บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 334

โม่เทียนหวี๋พาทั้งสองไปที่โซนเสื้อผ้า

"เทียนหวี๋ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยค่ะ รบกวนคุณดูอันหรานให้หน่อยนะคะ"

"ไม่มีปัญหา วางใจได้ เดี๋ยวผมจะดูแลให้อย่างดีเลย"

คบกันมาห้าปี บวกกับบ้านตระกูลโม่ก็เป็นผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้ โม่โยวค่อนข้างจะไว้วางใจโม่เทียนหยวนอยู่มาก เธอพูดฝากฝังไม่กี่คำก็เดินออกไป

เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าสวรรค์กำลังเข้าข้างเขา ถ้าแม่อยู่เขาก็ทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก ตอนนี้ดีเลย

โม่เทียนหวี๋เองก็รู้สึกว่าโม่โยวไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้พูดคุยกับหนุ่มน้อยได้ถนัดหน่อย

ก็แค่เด็กคนหนึ่ง เอาของกินของเล่นมาล่อนิดเดี๋ยวก็ดีใจใหญ่แล้ว โม่เทียนหวี๋อยากซื้อใจเด็กหนุ่ม เพราะหวังให้โม่โยวรีบตอบรับคำขอแต่งงาน ไม่ได้เพราะเอ็นดูหรือใส่ใจเด็กหนุ่มอะไรหรอก

"อันหราน หนูชอบอะไรบอกลุงได้เลยนะ ลุงจะซื้อให้หนูทุกอย่างเลย"

ลู่อันหรานยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ : "จริงเหรอครับ?"

"แน่นอน ลุงไม่เคยพูดโกหก"

"คุณพ่อของเพื่อนที่โรงเรียน ซื้อเสื้อผ้าดีๆให้เขาด้วยครับ ผมก็อยากได้ครับ" ลู่อันหรานยิ้มอย่างไร้เดียงสา

โม่เทียนหวี๋เลิกคิ้วเล็กน้อย : "ไม่มีปัญหา ลุงซื้อให้หนูเอง"

"เย้ยๆๆ ขอบคุณครับ"

หนุ่มน้อยร้องขึ้นอย่างดีใจ ก่อนจะจูงมือโม่เทียนหวี๋ตรงไปยันร้านที่เล็งไว้ : "งั้นรีบไปเถอะครับ ผมพาลุงไปเอง"

นัยน์ตาของลู่อันหรานฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เชอะ รอก่อนเถอะพ่อจะเอาให้หมดตัวเลย

หนุ่มน้อยจูงมือโม่เทียนหวี๋มาถึงร้านที่ขายเสื้อผ้าเด็กโดยเฉพาะ

ถึงแม้ว่าบริษัทบ้านตระกูลโม่จะทำเกี่ยวกับธุรกิจเสื้อผ้าด้วย แต่สำหรับเสื้อผ้าเด็กแล้วเขาไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ดูจากดีไซน์ของร้านนี้แล้วก็ดูดีใช้ได้

เขารู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเห็นว่าลู่อันหรานยังเด็กไม่น่ามีอะไรต้องระวัง เขาไม่มีทางรู้เลยว่า เสื้อผ้าเด็กร้านนี้แพงเวอร์วังมาก

พนักงานขายเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม : ยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่ากำลังมองหาอะไรอยู่คะ"

ลู่อันหรานกระพริบตาปริบๆ ยิ้มให้พนักงานขายอย่างน่ารัก ก่อนจะหันไปมองหน้าโม่เทียนหวี๋ : "คุณลุงจะซื้อให้ผมจริงๆใช่มั้ยครับ"

"จริงสิ หนูชอบตัวไหนเลือกได้เลย"

"เสื้อร้านนี้สวยมาก ผมเลือกหลายตัวหน่อยได้มั้ยครับ?" หนุ่มน้อยทำสีหน้าคาดหวัง

"ได้เลย" เขาตอบทั้งที่ไม่ได้คิดแบบนั้น ก่อนจะโบกมือให้อย่างใจกว้าง

"คือ.......มันจะเสียเงินเยอะมากมั้ยครับ เดี๋ยวแม่จะว่าผมมั้ยครับ?" ลู่อันหรานทำสีหน้าลำบากใจ

"ไม่เป็นไร ฉันจะอธิบายแม่หนูเอง แพงแค่ไหนลุงก็ซื้อให้หนู" โม่เทียนหวี๋พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

หนุ่มน้อยดีใจขึ้นมาทันที : " ขอบคุณครับคุณลุง"

เขารีบจูงมือพนักงานขายเดินเข้าไปด้านในทันที โม่เทียนหวี๋เข้าไปนั่งรอบนโซฟาที่ตั้งอยู่ในร้าน

ร้านเสื้อผ้าเด็กร้านนี้ค่อนข้างกว้าง ถ้าให้ลู่อันหรานเดินดูเองน่าจะต้องใช้เวลานานอยู่มาก เขากลัวว่าถ้าแม่กลับมาซะก่อนแผนของเขาก็เป็นอันต้องพังลงแน่

หนุ่มน้อยจึงหันไปมองพนักงานสาวสวย ก่อนทำตาปริบๆให้ : "พี่สาวคนสวย"

พนักงานสาวเจอลูกค้าที่เป็นเด็กน้อยมามากมาย แต่เพิ่งเคยเจอเด็กหนุ่มที่ท่าทางดูเป็นผู้ดีและน่ารักแบบนี้ครั้งแรก รู้สึกชื่นชอบหนุ่มน้อยมาก

"หนูน้อยชอบเสื้อแบบไหนคะ เดี๋ยวพี่หยิบให้ค่ะ"