พอคิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวก็สั่นเล็กน้อย ท่าทางราวกับอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

เป็นเวลานานกว่าที่เธอจะเอ่ยปาก: “ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่...ฉันนัดเธอไว้แล้ว”

“ไปเป็นเพื่อนฉันสักครั้งก็ไม่ได้?” คิ้วของเย่โม่เซินขมวดเป็นปม แถมน้ำเสียงก็กดดันอย่างมาก ฟังแล้วรู้สึกอึดอัดมาก

พอเสิ่นเฉียวนึกถึงคนที่จะต้องไปเจอเย็นนี้ ก็ทำใจแข็งแล้วเอ่ย: ”ไม่ได้จริง ๆ เปลี่ยนวันเถอะ ถ้าครั้งหน้าคุณมีงานเลี้ยง ฉันจะต้องไปเป็นเพื่อนคุณแน่นอน”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเหน็บแนม: “ครั้งหน้าเหรอ?”

หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร เย่โม่เซินจ้องเธออยู่สักพัก ทันใดนั้นก็พูดว่า: “ไปเถอะ”

เสิ่นเฉียว: “......”

แบบนี้คือเห็นด้วยกับเธอแล้ว? ไม่รู้ว่าทำไม เสิ่นเฉียวกลับรู้สึกว่ามันง่ายเกินไป แต่พอดูเวลาแล้ว ก็ใกล้จะถึงเวลาที่เธอกับเสี่ยวเหยียนนัดกันแล้ว

ไม่สนแล้ว ไปตามหาความจริงให้ชัดเจนก่อนค่อยพูด แล้วรอให้ถึงเวลากลับ ถ้ายังมีเวลาอยู่ละก็ เธอค่อยไปหาเย่โม่เซินที่งานเลี้ยง

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”

พูดเสร็จ เสิ่นเฉียวก็เดินผ่านร่างของเย่โม่เซิน ใครจะรู้เย่โม่เซินกลับคว้าแขนขาวเนียนละเอียดของเธออย่างกะทันหัน ทำให้เธอหยุดอยู่ที่เดิม

“ต้องไปให้ได้?”

เสิ่นเฉียวก้มหัวลงแล้วมองไปที่ฝ่ามือนั้นที่จับข้อมือของเธออยู่ นิ้วของเย่โม่เซินเรียวยาว เห็นข้อต่อนิ้วเด่นชัด ฝ่ามือที่ร้อนระอุราวกับจะแผดเผาเธอ เธอพยักหน้าด้วยความยากลำบาก: “ใช่ ใช่แล้ว ฉันจะอยู่สักพัก...ถ้าฉันมีเวลากลับมาฉันจะไปหาคุณ"

ทันทีที่พูดจบ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าเขาจับมือเธอแรงขึ้นเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียว เขาก็คลายมือออก พอเสิ่นเฉียวได้รับอิสระแล้ว เธออยากก้มหน้ามองว่าบนใบหน้าและแววตาของเย่โม่เซินเป็นแบบไหน เพียงแต่เย่โม่เซินกลับหมุนเข็นรถจากไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแวบเดียวก็หายลับไปตรงหัวมุม เสิ่นเฉียวกระพริบตา แล้วมองเซียวซู่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เขาเป็นอะไรไป?”

เซียวซู่รู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย อยากเอ่ยปากพูด แต่สุดท้ายกลับส่ายหัว: “ไม่มีอะไรครับ”

เสิ่นเฉียว: “...จริงเหรอ?”

“คุณนายน้อย คุณชายเย่หวังว่าคุณจะไปร่วมออกงานเลี้ยงด้วยกันคืนนี้”