กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 891

ฝูกวงหลับตาลง กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“รีบปล่อยเขาไป กระหม่อมถึงจะรับปากกับพระองค์ ไม่อย่างนั้นกระหม่อมยอมจบชีวิตตนเองดีกว่า”

“ปล่อยเขาไปก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ข้ายังไม่ถึงอกถึงใจ รอข้าเล่นเบื่อแล้ว ข้าจะปล่อยพวกเจ้าสองคนไปแน่นอน”

“ทำไมกระหม่อมจะต้องเชื่อคนอย่างพระองค์ด้วย”

“เจ้าเลือกได้แค่เชื่อ”

“อย่า….อย่ารับปากนะ…..”ในที่สุดแววตาที่เย็นชาของลั่วอิ่งก็มีความร้อนใจขึ้นมา

จักรพรรดินีลูบสัมผัสใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา จากนั้นยิ้มและกล่าวว่า“เด็กโง่ ข้าไม่เลือกที่รักมักที่ชังหรอก มีเขาแล้ว ข้ายังคงโปรดปรานเจ้าเช่นเดิม”

องค์จักรพรรดินีกวักมือ ขันทีรู้กันทันที จากนั้นใช้สายตาให้กู้ชูหน่วนนำยาขึ้นมาถวาย

กู้ชูหน่วนเดินมาข้างหน้า ทำความเคารพจักรพรรดินีแล้วถวายยาให้

ตอนที่เข้าใกล้องค์จักรพรรดินี กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าวิงเวียนศรีษะครู่หนึ่ง ตัวสั่นคลอนโยกเยกเล็กน้อย แม้แต่สติสัมปชัญญะยังกระเจิงไปพักหนึ่ง

ช่วงที่สะลึมสะลือเลือนราง นางรู้สึกว่ามือแข็งทื่อของจักรพรรดินีเอื้อมมาหยิบขวดยา แววตาอันชั่วร้ายจ้องมองนางอย่างคลุมเครือ

แม้ไม่ได้มองตานาง แต่กู้ชูหน่วนสัมผัสได้อย่างไม่มีมูลเหตุ ว่าหญิงผู้นี้อันตรายมาก และสายตาโหดเหี้ยม

แต่ความรู้สึกนี้หายไปอย่างรวดเร็ว เร็วราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น

“เงยหน้าขึ้นสิ”

องค์จักรพรรดินีหยิบขวดยามา แล้วดมดู พร้อมกับตรัสสั่งกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นอย่างนอบน้อมถ่อมตน เผยให้เห็นใบหน้าที่ธรรมดาของตนเอง

ใบหน้านี้ธรรมดา อยู่ในกลุ่มคนก็ไม่ง่ายที่จะถูกพบเจอ

“หน้าตาธรรมดา แต่ว่าดวงตาคู่นี้ของเจ้าปราดเปรียวอย่างมาก”

องค์จักรพรรดินีกล่าวอย่างราบเรียบ กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าที่นางพูดนี้หมายความว่ายังไง ทำได้เพียงแกล้งทำตัวระมัดระวังหวาดกลัวตัวสั่นระริก

ขันทีที่อยู่อีกด้านบ่นพึมพำอยู่ในใจว่า

เป็นเพียงแค่นางกำนัลคนหนึ่งเท่านั้นเอง เหตุใดวันนี้ฝ่าบาทถึงได้สั่งให้นางเงยหน้าล่ะ?

หรือว่านางกำนัลผู้นี้มีอะไรที่โดดเด่น?

ยังไม่หายสงสัยเลย

องค์จักรพรรดินีก็ได้ละจากกู้ชูหน่วนแล้ว นางเทยาอายุวัฒนะด้วยความเพลิดเพลิน จากนั้นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฝูกวง ยิ้มพริ้มพรายกล่าวขึ้นว่า“เด็กดี กินยาเสีย ข้ารับรองจะทำให้เจ้ามีความสุข”

ประโยคที่จักรพรรดินีพูดเมื่อครู่นี้

อย่างไรก็ตามทำให้กู้ชูหน่วนมีความรู้สึกว่ามันแปลก

ส่วนว่าแปลกตรงไหน นางก็พูดไม่ถูก

ฝูกวงเบิกตาโพลง กัดฟันแน่นกล่าวว่า“หากพระองค์ไม่ปล่อยเขา อย่างมากชีวิตของพวกข้าสองคนก็ตายที่นี่ อย่างไรก็ดีกว่า อนาคตพระองค์จะมาเสียใจภายหลัง”

“หากว่าก่อนวันนี้ ข้าอาจจะยังเชื่อว่าเจ้าจะยอมตายดีกว่ายอมจำนน แต่….คนที่อยู่ในหอดาบนั่นล่ะพวกเจ้าก็จะไม่สนใจหรือ?”

พอได้ยินอย่างนั้น

ฝูกวงตัวแข็งทื่อ

ลมหายใจของลั่วอิ่งก็กระเพื่อมขึ้นเร็วเล็กน้อย

ต่อให้พวกเขาเก็บอารมณ์ได้ดียังไง ก็ถูกองค์จักรพรรดินีสัมผัสได้

“ชายผู้นั้นมีความเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าจริงๆ อีกทั้งมีความสัมพันธ์อันดีที่ไม่ธรรมดา”

“กระหม่อมไม่รู้ว่าพระองค์กำลังพูดอะไร”ฝูกวงตอบปฏิเสธอย่างไม่คิด

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่พวกเจ้าสองคนต้องรู้ว่า หากพวกเจ้าสองคนตายแล้ว เขาก็ต้องถูกฝังไปพร้อมกับพวกเจ้า”

“ทรราช พระองค์นี่ทรราชจริงๆ….”

“เสี่ยวฝูกวง เจ้าน่ารักเสียจริง แม้แต่ด่าคนยังใช้แค่คำนี้ ทำอย่างไรดี ข้าชอบที่เจ้าเรียกข้าว่าทรราช เมื่อเป็นอย่างนี้ ข้าถึงสามารถรุนแรงกับเจ้าได้บ้าง”

“ไร้ยางอาย”

“มา อ้าปากขึ้น กินยาเข้าไปอย่างว่าง่าย ข้าจะทะนุถนอมโปรดปรานเจ้า”

“ปล่อยเขานะ……”ลั่วอิ่งดิ้นรนร้องตะโกน

เพราะว่าดิ้นรนบาดแผลที่อยู่บนร่างกายของลั่วอิ่งเลยปริออก เลือดสดไหลหยดย้อยลงมา

ตอนที่จักรพรรดินีบังคับฝูกวงกินยา ด้านนอกได้มีขันทีผู้หนึ่งสีหน้ากังวลใจเข้ามากราบทูลอย่างรีบร้อน

“ฝ่า…..ฝ่าบาท คุณชายที่กักขังไว้ในหอดาบ….จะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ซือ…..

บรรยากาศอึมครึมขึ้นมา