บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 342

ความเจ็บปวดที่เสียดแทงในร่างกาย กำลังบอกพานจื้อหลาน ว่าผู้ชายตรงหน้านี้มีวิธีการโหดเหี้ยม ร่างกายเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ความกลัวในใจแพร่กระจาย

“ไม่พูดเหรอ? งั้นให้ฉันเดานะ มือซ้ายใช่ไหม? ”

เสียงลู่จิ้นยวนฟังดูแล้วไม่ใส่ใจนัก แต่เขายกเท้าขึ้นตามประโยคนี้ เหยียบลงไปข้อมือซ้ายของเธอและบิดมันอย่างแรงโดยไม่เกรงใจสักนิด

เสียงดังกรอบ……เสียงกระดูกหักดังก้องสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ทำให้จิตใจสั่นสะท้าน

“อ๊ะ……โอ๊ย……”

หน้าพานจื้อหลานบวมเป่ง เหงื่อออกอย่างท่วมท้น รูม่านตากว้างขึ้นราวกับกำลังจะหลุดออกไป หน้าผากปูดด้วยเส้นเลือดสีน้ำเงิน รู้สึกได้ว่าข้อมือถูกเหยียบโดยทำอะไรไม่ได้ ความเจ็บนั้นมันตราตรึงบนจิตวิญญาณ

ในตอนนี้ ในใจเธอมีความหวาดกลัวไร้ขอบเขต ชายคนนี้เป็นปีศาจ ไม่ใช่มนุษย์

ตอนนี้เธอเสียใจกับการกระทำของตัวเองที่ไปยั่วโมโหโม่โยวในวันนี้ ไม่อย่างนั้นเธอไม่ต้องแบกรับเรื่องพวกนี้เลย

สีหน้าลู่จิ้นยวนเหมือนปกติ ราวกับเหยียบกิ่งไม้ แค่กิ่งไม้ที่ตายแล้ว เขาหรี่ตา “หรือว่ามือขวา? ”

ไม่น่าแปลกใจที่เกิดเสียงดังกรอบขึ้นมาอีกครั้ง ข้อมือขวาพานจื้อหลานกระดูกหักเช่นกัน คราวนี้พานจื้อหลานไม่ได้เปล่งเสียงอะไร เพราะเจ็บจนหมดสติไป

ลู่จิ้นยวนเห็นเธอหมดสติ ก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธเขาหายไป ทำเสียงฮึดฮัดแล้วเดินออกไป

“สั่งคนที่นี่ไว้ ให้ดูแลเธอให้ดี”

ดูแลในที่นี้ ไม่ใช่การดูแลอย่างแท้จริง ใครๆ ก็เข้าใจความหมายมัน

อันเฉินไม่ได้ประหลาดใจ เจ้านายของเขาเห็นคุณโม่สำคัญพอๆ กับลูกตา หญิงชราคนนี้กล้าทำร้ายเธอถึงที่ เจ้านายเขาลงโทษเบาที่สุดแล้ว

ณ โรงพยาบาล

โม่โยวกำลังพักฟื้นในห้องผู้ป่วย บนโต๊ะเล็กเคลื่อนที่ตรงหน้า มีนิตยสารเสื้อผ้าหลายเล่มวางอยู่

ถึงแม้สองมือเธอได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังดี ข้างที่ค่อนข้างร้ายแรงคือมือขวา มือซ้ายโดนน้ำร้อนลวกไม่ใหญ่มาก ถ้าระวังหน่อยก็ใช้งานได้

ในขณะนี้

“แม่ แม่……”

เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเด็กน้อยลู่อันหรานก็ดังเข้ามาจากข้างนอก ในเวลาเดียวกัน เสียงฝีเท้าเล็กๆ พุ่งตามเสียงเล็กๆ นี้เข้ามา คลานขึ้นมาข้างเตียงในพริบตาเดียว ดวงตากลมเต็มไปด้วยความกังวล

เห็นได้ชัดว่าเขารู้เรื่องโม่โยวแล้ว

โม่โยวคิดถึงเขาเช่นกัน แต่ไม่ได้วางแผนจะบอกลูกชายเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของตน ไม่อยากให้เจ้าหนูเสียใจ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว

“อันหราน แม่ไม่เป็นอะไร แค่ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย เดี๋ยวก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง” โม่โยวปลอบเขาด้วยเสียงอ่อนโยน

ใบหน้าเล็กลู่อันหรานตึงเครียดมาก แค่ผ่านไปหนึ่งถึงสองวัน แขนโม่โยวก็ห่อแน่นมาก มองอะไรไม่เห็นเลย

แต่เด็กน้อยก็รู้ว่าเธอโดนลวก เห็นหญิงชราที่เจอในห้างครั้งก่อนเป็นคนลวก ในใจเขาโกรธมาก

ถึงเขาไม่เคยลองก็รู้ ว่าโดนลวกมันเจ็บแค่ไหน เขาคิดว่าแม่ตัวเองเจ็บแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

แต่เขาก็รู้ ตอนนี้ตัวเองยังเด็ก ทำอะไรได้ไม่มาก ยังดีที่พ่อไม่ปล่อยไอ้แก่คนนั้นไป

หลังจากเขารู้ว่าหญิงแก่คนนั้นเป็นแม่ของชายแซ่โม่ เขาก็เสียใจมาก ที่วันนั้นไม่ได้โกงเงินโม่เทียนยวี๋เพิ่ม หรือทำให้เขาเสียหน้ามากกว่านี้

แต่ไม่เป็นอะไร ต่อไปยังมีโอกาสอีก เฮอะ