บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 363

เกี่ยวกับบทสนทนานี้ หนุ่มน้อยแสดงออกมาชัดเจนว่าสนใจมากกว่าคุ้กกี้ ในที่สุดก็มองสาวน้อยเต็มๆตา และภฤูมิใจเป็นอย่างมาก

"นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว ถือว่าเธอตาดีนะ"

โม่โยวเขินเล็กน้อย

"อันหราน อีกแป๊บหนึ่งฉันขอเล่นเกมกับเธอได้ไหม? สายน้อยหน้ากลมถามขึ้นด้วยความหวัง

"ชิ ฉันจะเล่นกับพ่อกับแม่ฉัน ไม่ได้อยากจะเล่นกับเธอสักหน่อย" ลู่อันหรานพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ

เขาพูดจบแล้วยังเสริทขึ้นอีกประโยค "เธอน่ะพูดไม่หยุด ฉันไม่อยากคุยกับเธอ เธอรีบไปเถอะ"

โม่โยว: "......"

เธอเห็นในตอนที่เด็กสาวเดินจากไปขอบตาของเธอเป็นสีแดงก่ำ สีหน้าก็เลยคร่ำเคร่งขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่ทำหน้าดุใส่ลูกชายของตัวเอง

"อันหราน เพื่อนเขาเป็นผู้หญิงนะ ลูกเป็นผู้ชาย เวลาพูดจาก็ต้องมีมารยาทแล้วก็อ่อนโยนหน่อย แม่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ลูกดูเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้สิ เกือบจะร้องไห้แล้ว"

"แต่ผมก็ไม่ได้สั่งให้เธอร้องนี่" ลู่อันหรานว่าออกมาอย่างเล่นลิ้น

"ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะประโยคสุดท้ายของลูกนั้นทำร้ายความรู้สึก เธอจะร้องไห้เหรอ?" โม่โยวสอนลูกต่อ

หนุ่มน้อยเบะปาก ดวงตากลอกลิ้งไปมา รีบส่งเผือกร้อนต่อให้กับพ่อของตัวเอง "เป็นพ่อที่บอกผม เขาบอกว่า คนที่ผมไม่อยากจะสนใจก็ไม่ต้องไปสนใจ"

ลู่จิ้นยวนชะงัก สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาในทันที "ลู่อันหราน เมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไรนะ?"

เขาพูดพลาง ยื่นมือออกไป เตรียมที่จะยกตัวเจ้าหนุ่มน้อยที่ไม่รู้จักความเป็นความตายขึ้นมา แต่ว่า เสียงเพี๊ยะที่ดังขึ้น โม่โยวตีลงบนมือเขาอย่างโมโห

"ลูกชายถูกคุณสอนจนกลายเป็นแบบนี้ คุณยังคิดจะทำอะไรอีก?"

เธอนั้นไม่ได้สงสัยในคำพูดของลูกเลยแม้แต่น้อย ยังไงเสีย ลู่อันหรานยังเด็กขนาดนี้ ความคิดของเด็ก ล้วนมาจากการสั่งสอนของผู้ใหญ่ ลู่จิ้นยวนนั้นไม่ได้โดนกล่าวหาเลยสักนิด

ชายคนหนึ่งที่โดนตีมือ เลิกคิ้วขึ้นมา ในใจก็ไม่ได้โกรธเลยสักนิด แต่กลับดีใจมากๆ มองไปที่โม่โยวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

ผู้หญิงคนนี้ตัวเองก็คงไม่ได้รู้สึกตัวเลยเหมือนกัน เธอนั้นยิ่งกลัวตัวเองน้อยลงเรื่อยๆ ความกล้าก็ยิ่งมากขึ้นๆไปทุกที

แน่นอน นี่เป็นปรากฎการณ์ที่ดีมาก

โม่โยวหันไปมองทางลูกชายอีกครั้ง "อันหราน ต่อไปถ้าเกิดมีเพื่อนมาคุยกับลูกอีก โดยเฉพาะถ้าเกิดว่าเป็นเพื่อนผู้หญิง คำพูดของลูกจะต้องพูดให้ดีหน่อยนะ เข้าใจไหม"

ลู่อันหรานกะพริบตา "แล้วถ้าเกิดว่าพวกเธอมีแผนจะทำมิดีมิร้ายผมล่ะครับ?"

ประโยคหนึ่งแทบจะทำให้โม่โยวไม่รู้ว่าจะตอบไปยังไงดี แล้วเขม็งตามองลูกชาย "พูดอะไรก็ไม่รู้ลูกเนี่ย พวกลูกอายุเท่าไหร่กันเอง พวกสาวๆเขาก็แค่อยากคุยกับลูกแค่นั้นเอง ทำไมถึงจะวางแผนทำร้ายลูกด้วย?"

ลู่จิ้นยวนพูดแทรกขึ้นมาอย่างสบายๆ "ลูกของคุณเข้าโรงเรียนอนุบาลวันแรก ก็ถูกเพื่อนที่นั่งข้างๆกันจูบเข้าให้"

ใบหน้าของหนุ่มน้อยเปลี่ยนจากเขินอายเป็นโมโห

โม่โยวตกใจจนนิ่งไป "เรื่องจริงหรือโกหกคะเนี่ย?"

ลู่อันหรานมองเธอด้วยความโกรธเกลียด โม่โยวพูดอะไรไม่ออกแล้ว

ลู่จิ้นยวนพูดต่อ "ช่วงที่ลูกชายของคุณเพิ่งจะเริ่มเข้าโรงเรียน ทุกๆวันก็มักจะได้ขนมกินเล่นบ้าง ดอกไม้บ้าง ของขวัญบ้าง รูปภาพคู่รักบ้าง พวกนี้แหละ"

"เดี๋ยวนะคะ รูปคู่รักอะไร" โม่โยวงง

ลู่จิ้นยวนยกยิ้ม "ก็คงไม่ต่างอะไรกับคำสารภาพรักแหละ เด็กอนุบาลจะเขียนได้กี่คำ? เขียนไม่ออก ก็เลยเป็นแบบนี้"

โม่โยว "......"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก