กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 885

ขุนพลสวรรค์กลัวไฟ

ไฟที่ลุกโชติช่วงเผาไหม้ขุนพลสวรรค์ และสามสิบหกขุนพลสวรรค์ก็ถูกทำลาย

ไม่ง่ายเลยที่สามสิบหกคนที่กำลังจะปีนหน้าผาที่สูงชันจะถูกไฟไหม้ตายในทันที และไม่เหลือแม้แต่ซากศพ

ซั่งกวนชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

"ฟิ้ว ๆ ๆ ......" หน้าไม้ยิงมาอย่างไม่หยุดหย่อน

ซั่งกวนชิงโกรธมาก และอยากจะบุกเข้าไปอย่างไม่สนใจใดอะไร แต่สาวกหลายคนของตระกูลซั่งกวนเข้ามาขวางไว้

"ท่านผู้อาวุโส ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ย่อมต้องมีความหวัง พวกเราถอยก่อนเถอะ แล้วค่อยหาวิธีจัดการกับพวกเขาในภายหลัง"

ไป๋หลี่เฉิงไม่เห็นความหวังที่จะปีนหน้าผา เขาจับตัวกู้ชูหน่วนก่อนที่จะพาผู้คนล่าถอยออกไป

นิกายอื่น ๆ ก็หนีกันจ้าละหวั่น

ไม่ว่าซั่งกวนชิงจะไม่พอใจมากแค่ไหน เขาก็ทำได้แค่ล่าถอยออกไปก่อน

หากไม่ถอย ผู้คนก็จะบาดเจ็บล้มตายมากยิ่งขึ้น

ในชั่วพริบตาเดียว นิกายต่าง ๆ ก็กระจัดกระจายออกไป ส่วนที่ตายก็ตาย ส่วนที่หนีก็หนี ส่วนคนที่ยังอยู่ก็นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นและร้องโหยหวน

ชิงเฟิงตบต้นขา "แม่นางมู่ ท่านเก่งกาจเกินไปแล้ว และขับไล่พวกเขาออกไปอย่างง่ายดาย ข้าคิดว่าจะต้องมีการนองเลือดเสียแล้ว"

เจี้ยงเสวี่ยและคนอื่น ๆ ต่างก็เลื่อมใส

ใบหน้าของกู้ชูหน่วนไม่มีร่องรอยของความดีใจ และกลับโศกเศร้า

"คราวนี้พวกเขาประมาทและสูญเสียเป็นอย่างมาก หากรอการโจมตีครั้งต่อไป เกรงว่าจะไม่ง่ายที่จะหลอกล่อ"

"ข้าจะให้คนไปทำธนูไม้ไผ่และน้ำมันตะเกียงในทันที"

"ไม่มีประโยชน์ วิธีเดียวกันนี้สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น"

"แล้วจะทำอย่างไรดี？" หรือว่าจะต้องใช้ร่างกายต่อสู้กับพวกเขาจนนองเลือดในที่สุด？

"จะทำอย่างไรได้ ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน"

กู้ชูหน่วนกลอกตา นางกุมแผลที่ท้องไว้ และให้คนเข็นนางไปนั่งใต้ร่มไม้

วันหนึ่ง

สองวัน

สามวันผ่านไป

นิกายต่าง ๆ ไม่ได้โจมตี

และไม่มีข่าวคราวจากคนที่ส่งให้ออกไปตามหาเยี่ยจิ่งหาน

เสบียงอาหารที่หุบเขาหัวสุนัขยังสามารถที่จะอยู่ได้อีกระยะหนึ่ง

เพียงแต่พวกเขาไม่อาจล่าถอยได้

ในช่วงบ่ายของวันที่สาม นิกายต่าง ๆ โจมตีอีกครั้ง

ครั้งนี้พวกเขานำกองกำลังมามากกว่าครั้งแรก

และ......คนส่วนใหญ่ในนั้นก็สวมชุดเกราะ คงเกรงว่าพวกเขาจะยิงหน้าไม้อีก

พวกเขามีอาวุธและยุทโธปกรณ์ครบครัน

ใบหน้าและหัวของพวกเขาถูกคลุมด้วยผ้า มีเพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้นที่ถูกเปิดเผย และยังถือร่มไว้ในมือ

อีกทั้งดวงตาที่ถูกเปิดเผยก็ใช้มือปิดกั้นเป็นระยะ ๆ ด้วย

"นางมาร หากเจ้ายอมจำนนแต่โดยดี พวกเราจะพิจารณาลงโทษสถานเบา มิเช่นนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า"

กู้ชูหน่วนอยู่นั่งบนรถเข็น นางเคาะหูและกล่าวอย่างไม่อดทน "คำพูดนี้ข้าได้ยินมามากเกินไปแล้ว เอาที่ใหม่กว่านี้ได้หรือไม่？"

"จุดไฟ"

เมื่อได้ยินคำว่าจุดไฟ นิกายต่าง ๆ ก็นำกองฟืนมาและจุดไฟ

พวกเขาต้องการใช้ควันเพื่อทำให้คนบนหน้าผามองเห็นไม่ชัด ไม่สามารถยิงหน้าไม้ได้ ไม่สามารถเตรียมที่จะโยนน้ำมันตะเกียงได้ และถือโอกาสปีนขึ้นไปข้างบนหน้าผา

กู้ชูหน่วนพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา และกล่าวเสียงดัง "หากพวกเจ้าหันหลังกลับไปเสียในตอนนี้ บางทีอาจจะสามารถรักาาชีวิตไว้ได้"

"ช่างน่าขัน เยี่ยจิ่งหานไม่อยู่ที่นี่ ลำพังแค่พวกเจ้าจะยับยั้งพวกเราได้อย่างไร？"

ควันเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

กู้ชูหน่วนไม่ได้ขัดขวาง

และปล่อยให้พวกเขาสร้างควันต่อไป

ไม่นานควันก็ปกคลุมไปทั่วทั้งหุบเขา ทั้งสองฝ่ายต่างมองเห็นอีกฝ่ายไม่ชัดเจน

ไป๋หลี่เฉิงรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ซั่งกวนชิงถูกนางถอดเสื้อผ้า และสามสิบหกขุนพลสวรรค์ก็ตายอย่างอนาถด้วยมือของกู้ชูหน่วน นใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

แม้จะรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่คิดว่านางเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว และศัตรูมีจำนวนมากกว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงไม่ได้สนใจ

"ไม่ว่าวันนี้จะต้องแลกด้วยอะไร ข้าก็จะฆ่านางมารผู้นั้นให้จงได้"