กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 900

"ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าไม่ได้หลอกลวงข้า ถึงอย่างไรตระกูลไป๋หลี่ก็มีการสืบทอดมานับพันปีแล้ว คิดว่าพวกเจ้าก็คงอยากจะสืบทอดไปจนชั่วลูกชั่วหลานใช่หรือไม่"

คำพูดของจักรพรรดินีนั้นบางเบามาก แต่แฝงไปด้วยคำเตือนที่หนักอึ้ง

ไป๋หลี่เฉิงพูดว่ามิกล้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ในใจของเขาแทบอยากจะฆ่าจักรพรรดินี

ตระกูลไป๋หลี่จงรักภักดีต่อจักรพรรดินีมาหลายร้อยปี และช่วยกำจัดผู้คนมากมายแทนจักรพรรดินีอย่างลับ ๆ รวมทั้งช่วยทำเรื่องต่าง ๆ มากมาย แต่ท้ายที่สุดแล้วจักรพรรดินีไม่ละเว้นแม้แต่ศิษย์ที่ยอดเยี่ยมของตระกูลไป๋หลี่

พวกเขาตายทั้งหมด ตระกูลไป๋หลี่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าที่จะฝึกฝนศิษย์ที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้ออกมา

และหลานชายของเขา

เมื่อนึกถึงหลานชายของเขา ไป๋หลี่เฉิงก็รู้สึกโศกเศร้าเสียใจอยู่ครู่หนึ่ง

"หมอจิน อาการบาดเจ็บของเยี่ยจิ่งหานสามารถรักษาให้หายได้หรือไม่？" จักรพรรดินีหันไปถามกู้ชูหน่วน

"ทูลฝ่าบาท อาการบาดเจ็บของเยี่ยจิ่งหานนั้นสาหัสมาก แต่ก็สามารถรักษาให้หายได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลานาน และขั้นตอนการรักษาที่ค่อนข้างยุ่งยาก อีกทั้งยังต้องใช้ยาสมุนไพรเป็นจำนวนมาก"

"เจ้าช่วยชีวิตของเยี่ยจิ่งหานเอาไว้ บอกมาเถอะ เจ้าต้องการอะไรเป็นรางวัล"

"ได้รักษาอาการบาดเจ็บของคุณชายเยี่ย ถือเป็นความโชคดีของข้าน้อยผู้ต่ำต้อย และไม่กล้าร้องขอรางวัลใด ๆ"

"ในเมื่อข้าประกาศออกไปแล้วว่าจะพระราชทานรางวัล แล้วจะไม่ให้รางวัลได้อย่างไร"

ภายใต้ผ่านม่านที่กั้นไว้ จนกระทั่งตอนนี้กู้ชูหน่วนก็ยังไม่เห็นรูปลักษณ์หน้าตาของจักรพรรดินีอย่างชัดเจน

แต่ความน่าเกรงขามของนางไม่เคยลดน้อยลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งแววตาที่เปล่งประกายอย่างเยือกเย็นเป็นครั้งคราว

แววตาเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ความรู้สึกไม่สบายใจเช่นนี้มาจากไขกระดูกและจิตวิญญาณ

ดูเหมือนว่าตัวเองจะไม่ถูกชะตากับนางมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยขออยู่ในสำนักหมอหลวง และหวังว่าจะได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องยาในสำนักหมอหลวง"

นิกายต่าง ๆ ล้วนแต่ตามฆ่านาง การที่นางอยู่ในวังจะปลอดภัยที่สุด

ประการแรกคือได้ช่วยลั่วอิงและฝูกวงตามหาแม่กู่

ประการที่สองคือสามารถที่จะสืบหาคนร้ายที่ฆ่าล้างตระกูลมู่ได้

ประการที่สามคือสามารถที่จะช่วยเยี่ยจิ่งหานได้

"ตกลง เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็อยู่ที่สำนักหมอหลวง พระราชทานตำแหน่งให้เป็นหมอหลวงระดับสาม และมีอำนาจในการรักษาอาการบาดเจ็บของคุณชายเยี่ยอย่างเต็มที่"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท"

"หากรักษาคุณชายเยี่ยให้หายได้ ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม แต่หากรักษาไม่หาย เชื่อว่าเจ้าก็น่าจะรู้ผลที่จะตามมา"

"ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยจะพยายามรักษาคุณชายเยี่ยอย่างสุดความสามารถ และรับรองว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมดของคุณชายเยี่ยให้หาย"

จักรพรรดินีเม้มริมฝีปากอย่างพึงพอใจ "ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งวัน เจ้ากลับไปจัดการเรื่องที่บ้าน แล้วเข้ามาอยู่ในวัง"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท"

"ไป๋หนิง จัดการให้พวกเขาออกไปจากในวังพร้อมกันเถอะ"

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจักรพรรดินีจงใจให้นางออกไปจากในวังพร้อมกับไป๋หลี่เฉิงหรือไม่

เพียงแต่นี่เป็นโอกาสที่ดี

นางจะไม่พลาดโอกาสที่จะได้สืบให้แน่ใจว่าตระกูลไป๋หลี่เป็นคนร้ายที่ฆ่าล้างตระกูลมู่หรือไม่

ในป่าไผ่นอกพระราชวัง

ไป๋หลี่เฉิงบอกให้คนรับใช้หยุดรถ และวางไหเถ้ากระดูกลง เขาลงจากรถแล้วมองไปทางด้านหลัง

"ออกมาเถอะ"

กู้ชูหน่วนเอามือไพล่หลังและเดินออกมาจากท้ายป่าไผ่

นางปลอมตัวเป็นบุรุษ และปลอมตัวเป็นหมอธรรมดาวัยกลางคน

แต่นัยน์ตาของนางยังคงชัดเจน ความมีสง่าราศีและท่าทางที่เย่อหยิ่งแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย นางไม่ได้สุภาพอ่อนโยนและอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนตอนที่อยู่ในวัง ทำให้ผู้คนไม่เชื่อว่านางเป็นเพียงหมอธรรมดา ๆ

"เจ้าตามข้ามาทำไม？พวกเรารู้จักกันหรือ？"

ไป๋หลี่เฉิงกระวนกระวายใจ แต่ก็ระงับอารมณ์เอาไว้

หลานชายของเขาตายแล้ว และเขาแทบอยากจะแตกหักกับจักรพรรดินี

แต่เขาก็รู้ดีว่าหากแตกหักกัน ตระกูลไป๋หลี่ก็อาจจะถูกทำลายล้างเได้ทุกเมื่อ

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ นางถอดหน้ากากออก และเผยให้เห็นใบหน้างามล่มเมือง