กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 902

ไป๋หลี่เฉิงบีบฝ่ามือใหญ่ของเขาลงไปแน่น ต้องการบีบให้กู้ชูหน่วนตายทั้งเป็น

กู้ชูหน่วนใช้ดาบรับแทน และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลุดพ้นจากพันธนาการของฝ่ามือของเขา

แต่พละกำลังของไป๋หลี่เฉิงนั้นแข็งแกร่งบ้าระห่ำ ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไร มือของเขาก็ยังคงบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

เพียงแค่บีบรัดให้แน่นกว่านี้เล็กน้อย ร่างกายของนางจะต้องถูกเขาบีบรัดจนแตกสลายแน่ๆ

สมควรตายชะมัด นี่คือวรยุทธ์อะไรกันแน่?

เหตุใดถึงมีพละกำลังเพิ่มมากขึ้นในระยะเวลาอันสั้นนี้

ถึงแม้ว่าจะต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของเขาได้

ไป๋หลี่เฉิงหัวเราะเยาะออกมาเล็กน้อย "ทำอะไรไม่ดูกำลังและความสามารถของตัวเอง เจ้าก็เหมือนกับพ่อของเจ้าที่คิดว่าตัวเองกระดูกแข็ง ที่จริงแล้วเป็นเพียงกระดูกอ่อนทั้งสิ้น เจ้ารู้หรือไม่ว่ากระดูกสะบ้าหัวเข่าของพ่อเจ้าหักได้อย่างไร? นั่นเป็นเพราะถูกผู้นำตระกูลของข้าทุบจนหักไป"

"พิการอยู่หลายปี แต่เมื่อขาทั้งสองข้างกลับมาลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง เขาคงจะดีใจมากสินะ ยิ่งเขามีความสุขมากเพียงใด การจะสูญเสียขาทั้งสองข้างอีกทั้งก็ยิ่งเจ็บปวดทุกข์ทรมานมากขึ้น ฮ่าๆๆ......"

ทุกครั้งที่เขาพูดออกมา ทำให้สีหน้าของกู้ชูหน่วนเคร่งเครียดมากขึ้น

แม้ว่ามือนั้นจะบีบคั้นนางมากเพียงใด กู้ชูหน่วนอดไม่ได้และกัดฟันถามเขาขึ้นมา "กระดูกทั้งร่างกายท่านพ่อของข้าถูกพวกเจ้าทุบตีจนหักอย่างนั้นหรือ?"

"ใช่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่กระดูกของเขาถูกทุบจนแตกหักนั้นเขาเจ็บปวดทุกข์ทรมานมากเพียงใด? เขาเจ็บปวดจนดิ้นทุรนทุรายบนพื้นและกัดฟันจนแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ไม่ว่าเขาจะเจ็บปวดทรมานเพียงใด เขาก็ยังคงไม่บอกถึงเบาะแสของเจ้าและไม่ยอมรับเงื่อนไขของข้าที่บอกให้เขาหลอกล่อเจ้าออกมา"

"ฉะนั้น พวกเจ้าเป็นคนฆ่าสังหารคนในตระกูลมู่ทั้งหมด?"

"เป็นเพียงแค่มด ตายไปก็ไม่น่าเสียดายอะไร"

ในอดีตนั้นมู่ซินทั้งรักทั้งเอ็นดูนาง นายท่านมู่ก็คอยปกป้องและคอยช่วยนาง รวมไปถึงเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทุกคนในจวนมู่ยังคงวนเวียนกึกก้องอยู่ในหัวของกู้ชูหน่วน

รวมไปถึงภาพการถูกฆ่าสังหารอันน่าสลดของพวกเขา

แต่ละคนล้วนถูกฆ่าปาดคอ ท่านพ่อของนางถูกทุบตีกระดูกจนแตกละเอียดให้เจ็บปวดทรมานจนตายทั้งเป็น

ท่านปู่ของนางถูกแทงเข้าด้วยดาบ จากนั้นถูกตัดชิ้นเนื้อบนร่างกายออกไปจนหมด เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น

คนที่ใช้ชีวิตอยู่ดีๆ เพียงชั่วค่ำคืนก็ต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถเช่นนี้

เมื่อภาพเหล่านั้นปรากฏขึ้นทุกครั้ง ความเกลียดชังในใจของกู้ชูหน่วนก็ท่วมท้นออกมา

ดวงตาคู่นั้นของนางที่แดงก่ำ กู้ชูหน่วนที่เดิมที่ต้องตายลงด้วยเงื้อมมือของไป๋หลี่เฉิง ไม่รู้ว่านางเอาพละกำลังมาจากไหนถึงได้รอดพ้นจากมือขนาดใหญ่ของไป๋หลี่เฉิงไปได้

"ฉับๆๆ......"

กู้ชูหน่วนยกดาบอ่อนขึ้นมาแกว่งไปมา ทำให้เกิดดอกดาบขึ้นมา จากนั้นฝนดาบที่เต็มท้องฟ้าก็พุ่งไปที่ไป๋หลี่เฉิงอย่างดุเดือด ราวกับเป็นอาวุธลับที่ซ่อนอยู่

ไป๋หลี่เฉิงตอบโต้ด้วยหมัดเหล็ก

"ปัง......"

พลังทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน

หมัดเหล็กถูกทำลาย

กำปั้นถูกฝนดาบทำลายล้างเป็นชั้นๆ แม้แต่กระดูกก็ถูกทำลายล้างเป็นวงกว้าง

"อ่า......"

ไป๋หลี่เฉิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

หมัดเหล็กอีกข้างเกิดเป็นเสียงดังและผนึกเข้าไปที่หน้าอกของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนไม่หลบเลยสักนิด จากนั้นใช้ดาบตัดเส้นเอ็นร้อยหวายของเขา

แท้จริงแล้ว ไม่ใช่ว่านางไม่หลบ แต่ถ้าหลบก็จะไม่มีโอกาสดีๆ เช่นนี้ที่สามารถจัดการกับไป๋หลี่เฉิงได้

นางจึงเดิมพันด้วยการบาดเจ็บสาหัสเพื่อจัดการเขา

ไป๋หลี่เฉิงร้องออกมาอย่างโอดครวญอีกครั้ง

ขาทั้งสองข้างของเขาไม่สามารถออกแรงได้เลยสักนิดและคุกเข่าลงทันที

เมื่อเส้นเอ็นร้อยหวายถูกตัด นั่นก็หมายความว่าเขาจะพิการไปตลอด

และสิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ ฝ่ามือของเขาที่ผนึกไปบนหน้าอกของนาง......ไม่สามารถดึงกลับออกมาได้

และพละกำลังของเขาเหมือนกับน้ำในเขื่อนที่แตก ไหลพุ่งเข้าหาพละกำลังภายในของกู้ชูหน่วนอย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนหนักแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้

"พลังปีศาจ......"

ไป๋หลี่เฉิงตื่นตระหนกมาก

"เร็วเข้า......เอามือออกเร็วเข้า"

วรยุทธ์ที่เขาตรากตรำฝึกฝนมาไม่รู้กี่สิบปีออกไปอยู่ในร่างกายของนางแล้ว นั่นไม่ถือเป็นการช่วยนางหรอกหรือ?

กู้ชูหน่วนตาแดงก่ำและพลังสังหารพลุ่งพล่าน

"ผู้ที่ฆ่าสังหารคนในตระกูลมู่ไปหมดคือตระกูลไป๋หลี่ใช่หรือไม่?

"ข้าบอกให้เจ้าหยุด เจ้าไม่ได้ยินหรือ?"

"ฉึก......"

"อ่า......"

กู้ชูหน่วนยกดาบขึ้นและแทงลงไปที่ต้นขาของเขาอย่างโหดเหี้ยม

และกล่าวเยือกเย็นอีกครั้ง "ทำลายกระดูกทั้งตัวของท่านพ่อข้า ฆ่าสังหารคนในตระกูลมู่ของข้าไปหมด เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปอย่างนั้นหรือ?"