นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 38

“ท่านแม่ นี่เป็นอาหารไก่ที่ข้าผสมเอง ไม่ต้องใช้เมล็ดข้าวพันธุ์ ไก่โตเร็วด้วย ทุกวันออกไข่หนึ่งฟอง” โจวกุ้ยหลานบอกยิ้มๆ

“เจ้าหลอกข้า? มีเรื่องดีอย่างนี้หรือ ไก่ไม่ต้องให้เมล็ดข้าวพันธุ์ก็ออกไข่?” โจวเหล่าไท่ไท่ไม่เชื่อเลยสักนิด

ชาวนาต่างหวังให้ไข่ไก่เปลี่ยนเป็นเงินเอาไปซื้อเกลือเพื่อใช้ในบ้าน ต้องดูแลแม่ไก่ดีแล้ว จะได้เอาไข่ไก่ไปแลกเปลี่ยนเป็นเงิน นางอยู่มาห้าสิบกว่าปี ไม่เคยได้ยินว่าไก่ไม่กินเมล็ดข้าวพันธุ์

“ทำไมข้าต้องหลอกท่านด้วย? ท่านดูไก่บ้านข้าสิ โตกว่าบ้านอื่นไหม?” โจวกุ้ยหลานไม่ปิดโจวเหล่าไท่ไท่เลยสักนิด พูดออกมาตรงๆ

โจวเหล่าไท่ไท่พินิจพิจารณาไก่ที่กินอย่างเอร็ดอร่อยพวกนี้ ขนงามสะท้อนแสงเป็นประกาย ลูกเจี๊ยบตัวก็ใหญ่ ดูแล้วคือดี

ในใจก็ครุ่นคิดถึงคำพูดของลูกสาวคนเล็กของตน ถ้าไม่ได้ใช้เมล็ดข้าวพันธุ์ก็เลี้ยงไก่ได้ แบบนี้นางจะได้ไข่ไก่มากมาย ยังกลัวลูกชายนางหาเมียไม่ได้อีกรึ?

“ให้ข้าหน่อย กลับไปข้าจะลองไปให้อาหารไก่ที่บ้านเราดู”

โจวเหล่าไท่ไท่ยังไม่เชื่ออยู่หน่อย แต่ในใจก็ทำใจไม่สนไม่ได้

โจวกุ้ยหลานรับคำ ให้อาหารไก่เสร็จ พวกเขาไปทำอาหารต่อ

อาหารจานแรกที่ทำก็คือกระต่ายผัดพริกแห้ง

พอเห็นเธอเทน้ำมันลงในกระทะรัวๆ โจวเหล่าไท่ไท่ปวดใจนัก พูดไม่หยุดว่าใส่น้อยหน่อย ใส่น้อยหน่อย โจวกุ้ยหลานปากรับคำ แต่มือไม่หยุด ทำเอาโจวเหล่าไท่ไท่โกรธแทบตบหน้าเธอ

และเห็นเธอใส่ของหลายอย่างลงในกระทะอีก นางก็เริ่มบ่นต่อ “ทำกระต่ายแค่นี้ใส่อะไรเสียเยอะแยะ ใส่เกลือต้มก็ได้แล้วมิใช่รึ?”

สำหรับวิธีสิ้นเปลืองของลูกสาวคนเล็กของตนนี่ โจวเหล่าไท่ไท่ไม่ชอบใจเลยสักอย่าง ปากบ่นพร่ำไม่หยุด

โจวกุ้ยหลานหยิบตะหลิวผัดเนื้อกระต่าย “ไม่งั้นอาหารของข้าจะหอมรึ? ท่านแม่ก็ชอบอาหารที่ข้าทำไม่ใช่หรือไง?”

“เจ้าใส่น้ำมันเยอะขนาดนี้ จะไม่หอมได้รึ? สิ้นเปลืองของดีๆชัดๆ!” โจวเหล่าไท่ไท่ทำหน้าปวดใจ แต่โจวกุ้ยหลานคว้าตะหลิวอยู่ นางได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างๆ

ผู้ชายหลายคนที่ทำงานอยู่ได้กลิ่นหอมนี้ก็พากันมองมา

ซานเฉียงที่ใจร้อนที่สุดแหกปากร้องถามว่า “น้องกุ้ยหลาน เจ้าทำอะไรน่ะ? หอมขนาดนี้?”

“นี่คงเป็นอาหารเลิศรสหรอกนะ!” เอ้อร์เฉียงเองก็ดมฟุดฟิด กลืนน้ำลายดังเอื๊อก

กลิ่นหอมนี้ทำเอาพยาธิในท้องเขาร้องกันระงม เขายังจะมีแรงทำงานอีกรึ?

โจวต้าซานถลึงตาใส่ลูกชายสองคน “มัวยืนอึ้งอะไรอยู่ รีบทำงาน!”

“อาหารกลิ่นหอมเกินไป ข้าหิวแล้ว” ซานเฉียงลูบท้องตัวเอง พลางกลืนน้ำลาย โจวต้าซานรู้สึกขายขี้หน้าเพราะเจ้าลูกชายคนที่สามนี่นัก น้ำเสียงเริ่มแย่ลง “คิดแต่เรื่องกิน ไม่ทำงานจะมีกินรึ? รีบทำงานให้เสร็จ!”

สวีฉางหลินเก็บก้อนหินกลับมาพอดี พอได้ยินคำพูดพวกเขา ก็รับคำต่อว่า “อาหารที่เมียข้าทำอร่อยนัก”

นี่คือช่วยพูดให้เอ้อร์เฉียงซานเฉียงแล้ว

พวกเขาสองคนก็ยิ้มหน้าระรื่นบอก “ใช่ไงใช่ไง!”

ปากพูดไป มือก็ทำงานไปด้วย

“ท่านแม่ กุ้ยหลาน ข้าเชิญคนมาแล้ว!”

เสียงของโจวต้าไห่ดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง และเห็นโจวต้าไห่ปีนขึ้นเขามา ด้านหลังมีชายร่างกำยำตามมาเจ็ดแปดคน

พอคนพวกนั้นเข้าใกล้ ก็ได้กลิ่นหอม ต่างพากันทำจมูกฟุดฟิด อยากจะดมให้เต็มปอด

พวกเขาไม่เคยได้กลิ่นหอมอย่างนี้มาก่อนเลย! ไม่รู้ว่ากินแล้วจะเป็นอย่างไร?

ยิ่งคิด น้ำลายพวกเขาก็ยิ่งออกมา