กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 880

“ไร้สาระสิ้นดี เจ้าลองฆ่าพ่อของเจ้าดูสิ”

“เซี่ยวอวี๋เซวียน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร…ข้าคือท่านอาจารย์แห่งสำนักศึกษาอี้เหอและเป็นท่านอาจารย์ของเจ้าด้วย”

“ถุย เจ้าคู่ควรงั้นหรือ?”

“ผิดแล้วๆ ผู้อาวุโสไป๋หลี่ เซี่ยวอวี๋เซวียนคนนี้มันหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ ฆ่ามันเสียเลยดีกว่า”

ไป๋หลี่เฉิงอยากจะฟันกู้ชูหน่วนให้แหลกเป็นชิ้นๆ

ฆ่าคนตระกูลไป๋หลี่ของเขา

แล้วปล่อยสัตว์เลี้ยงที่ตระกูลไป๋หลี่จับมาได้ไม่พอ

แต่ยังทำให้เขาอับอายขายหน้าในงานชุมนุมมอบรางวัลอีก

“เซี่ยวอวี๋เซวียน ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เพียงแค่เจ้าไม่ช่วยนางอีก พวกข้า…”

“ฝันไปเถอะ”

เซี่ยวอวี๋เซวียนประคองกู้ชูหน่วนให้ลุกขึ้น และใช้สายรัดพันกู้ชูหน่วนไว้ด้านหลัง

ในมือของเขาถือทวนปลายแหลมชี้ขึ้นฟ้า ส่วนล่างชี้ลงพื้น จากนั้นก็ส่งเสียงดังก้องกังวานแสบแก้วหูออกมา เตรียมพร้อมจะสู้ถึงที่สุดพร้อมกับกู้ชูหน่วน

“ดื้อดึงไม่ยอมฟัง เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนแล้วกัน”

“รอเดี๋ยว” ซั่งกวนชิงกล่าวขึ้นอย่างเร่งรีบ

เขามองไปยังเซี่ยวอวี๋เซวียนที่เจ็บหนักและกล่าวอย่างจริงใจว่า “คุณชายเซี่ยว สตรีนางนี้มีวิชาชั่วร้าย ทั้งยังมีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีอยู่ในตัวของนาง เมื่อใดที่นางใช้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีคู่กับวิชาชั่วร้ายล่ะก็ เกรงว่าพวกเราทุกคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง”

“นางมีกลอุบายมากมาย คุณชายเซี่ยวอย่าหลงกลนางเป็นอันขาด ข้าจะป่าวประกาศต่อทุกคนในใต้หล้าว่าเจ้าต้องวิชาชั่วร้ายของนางเข้า จึงได้ช่วยเหลือนาง”

ในครั้งนี้ทั้งสี่เผ่าตระกูลใหญ่มากันทั้งหมดสองตระกูล

หนึ่งคือเผ่าตระกูลซั่งกวนที่มีซั่งกวนชิงเป็นผู้นำ

สองคือเผ่าตระกูลไป๋หลี่ที่มีไป๋หลี่เฉิงเป็นผู้นำ

ซั่งกวนชิงรู้ว่าเซี่ยวอวี๋เซวียนเป็นนักกลั่นยายอดฝีมือ และตระกูลซั่งกวนของเขาก็ขาดนักกลั่นยายอดฝีมือพอดี เพราะเช่นนี้เขาจึงไม่อยากเสียเซี่ยวอวี๋เซวียนไป

“ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีถูกข้ากลืนกินลงไปแล้ว ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสีก็เช่นกัน”

เซี่ยวอวี๋เซวียนตอบกลับอย่างใจกว้าง กู้ชูหน่วนอยากจะยื่นมือออกไปปิดปากของเขาซะ แต่ไม่ทันเสียแล้ว

ผู้คนต่างตะลึงงัน

ถูกเซี่ยวอวี๋เซวียนกลืนกินแล้วงั้นหรือ?

“กินหมดแล้ว?”

“กินหมดแล้วหรือ?”

“เป็นไปได้อย่างไร ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเป็นสมบัติที่ศักดิ์สิทธิ์มากเพียงนั้น หากคนธรรมดาทั่วไปกินเข้าไปก็จะ…หากเจ้ากินเข้าไปหมดแล้วจริงๆ เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยังยืนอยู่ที่ดีได้โดยไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?”

“กินแล้วก็คือกินแล้ว หากพวกเจ้าอยากได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์คงต้องผ่าท้องของข้าออกแล้วล่ะ แต่ทว่านี่ก็ผ่านไปสิบวันได้แล้ว แม้นจะผ่าท้องของข้าออกมาได้ พวกเจ้าก็ไม่ได้อะไรกลับไปหรอก”

สีหน้าเซี่ยวอวี๋เซวียนจริงจัง ไม่เหมือนกำลังล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันกริ้วโกรธขึ้นมา

แม้แต่ซั่งกวนชิงก็โกรธด้วย

ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ของล้ำค่าเพียงนั้น เขาบอกกินก็กินเลยหรือ

เขาคนนี้สมควรตาย

“เซี่ยวอวี๋เซวียนกับนางมารคนนี้เป็นพวกเดียวกัน พวกเราฆ่าพวกมัน เพื่อทวงความยุติธรรมคืนสวรรค์ซะ”

“ฆ่ามัน…”

“นังหนู วันนี้เราต้องอยู่และตายไปพร้อมกันแล้วล่ะ” เซี่ยวอวี๋เซวียนกล่าวขำขัน

แต่กู้ชูหน่วนบาดเจ็บสาหัสนัก จึงไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้เลย

แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยกมือขึ้นก็ยังไม่มี ทำได้เพียงทับอยู่บนร่างของเซี่ยวอวี๋เซวียนเท่านั้น

นางหัวเราะอย่างเศร้าใจ “แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถหาตัวมือสังหารที่ฆ่าตระกูลมู่ทั้งตระกูลได้”

“พวกมันไม่มีทางมีจุดจบที่ดีแน่”

นิกายใหญ่แต่ละนิกายล้อมรอบเอาไว้และใช้กลยุทธ์สงครามล้อ

พวกเขารู้ดีว่าวรยุทธ์ของเซี่ยวอวี๋เซวียนนั้นยอดเยี่ยมมาก จึงได้วางแผนลดพละกำลังทั้งหมดของเซี่ยวอวี๋เซวียน

เหมือนกับที่ทำกับกู้ชูหน่วน

เซี่ยวอวี๋เซวียนแบกกู้ชูหน่วนเอาไว้ ทวนที่อยู่ในมือก็รุนแรงราวกับเสือคำราม ทุกครั้งที่โจมตีออกไป ลูกศิษย์ของแต่ละนิกายจำต้องตายสถานเดียว

เขาเป็นเสมือนเทพแห่งการทำลายล้าง เพียงแค่เข้าใกล้เขาก็จะถูกเขาฆ่าตายในบัดดล

กู้ชูหน่วนพยายามรวบรวมพลังของตนและช่วยเหลือเขาด้วยอาวุธลับ

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

สองชั่วยาม

แต่ละนิกายสูญเสียเป็นจำนวนมาก

เจ้าสำนักก็ตายไปหลายคน

ผู้คนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ