The king of War นิยาย บท 2107

เซี่ยเหอไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้อีก ดังนั้นหยางเฉินจึงไม่ถามอะไรเพิ่มอีก หลังจากกินมื้อดึกเรียบร้อยแล้ว หยางเฉินก็จ่ายเงินและพูดว่า"ผมมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการอีก ผมไม่ส่งคุณกลับแล้วนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ทันใดนั้นเซี่ยเหอก็กังวลเล็กน้อยและถามอย่างรวดเร็ว"ในอนาคต เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหม?"

หยางเฉินส่ายหัว"ไม่ต้องกังวล!สิ่งที่ผมได้สัญญากับคุณในเมื่อกี้นี้ มันจะมีผลตลอดไป!ชีวิตนี้ ผมจะปกป้องคุณให้ปลอดภัย!ตอนนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการจริงๆ ดังนั้นคุณกลับบ้านเองเลยนะ!"

จนถึงตอนนี้ เซี่นเหอค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย แต่เธอรู้สึกไม่อยากให้เวลาผ่านไปเร็วเลย ทุกครั้งที่เธออยู่กับหยางเฉินตามลำพัง มันทำให้เธอสบายใจมากและเธออยากจะอยู่เคียงข้างหยางเฉินไปตลอดชีวิต เซี่ยเหอมองไปที่หยางเฉินและพูดว่า"ในเมื่อคุณยังมีธุระที่ต้องทำ งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้ว ค่อยนัดเจอกันใหม่นะ!"

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ในขณะที่เขากำลังจะจากไป ก็เห็นกลุ่มคนสามคนกำลังเดินมาหาเขา เขาขมวดคิ้วทันที

"เดี๋ยวก่อน!"

ทันใดนั้นเขาก็มาที่ด้านข้างของเซี่ยเหอ และพูดกับเซี่ยเหอที่กำลังงุนงงว่า"ผมส่งคุณกลับบ้านก่อนดีกว่า!"

"จริงเหรอ?"

เซี่ยเหอรู้สึกประหลาดใจมาก หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย จับมือของเซี่ยเหอโดยตรงและเดินไปข้างหน้า เมื่อถูกหยางเฉินจับมือ ทันใดนั้น หัวใจของเซี่ยเหอก็เต้นแรง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอาย เธอปล่อยให้หยางเฉินจับมือของเธอและออกจากเมืองจิ่วโจว อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่ได้ทันได้มีความสุขกับความอบอุ่นแบบนี้นาน ก็ถูกนักบูโดวัยกลางคนสองคนที่แต่งตัวเหมือนมาจากตระกูลบู๊โบราณขวางทาง“ไอ้หนู ปล่อยเซี่ยเหอซะ!”

ด้านหลังของหยางเฉินและเซี่ยเหอ คือชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบ จ้องมองหยางเฉินด้วยความโกรธและด่าทอ เมื่อได้ยินการด่าทอของอีกฝ่าย ในที่สุดเซี่ยเหอก็เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย และสีหน้าของเธอก็ซีดลง แม้ว่าเธอจะหวาดกลัวมาก แต่เธอก็ยังจับมือของหยางเฉินไว้แน่น จ้องมองไปที่ชายหนุ่มแล้วพูดว่า"สวีต๋า คุณจะทำอะไร?"

บนใบหน้าของสวีต๋าเต็มไปด้วยความดุร้าย และด่าทอด้วยความโกรธ"นางสารเลว กูชอบมึงมันเป็นเกียรติของมึง แม้กระทั่งทั้งตระกูลเหอของมึงด้วย คุณปู่มึงบอกว่ามึงไม่เคยมีแฟน คิดไม่ถึงว่าลับหลังกู มึงจะแอบมามั่วสุมอยู่กับผู้ชาย”

“เชื่อไหม กูแค่พูดคำเดียว ก็สามารถทำลายล้างตระกูลเหอในจงโจวให้พังพินาศ?”

หยางเฉินหรี่ตาของเขาและจ้องไปที่สวีต๋า อีกฝ่ายเป็นนักบูโดที่มีความแข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง ข้างๆของเขามีนักบูโดแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้นสองคน ซึ่งเห็นได้ชัดจากโลกบู๊โบราณล่าง นามสกุลของอีกฝ่ายคือสวี หรือว่าเขามาจากตระกูลสวีในตระกูลบู๊โบราณ?นอกจากนี้ หน้าตาสวีต๋าคล้ายกับสวีเจิ้นฮั๋วที่ถูกหยางเฉินสังหารที่บนดาดฟ้าของโรงแรมจงโจวเมื่อครู่นี้ หยางเฉินถามทันที"สวีเจิ้นฮั๋วเป็นอะไรกับคุณ?"

สวีต๋าพูดอย่างภาคภูมิใจ"สวีเจิ้นฮั๋วเป็นอาแท้ๆของผม และเขายังเป็นผู้ที่มีอำนาจในการตัดสินเรื่องต่างๆของตระกูลสวีในโลกบู๊โบราณในจงโจวด้วย!"

เมื่อได้ยินคำพูดของสวีต๋า เซี่ยเหอก็หน้าซีดกว่าเดิม มีสักระยะแล้วที่เธอได้กลับมาในตระกูลเหอ แน่นอนว่าเธอจึงรู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับโลกบู๊โบราณล่าง คนที่สามารถมีอำนาจในการตัดสินเรื่องต่างๆในตระกูลบู๊โบราณในทั้งจงโจว คนประเภทนี้ แม้ใน ตระกูลบู๊โบราณ ล้วนเป็นทายาทสายตรงของตระกูลชั้นนำ ส่วนอาของสวีต๋า คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ที่มีอำนาจตัดสินเรื่องต่างๆของตระกูลสวีในโลกบู๊โบราณในจงโจว ถ้าสวีต๋าต้องการจัดการกับหยางเฉิน มันก็ง่ายมากล่ะสิ?ยิ่งคิด ในใจของเซี่ยเหอก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เธอปล่อยมือของหยางเฉินทันที และรีบอธิบายกับสวีต๋า"คุณอย่าเข้าใจผิด!หยางเฉินเป็นแค่เพื่อนของฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ"