นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 63

ระหว่างพูด ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่สวีฉางหลินเขม็ง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข

โจวกุ้ยหลานทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว รีบจัดการปิ้งขนมมือตนให้แล้วเสร็จ และตะโกนใส่ผู้ชายที่อยู่ในห้องโถงว่า “สามี กินข้าวเช้าได้แล้ว!”

สวีฉางหลินทางนี้ได้ยินเมียเรียกเขา ก็วางงานในมือลงทันที ลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัว

พอโจวชิวเซียงได้ยินว่ามีของกิน ก็รีบลุกตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว

พอเข้าไปในห้องครัว ก็เห็นโจวกุ้ยหลานเซาปิ่งเสร็จแล้วสองแผ่น วางลงในชาม

นางไม่สนใจใคร ก้าวเท้าเร็วเข้าไป ยื่นมือคว้าเซาปิ่งหนึ่งแผ่นในนั้นเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ

เซาปิ่งนั่นยังร้อนอยู่เลย บนนั้นยังมีกุ้ยช่ายจีน และโรยหอมซอยเอาไว้ หอมมาก

“ปิ้งเพิ่มอีกสองอัน ข้าจะเอาไปให้พ่อกับแม่ข้ากิน”

นางไม่เกรงใจเลย กินเซาปิ่งไปพลางสั่งโจวกุ้ยหลานอีก

โจวกุ้ยหลานได้แต่แอบถอนหายใจในความหน้าด้านของนังหนูนี่ นางทำได้ยังไงเนี่ย มาแย่งผู้ชายของนางไปด้วยและยังมาสั่งนางทำงานไปด้วยอีก?

“ขอโทษนะ แป้งขาวหมดแล้ว นี่เป็นอาหารเช้าของเรา เจ้ากินไปหนึ่งแผ่นแล้วก็ช่างเถอะ พวกข้ายังต้องทำงาน จะหิวไส้กิ่วไม่ได้”

พูดอย่างไม่เกรงใจหนึ่งคำ จากนั้นก็ยกชามที่ใส่เซาปิ่งแล้วขึ้น ยื่นไปให้สวีฉางหลินพลางว่า “รีบกินซะ เดี๋ยวก็โดนคนอื่นแย่งไปกินหมดหรอก”

สวีฉางหลินเดินก้าวเท้าสองก้าวใหญ่มาตรงหน้า รับชามไป กัดกินเซาปิ่งหนึ่งคำ

พอเห็นเขากินเข้าปากแล้ว โจวกุ้ยหลานถึงได้แอบถอนหายใจโล่งอก จากนั้นพลิกเซาปิ่งในเตาต่อ พลางโรยหอมซอย

“โจวกุ้ยหลาน เจ้าพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร?” โจวกุ้ยเซียงโกรธจนหน้าแดงก่ำ

“ไม่ได้หมายความว่าอะไรนี่” โจวกุ้ยหลานเซ็งจิต

ก็ชัดเจนตามที่พูดแล้วนี่นา มันเข้าใจยากมากหรือไง?

โจวชิวเซียงโกรธจนตาแดงก่ำอีก “พ่อข้าให้เมล็ดพืชพันธุ์เจ้ามามากแค่ไหนกัน ตอนนี้แค่เซาปิ่งไม่กี่อันเจ้ากลับไม่ยอมให้บ้านข้า? เนรคุณ!ได้ดีแล้วลืมบุญคุณ!”

“อ้อ พ่อเจ้าให้ข้ากินก็เพราะพ่อเจ้าเป็นคนดี เกี่ยวอะไรกับเจ้ากัน?” โจวกุ้ยหลานยิ้มเย็น ความอดทนโดนทำลายไม่เหลือแล้ว

“ข้าเป็นลูกสาวพ่อข้า!”

โจวชิวเซียงโกรธตะโกนเสียงดัง

“แล้วไงเล่า?” โจวกุ้ยหลานย้อนถามคำหนึ่ง

“เจ้าต้องยอมให้ข้า! เจ้าติดค้างพ่อข้า!” โจวชิวเซียงโกรธจนอยากจะเข้าไปกรีดหน้าผู้หญิงคนนี้จนเสียโฉม

โจวกุ้ยหลานเหล่ตามองผู้หญิงที่กางเล็บเต้นเร่าตรงหน้านี้ หัวเราะหยันพลางว่า “ข้าติดค้างพ่อเจ้าเกี่ยวอะไรกับเจ้ากัน? ทำไมข้าต้องยอมให้เจ้าด้วย? ข้ากินเมล็ดพันธุ์ที่เจ้าปลูกสักเม็ดแล้วรึ? เจ้าถือดีอันใดมาเรียกร้องข้า? นอกจากเจ้าเป็นลูกสาวพ่อเจ้าแล้ว ยังมีอันใดอีก?”

สำหรับโจวชิวเซียงคนนี้ โจวกุ้ยหลานไม่รู้สึกดีด้วยเลยสักนิด

ยัยหนูที่โดนตามใจจนเสียคนคนหนึ่ง ยังวิ่งมาเหิมเกริมกับนาง?

ก่อนหน้านี้ยอมนางไป นั่นคือเห็นแก่หน้าลุงใหญ่ แต่อย่าทำเกินไปนัก ใครไม่มีอารมณ์กันบ้างล่ะ?

“เจ้า! เจ้าคนลืมบุญคุณคน...”

โจวชิวเซียงไม่กินเซาปิ่งแล้ว ชี้หน้าโจวกุ้ยหลานจะด่า แต่ไม่รอนางพูดจบ โจวกุ้ยหลานก็ตัดบทนางว่า “เอาล่ะ อย่ามากินเซาปิ่งของข้าแล้วด่าข้า เนรคุณ เจ้าด่าคำนี้ออกมาไม่ปวดใจรึ? รีบกลับไปได้แล้ว ข้ายุ่งอยู่นะ!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา