กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 890

จักรพรรดินีเด็ดดอกโบตั๋นที่เปื้อนเลือดออกมาหนึ่งดอก นิ้วมือที่เรียวยาวนำดอกโบตั๋นขึ้นมาดมและมุมปากขยับเล็กน้อย จากนั้นพระนางเดินอย่างเกียจคร้านไปยังฝูกวง จากนั้นเด็ดกลีบดอกโบตั๋นออกทีละกลีบและโยนลงต่อหน้าของฝูกวง

"สงบสติอารมณ์อยู่นาน คิดได้หรือยัง?"

"ฮึ ให้ข้ายอมจำนนต่อท่าน ฝันไปเสียเถอะ"

ฝูกวงที่ใบหน้าหล่อเหลา ถึงแม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็มีความงามในแบบพิเศษ โดยเฉพาะตอนที่เขากลั้นหายใจจนหน้าแดงก่ำ ทำให้เหงื่อบนร่างกายยิ่งไหลหยดย้อยลงมา ซึ่งเย้ายวนอย่างไร้เหตุผล

จักรพรรดินีไม่ได้โกรธ แต่กลับยิ่งทำให้พระนางรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ

"เจ้าไม่กลัวตายและไม่กลัวเจ็บ เช่นนั้นเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะส่งมอบความโกรธนี้ผ่านไปยังร่างกายของเจ้าหรือ? เขาทำเพื่อเจ้า ไม่ยอมสละความบริสุทธิ์ของตัวเอง" จักรพรรดินีหมายถึงลั่วอิ่ง

ฝูกวงดิ้นรนขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าวรยุทธในร่างกายของเขาจะถูกผนึกไว้ อีกทั้งร่างกายก็ถูกมัดไว้ราวกับบะจ่าง ซึ่งไม่สามารถคลายได้

ทำได้เพียงจ้องมองจักรพรรดินีด้วยความโกรธ "ท่านแน่จริงก็ฆ่าข้า อย่าใช้ข้าเพื่อข่มขู่ลั่วอิง"

"ที่แท้เขาชื่อลั่วอิ่ง ชื่อเพราะดี เช่นนั้นเจ้าล่ะ เจ้าชื่ออะไร"

ฝูกวงหันหน้าไปทางอื่น ไม่รู้ว่าเพราะความโกรธหรือเพราะเจ็บ เขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

จักรพรรดินีเอียงศีรษะ ดวงตาหงส์ที่เรียวยาวและแคบของพระนางกวาดสายตาไปยังลั่วอิ่ง "บอกข้า เขาชื่ออะไร?"

"ฝูกวง" ลั่วอิ่งกล่าวออกมาอย่างเฉยเมย ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นยังคงจ้องมองดูงานแกะสลักที่อยู่บนเตียง

"ฝูกวง ลั่วอิ่ง ชื่อของพวกเจ้าทั้งสองคนต่างก็ไพเราะดี เป็นพี่น้องแท้ๆ หรือ? แต่ดูไม่เหมือนกันเลย"

จักรพรรดินีโค้งตัวลง นิ้วมือที่เรียวสวยตัดกับเล็บสีแดงเพลิงสัมผัสไปยังใบหน้าของฝูกวงและลากลงเพื่อสัมผัสโครงหน้าของเขา

"เหตุใดเจ้าถึงดื้อรั้นนักนะ ข้าเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งรัฐปิงที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยู่กับข้าไม่ดีอย่างนั้นหรือ?"

ฝูกวงออกแรงสะบัดมือของพระนางออก และยืนหยัดไม่ให้พระนางแตะต้องตัวเอง

เพราะจักรพรรดินีหันหลังให้กับกู้ชูหน่วนตลอดเวลา ทำให้กู้ชูหน่วนก็ไม่รู้ว่าจักรพรรดินีหน้าตาเป็นเช่นไร เพียงแต่ดูจากส่วนเว้าส่วนโค้งที่สละสลวยของพระนางแล้ว คาดว่าก็คงหน้าตาดีงดงามอย่างมาก

"วังหลังยังมีชายหนุ่มที่งดงามรอรับความโปรดปรานของข้าอยู่มากมาย ข้าไม่สามารถละเลยต่อพวกเขาได้ ฉะนั้น......วันนี้เป็นวันตัดสินครั้งสุดท้ายของเจ้า หากเจ้ายังไม่ยอมรับข้าและปรนนิบัติดูแลข้า เช่นนั้นข้า......จะไม่บังคับเจ้า และไม่ทุบตีทรมานเจ้าอีก ข้าเพียงจะนำความรักและโปรดปรานที่เจ้าควรได้รับส่งต่อไปยังลั่วอิ่ง"

จักรพรรดินีพูดคำว่ารักและโปรดปรานออกมาด้วยเสียงดังและมีน้ำหนัก

ฝูกวงกล่าวด้วยความโกรธ "ผู้ชายของรัฐปิงตายไปหมดแล้วหรือ ถึงทำให้ท่านอดอยากปากแห้งเช่นนี้"

"ก็ไม่เชิง แต่เป็นเพราะพวกเจ้าช่างน่ากินน่าสัมผัสเหลือเกิน"

"เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์" ฝูกวงปิดตาลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกล้าหาญอย่างยิ่ง

จักรพรรดินีหัวเราะเยาะออกมา จากนั้นเดินอย่างอ้อยอิ่งอ่อนช้อยไปยังเตียงของลั่วอิ่งและลูบไล้เส้นผมสีดำราวกับหมึกด้วยความรัก

"ดูสิ ข้ารักเจ้ามากกว่า เจ้ายอมเสียสละตัวเองเพื่อเพื่อนรักของเจ้า แต่เขากลับไม่ใส่ใจเจ้าเลยสักนิดเดียว"

"ข้าก็ไม่อยากทำร้ายเจ้า แต่ข้าก็อยากจะรับรู้สัมผัสรสชาติของเขา เจ้าคิดว่า ข้าควรทำเช่นไรดี"

เสียงอันแหบแห้งของลั่วอิ่งกล่าวขึ้นอีกครั้ง "ท่านเคยบอกไว้ว่าขอเพียงข้ายอมรับท่าน เช่นนั้นท่านจะปล่อยเขาไป"

"ข้าบอกว่าข้าจะปล่อยเขาไป แต่ข้าไม่ได้บอกว่าข้าจะปล่อยเขาเมื่อไรและไม่ได้บอกว่าไม่รักและโปรดปรานเขาแล้ว"

ลั่วอิ่งกำหมัด ราวกับกำลังอดทนกับความโกรธ

"เสี่ยวลั่วอิ่ง อย่าโทษข้าเลย หากจะโทษก็โทษที่เขามีหน้าตาน่ากินเกินไป ข้าจึงทำได้เพียงให้เจ้าเป็นฝ่ายเสียสละก่อน"

เมื่อพูดจบ ดาบสั้นก็ปรากฏขึ้นในมือของจักรพรรดินี

ยังไม่ทันที่ทุกคนจะตั้งสติได้ ดาบสั้นก็ได้แทงเข้าที่ไหล่ของลั่วอิ่งเสียแล้ว

เลือดสีแดงสดไหลออกมาราวกับแม่น้ำเชี่ยวกราก

ลั่วอิ่งไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วเลยสักนิด เพียงแต่กำหมัดทั้งสองข้างแน่นขึ้น

"กษัตริย์ชั่ว หากท่านกล้าทำร้ายเขาอีก ข้าสัญญาว่าจะทำให้ท่านต้องตายอย่างทรมาน"

"ข้ากลัวเหลือเกิน เพียงแค่พวกเจ้าสองคนน่ะหรือ?"

"ซี๊ด......"

ดาบสั้นอันเยือกเย็นถูกดึงออกมาและนำพามาซึ่งเลือดที่ไหลนองออกมา

มีเลือดที่แปดเปื้อนไปยังมุมปากของจักรพรรดินี

จักรพรรดินีเลียคราบเลือดที่มุมปากและสายตาก็ดูกระหายเลือดมากขึ้นเรื่อยๆ

"หากเจ้าไม่ยอมจำนน เช่นนั้นข้าจะทิ่มแทงไปเรื่อยๆ ข้าก็อยากจะรู้ว่าหัวใจของเจ้าแข็งแกร่งมากเพียงใด"

"ฉึก......"

ดาบสั้นแทงเข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้โหดเหี้ยมกว่าครั้งที่แล้ว

ลั่วอิ่งยังคงไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา เพียงแค่กัดฟันแน่น ราวกับกำลังอดทนกับความเจ็บปวดมหึมา

"ปล่อยเขาไป มีอะไรมาลงกับข้า"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์