ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4901

“ค่ะ”พยาบาลสาวพยักหน้าแล้วกล่าว“บริการทั้งหมด ไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น คุณต้องการอะไรสามารถสั่งได้เลยทุกอย่าง หากมีอะไรที่ไม่เหมาะสมกับสภาพร่างกายของคุณ เราจะให้คำแนะนำอย่างมืออาชีพกับคุณ”

หม่าหลันพูดอย่างตื่นเต้น“ได้ได้ งั้นฉันขอศึกษามันอย่างละเอียดก่อน！”

พยาบาลสาวโค้งคำนับให้เล็กน้อยแล้วกล่าว“หากคุณมีอะไรสามารถเรียกหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันอยู่ที่ศูนย์พยาบาลข้างๆนี้ค่ะ”

หลังจากที่พยาบาลสาวออกจากห้องพักผู้ป่วยไป หม่าหลันมองไปที่เย่เฉิน พูดด้วยใบหน้าที่ชื่นชม“สมกับเป็นลูกเขยที่ดีของฉัน！มีแค่นายแล้วที่มีความสามารถยอดเยี่ยมแบบนี้ ！สถานที่ดีแบบนี้ เข้าพักรักษาตัวโดยไม่ต้องเสียเงิน จะกินจะใช้อะไรก็ไม่ต้องจ่าย ！หากไม่มีเวลากำหนด ฉันอยู่ที่นี่จนอายุแปดสิบก็ยังได้ ！”

พูดจบ หม่าหลันลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วถามหยั่งเชิง“พ่อลูกเขย แม่พักอยู่ที่นี่เลยได้ไหม พักรักษาตัวที่นี่ไปก่อน ไม่ไปที่พรอวิเดนซ์แล้ว”

เย่เฉินไม่คิดว่าหม่าหลันจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเองว่าจะไม่กลับไปที่พรอวิเดนซ์แล้ว จึงตอบกลับอย่างไม่ลังเล“อันที่จริงผมคิดว่าแม่อยู่ที่นี่ก็น่าจะดีกว่า เพราะที่นี่มีหมอกับพยาบาลที่ดีที่สุด พวกเขาสามารถดูแลรักษาแม่ได้ตลอด24ชั่วโมง สะดวกกว่าไปที่พรอวิเดนซ์มาก เพราะที่พรอวิเดนซ์ไม่มีใครจะมาดูแลแม่ได้ตลอด24ชั่วโมง”

หม่าหลันพยักหน้าให้ซ้ำๆ พูดอย่างจริงจัง“ในเมื่ออยู่ที่นี่ไม่ต้องเสียเงิน อีกทั้งก็ยังมีคนคอยดูแล ความคุ้มค่าและสะดวกสบายนี้ ไม่ใช้ก็เสียเปล่านะสิ！”

พูดจบ หม่าหลันก็พูดต่อ “เอ่อนี่ ตารางเรียนของชูหรันคาดว่าก็น่าจะอีกอาทิตย์หนึ่ง ถึงตอนนั้นพวกเราก็ต้องเดินทางจากที่นครนิวยอร์ก จากที่แม่ดู แม่ว่าแม่พักรักษาตัวอยู่ที่นี่คนเดียวดีกว่า ลูกไปอยู่เป็นเพื่อนกับชูหรันที่พรอวิเดนซ์ รอชูหรันเรียนจบ พวกเราก็ค่อยมารับแม่ที่นครนิวยอร์ก แล้วเราก็กลับเมืองจินหลิงพร้อมมัน ”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าว“แบบนี้ก็ดีครับ แต่ปัญหาคือชูหรันเธอเป็นห่วงคุณแม่มาก ต้องบอกให้เธอรู้ก่อนว่าแม่ออกมาจากคุกแล้ว เธอถึงจะเบาใจได้ และให้เธอรู้ไม่ได้ว่าแม่ได้รับบาดเจ็บที่ขา ไม่อย่างนั้นแล้ว เธอต้องวิ่งแจ้นมาหาแม่ที่นครนิวยอร์กอย่างแน่นอน”

“ง่ายนิดเดียว！”หม่าหลันพูดอย่างไม่ต้องคิด“เดี๋ยวแม่จะโทรหาชูหรัน บอกว่าแม่ถูกปล่อยตัวออกมาจากคุกแล้ว ได้รู้จักและสนิทกับเพื่อนนักโทษคนหนึ่งในคุก เพื่อนนักโทษคนนั้นชวนให้แม่อยู่เที่ยวเล่นที่ในนครนิวยอร์กสักสองสามวัน ดังนั้นก็จึงยังไม่กลับไป รอเมื่อไรที่เราเดินทางจากพรอวิเดนซ์มาที่นครนิวยอร์ก ถึงตอนนั้นแม่ค่อยบอกความจริงกับเธอเอง ”

เย่เฉินรู้สึกว่าความคิดนี้ของหม่าหลันก็ดีเหมือนกัน จึงพูดไปว่า“ก็ได้ครับ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแม่ก็โทรหาชูหรันได้เลยครับ”

หม่าหลันหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมา ชาร์จแบตไปสักพักแล้วเปิดเครื่องใช้งาน จากนั้นก็กดโทรหาเซียวชูหรันเป็นอันดับแรก

เซียวชูหรันในตอนนี้เพิ่งจะเลิกเรียนแล้วกลับมาถึงที่โรงแรม ทันทีที่เห็นเบอร์ของแม่โทรเข้ามาที่มือถือของตัวเอง นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตระหนักรู้ว่า แม่คงอาจจะถูกปล่อยตัวออกมาจากคุกแล้ว จึงกดรับสายในทันที ถามอย่างตื่นเต้นดีใจ“แม่ ใช่แม่หรือเปล่า？！”

หม่าหลันรีบตอบกลับไป“ นี่แม่เองชูหรัน！แม่มีข่าวดีจะบอก แม่ออกมาจากคุกแล้วนะ！”