ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5076

อาชีพการออกแบบ เดิมทีก็เป็นอาชีพบริการแบบหนึ่งอยู่แล้ว ถ้าหากคิดจะออกแบบอาณาเขตให้อยู่ในระดับความสูงที่แน่นอน ก็จะต้องบริการลูกค้าระดับสูง หากเสียลูกค้าระดับสูงไป ก็จะจมอยู่ในระดับล่างของอาชีพการออกแบบทันที

สำหรับส่วนตัว หากมีลูกค้าระดับสูง นั่นก็ออกแบบเคหะสถานได้อย่างสบายๆ และเป็นรายการใหญ่ที่ตัวเลขเป็นหลักล้านหรือแม้กระทั่งสิบล้านดอลลาร์ด้วยเช่นกัน แต่หากสูญเสียกลุ่มลูกค้าระดับสูงไป ไม่ต้องพูดถึงเคหะสถาน คฤหาสน์ ที่ถึงร้อยล้านเลย ต่อให้เป็นการออกแบบบ้านพักทั่วๆไปที่ขนาดสองร้อยตารางเมตร เกรงว่ายากที่จะได้รับมาเสียด้วยซ้ำ;

สำหรับทางธุรกิจ ถ้าหากมีผู้รับจ้างระดับสูง รับรายการออกแบบล้วนแต่เป็นศูนย์การค้าขนาดใหญ่ สิ่งก่อสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ แม้กระทั่งสนามกีฬาที่จัดการแข่งขันขนาดใหญ่ แต่หากสูญเสียผู้รับจ้างระดับสูงไป ต่อให้อยากจะได้รับการออกแบบที่เป็นที่พักขนาดเล็กๆก็เป็นเรื่องที่ยากมากเช่นกัน

และยิ่งไปกว่านั้น เอมิลี่ก็เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองเป็นอย่างดี เธอไม่ได้มีพรสวรรค์การออกแบบที่ดีเลิศอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ สามารถปีนมาอยู่ในระดับสูงอย่างวันนี้ได้ ล้วนแต่อาศัยการขายร่างกายของตัวเองแลกมาทั้งนั้น ถ้าหากถูกลูกค้าระดับสูงปิดกั้นจริงๆ ความสามารถตรงจุดนั้นของเธอ ต่อให้ไปบริษัทออกแบบขนาดเล็ก หรือตัวเองสร้างสตูดิโอขึ้นมา เกรงว่าจะหารายได้ยากมากเช่นกัน

เดิมทีเอมิลี่สามารถได้รับเงินเดือนต่อปีได้ถึงสามสี่ล้านดอลลาร์ แต่หากถูกปิดกั้นจริงๆ ไม่สามารถอยู่ในอาชีพออกแบบได้อีกต่อไป อาชีพระดับสูงอาชีพอื่นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีที่ให้เธอพออาศัยให้อยู่รอดได้เช่นกัน หากเป็นเช่นนั้น ปีหนึ่งเธออยากจะหารายได้สามสี่หมื่นดอลลาร์ก็ยังเป็นเรื่องยากอีกด้วย!

สิ่งที่แตกต่างกันมากนี้ทำให้เธอรู้สึกมาเสียใจภายหลัง จึงคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉินและเฟ่ยเข่อซินโดยไม่ต้องคิด พลางเอ่ยขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น : “คุณเย่ คุณหนูเฟ่ย ขอร้องทั้งสองคนเห็นกับฉันที่รู้ตัวว่าผิด ครั้งนี้ยกโทษให้ฉันเถอะนะคะ.....ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะเดินมาถึงวันนี้ได้ ถ้าหากทั้งสองท่านปิดกั้นฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้นแล้ว.....”

เฟ่ยเข่อซินมองเธอแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองยังแมทธิว ปีเตอร์สันที่อยู่ข้างๆ เอ่ยถามเขาขึ้นอย่างสนใจ : “คุณปีเตอร์สัน ให้พนักงานแบบนี้มาเป็นคนที่ร่วมหุ้นระดับสูงของบริษัทพวกคุณ คุณเป็นประธานกรรมการ ควรจะมีส่วนรับผิดชอบด้วยหรือเปล่าคะ?”

แมทธิว ปีเตอร์สันได้ยินคำพูดนี้แล้ว ทั้งตกใจทั้งกลัว รีบแสดงท่าทางออกมา : “คุณหนูเฟ่ย คำพูดเก่าแก่ของหัวเซี่ยมักจะพูดว่าคนเรานั้นรู้หน้าไม่รู้ใจ เอมิลี่เป็นคนอย่างไร ผมเองก็ไม่ค่อนชัดเจนนัก....แต่คุณพูดถูก ในฐานะที่ผมเป็นประธานกรรมการบริษัท ไม่สามารถจะปัดความรับผิดชอบได้.....คุณวางใจได้ครับ ผมจะโทรไปหาหัวหน้าฝ่ายบุคคลเดี๋ยวนี้เลยครับ ให้จัดการขั้นตอนการลาออกของเอมิลี่ จะไม่ว่าจ้างอีกต่อไป!”

เอมิลี่คิดถึงเสียที่ไหนกัน เดิมทียังหวังว่า แมทธิว ปีเตอร์สันจะถึงเธอเอาไว้ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาสำคัญจะมาขายตัวเองแบบนี้!

ดังนั้นเธอจึงลนลานขึ้นมาทันที คร่ำครวญด่าว่า : “ปีเตอร์สัน! คนสารเลว!ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อคุณ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้คุณจะกล้ามาซ้ำเติมฉัน คุณแม่งยังเป็นคนอยู่ไหม?!”

เมื่อครู่นี้แมทธิว ปีเตอร์สันโยนความรับผิดชอบให้กับเอมิลี่ไปโดยจิตใต้สำนึกเพราะปกป้องตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เอมิลี่โมโหไปโดยสิ้นเชิง

เขาคิดมาตลอดว่าที่เอมิลี่จงรักภักดีกับตัวเอง เป็นเพราะตัวเองเป็นผู้ชายอายุสี่สิบที่เท่ห์และประสบความสำเร็จ มีเสน่ห์เป็นพิเศษกับเพศหญิง ส่วนที่ให้เอมิลี่ยอมอยู่ใต้อำนาจของตัวเอง และเอาเธอมาเป็นแพะรับบาปในช่วงเวลาสำคัญ เธอจะต้องไม่เกิดความพอใจใดๆอย่างแน่นอน

แต่เขาประเมินค่าของเสน่ห์ของตัวเองสูงเกินไป

สำหรับเอมิลี่แล้ว เงินต่างหากถึงจะเป็นบ่อเกิดของเสน่ห์ที่แท้จริง

เพียงแค่มีเงินเพียงพอ แม้จะให้เธอไปเผชิญหน้ากับคนแก่ๆที่อายุเก้าสิบปี เธอก็สามารถแสดงความหลงใหลออกมาได้อย่างไม่สามารถถอนตัวออกมาได้เลย