NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 597

“ลูกพี่ พี่หนีไปก่อนเถอะ” คนเมื่อกี้ที่ถูกหรุ่ยเหวินเจ๋ทำร้าย หันไปพูดกับเจว๋เหริน

เจว๋เหรินพยักหน้า แล้วพูดว่า “เจอกันที่เก่า”

พอจบ เจว๋เหรินก็หันกลับไปมองจูเปิ่นพักนึก แล้วพูดว่า “พี่น้องของกูอาหลง จะฝากไว้กับพวกมึงก่อน ถ้าเกิดพี่น้องของกูเป็นอะไรขึ้นมา ต่อให้กูต้องตาย ก็ต้องทำให้เฉินฝูเซิงเลือดไหลให้ได้！”

จูเปิ่นยิ้มเบาๆ ไม่ได้คิดมากอะไรกับคำขู่ของเจว๋เหริน

“พวกเรากลับ”

ที่เจว๋เหรินยอมถอยกลับ ไม่ใช่เพราะว่าหวาดกลัวปืนที่อยู่บนมือของจูเปิ่น

แม้ที่นี่จะเป็นเมืองที่ไม่ค่อยมีคนสัญจรไปมา แต่ก็ยังเป็นชุมชน ถ้าเกิดใช้ปืนฆ่าคนแถวนี้ งั้นก็แปลกว่าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

คนของเฉินฝูเซิง ถ้าเกิดยังต้องการอยู่ที่เมืองเอกต่อ ก็ไม่สามารถยิงปืนได้

นี่เป็นกฎหมายของสังคม ถ้าเกิดทุกๆวันมีแต่เรื่องยิงปืนฆ่าคน งั้นทางด้านหูเฟย ก็จะกดดันเป็นอย่างมาก เบื้องบนเองก็คงจะตรวจสอบอย่างเข้มงวด

เพราะงั้น คนที่อยู่ในวงการนี้ ก็ต้องมีกฎที่ต้องทำตาม ถ้าเกิดมันไม่ถึงกับเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ก็คงไม่ต้องใช้ปืนฆ่าคนหรอก

แน่นอน ตามคนก็ทำเพื่อเงิน คงไม่มีใครที่อยากจะฆ่าคนหรอก

สิ่งที่เจว๋เหรินกลัวจริงๆก็คือ ลูกเหล็กที่ยิงมาเมื่อกี้

จนถึงตอนนี้ เจว๋เหรินก็ยังไม่รู้เลยว่าลูกเหล็กถูกยิงมาจากทางไหน

ใช้แค่ลูกเหล็กเล็กๆ ก็สามารถยิงมีดที่อยู่บนมือตัวเองหักได้ คู่ต่อสู้แบบนี้ เจว๋เหรินรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่สามารถต่อกรได้

ถ้าเกิดตัวเองไม่ยอมถอย อีกฝ่ายก็คงสามารถจัดการตัวเองได้อย่างง่ายดาย

หลี่ฝางพอเห็นเจว๋เหรินพาลูกน้องหนีไปแบบนี้ ก็พูดออกไปอย่างไม่พอใจ “จะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้เหรอ?”

“เก็บพวกเขาเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ปล่อยพวกเขากลับไป ให้พวกเขากลับไปรายงานกับมู่เสี่ยวไป๋ ให้มู่เสี่ยวไป๋รู้ว่า เฉิงหยุนกับจูเฟิ่งปินสองคนนี้ ตอนนี้อยู่ในมือพวกเราแล้ว พอไอ้มู่เสี่ยวไป๋รู้ จะต้องกลัวแน่นอน” ส้าวส้วยหัวเราะ แล้วพูดต่อ “การตายของหวางต้อง ไม่แน่ว่าบางทีอาจจะปล่อยผ่านไปแบบนี้”

หลี่พยักหน้า เปิดประตู แล้วก็เดินลงไป

พอเดินมาถึงหน้าของจูเปิ่น จูเปิ่นพยักหน้าด้วยความเคารพ “คุณชายหลี ท่านเองก็มาด้วยเหรอ”

“อืม ฉันอยากมาเห็นกับตา คนข้างในเป็นยังไงบ้าง?” พอมองไปยังข้างในซอยแวบนึง หลี่ฝางก็เปิดปากถาม

“กำลังพยายามช่วยเหลืออยู่ แต่ว่าต่อให้ช่วยไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ที่นี่ยังมีอีกคนที่อยู่ครบสามสิบสอง” จูเปิ่นพยักหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

หลี่ฝางเดินเข้าไป จนถึงหน้าของไอ้โมฮอก “แกชื่อเฉิงหยุน ใช่ไหม?”

“คุณชายหลี่......” เฉิงหยุนมองไปยังหลี่ฝาง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “นึกไม่ถึงว่า คนที่มาช่วยผมจะเป็นท่านไปได้”

“บนโลกนี้ไม่มีของฟรีหรอกนะ ที่ฉันช่วยแก ก็เพราะฉันมีเหตุผลของฉัน” หลี่ฝางไอไปหนึ่งที แล้วพูดออกมา

“ผมรู้ดี ผมติดตามลูกพี่หวางต้อง และทำงานให้กับมู่เสี่ยวไป๋มาหลายปี ในมือผม จะต้องรู้เรื่องที่มู่เสี่ยวไป๋ไม่อยากให้ใครเห็นอยู่ไม่มากก็น้อย”

เฉิงหยุนหัวเราะ “ต่อให้ผมบอกว่าไม่มี คุณก็คงจะไม่เชื่อ”

“ถ้าเกิดแกไม่มี ไอ้มู่เสี่ยวไป๋ก็คงจะไม่รีบร้อนส่งคนมาปิดปากแกหรอก”หลี่ฝางมองเฉิงหยุนด้วยความเย็นชา “ทำไม จนป่านนี้แล้ว ก็ยังคิดที่จะเก็บความลับไว้กับตัวเองอีกรึไง?”

เฉิงหยุนพูดด้วยใบหน้าที่สับสน “ถ้าว่ากันตามตรง ไอ้มู่เสี่ยวไป๋ถึงกับส่งคนมาปิดปากพวกเรา พวกเราก็ไม่ควรที่จะปกป้องเขา พวกเราควรที่จะแก้แค้น ไปเป็นพยานให้กับตำรวจ แล้วชี้ตัวเขาถึงจะถูก”

“แต่ว่าคุณชายหลี่เคยคิดไหม? ไอ้มู่เสี่ยวไป๋ ไม่ใช่คนที่พวกเราจะสามารถเอาผิดอะไรมันได้ ก่อนหน้านี้ตอนที่ลูกพี่หวางต้องของพวกเรายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะเป็นคนตกลงกันเอง สิ่งที่พวกเราทำ ก็แค่ทำตามที่ได้รับสั่งมา”

“หลักฐานที่อยู่บนมือพวกเรา ไม่ได้มากมายอะไร ต่อให้เอาออกมารวมกันทั้งหมด ก็ไม่สามารถเอาผิดอะไรมู่เสี่ยวไป๋ได้” เฉิงหยุนพูด

หลี่ฝางหัวเราะ “ฉันไม่ได้คาดหวัดให้พวกแกสองคนเอาผิดอะไรกับมู่เสี่ยวไป๋ ฉันแค่อยากให้พวกแก บอกสิ่งที่พวกแกรู้ออกมาให้หมด แค่นั้นก็พอแล้ว”

“แน่นอน เรื่องค่าตอบแทน ฉันจ่ายให้พวกแกอยู่แล้ว “หลี่ฝางชี้นิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว “หนึ่งล้าน”

เฉิงหยุนอึ้งไปพักนึก ไม่เคยนึกมาก่อนว่าหลี่ฝางจะให้มากขนาดนี้

เขาทำงานให้กับมู่เสี่ยวไป๋มาครึ่งชีวิต เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาหลายครั้ง เอาชีวิตเป็นเดิมพัน รวมๆทั้งหมดแล้วก็ยังไม่ถึงหนึ่งล้าน

แต่ตอนนี้ แค่แป๊บเดียวหลี่ฝางก็ให้พวกเขาหนึ่งล้านแล้ว

“หนึ่งล้านนี้คือให้พวกเราสองคน หรือว่า?” เฉิงหยุนลองถามดู “ช่างเถอะ ต่อให้คุณชายหลี่จะให้พวกเราเท่าไหร่ พวกเราก็พูดอยู่ดี เพราะไม่ว่าจะยังไง เมื่อกี้ถ้าเกิดไม่ได้คุณชายหลี่ พวกเราคงตายไปแล้ว”

“ตอนนี้ชีวิตของพวกเรา คุณชายหลี่เป็นคนช่วยเอาไว้ ถึงว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ” เฉิงหยุนพูด

หลี่ฝางพูดว่า “หนึ่งล้านต่อคน ฉันไม่รีบร้อน เช้าวันที่สองค่อยให้ฉันก็ได้ แกมีเวลาหนึ่งอาทิตย์ในการเขียน พอเขียนเสร็จฉันจะส่งแกกับครอบครัว ออกไปจากเมืองเอก ไปยังสถานที่ปลอดภัย”

“เขาเองก็เหมือนกัน”พูดเสร็จ หลี่ฝางก็หันไปมองจูเฟิ่งปินพักนึง

ตอนนี้ หรุ่ยเหวินเจ๋กำลังจัดการบาดแผลให้กับจูเฟิ่งปินอยู่ และในเวลานี้เอง ข้างนอกก็มีเสียงของรถพยาบาลดังขึ้นมา

“แม่เจ้า เพื่อน แกรอดแล้ว ฉันกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเกิดเพื่อนร่วมงานของฉันมาช้ากว่านี้ แกคงต้องตายแล้ว” หรุ่ยเหวินเจ๋พูดพร้อมกับสีหน้าดีใจ

“ลูกพี่ ผมไม่มีเงิน”พอมองไปยังหรุ่ยเหวินเจ๋ ใบหน้าของจูเฟิ่งปิน ก็แสดงความสิ้นหวังออกมา

เมื่อกี้จูเฟิ่งปินได้ยินอย่างชัดเจนว่า หรุ่ยเหวินเจ๋กับคนในสายขูดเลือดขูดเนื้อกันยังไง

“พวกเดียวกัน ฉันไม่โกงแกหรอก”หรุ่ยเหวินเจ๋หัวเราะ

จูเฟิ่งปินมองหรุ่ยเหวินเจ๋แวบนึง แววตายังคงเหลือความสงสัยอยู่

“ฮ่าๆ ค่ารักษาของเขา มาเอากับฉัน”

หลี่ฝางตบไหล่ของหรุ่ยเหวินเจ๋ แล้วพูดว่า “ไม่เลว หัวการค้าไม่เบา ส่วนคนที่อยู่ข้างนอก แกสามารถโกงได้ตามใจชอบ ถ้าเกิดเขาจ่ายไม่ไหว ก็ให้ไอ้เจว๋เหรินมาจ่าย”