ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4902

เมื่อได้ยินหม่าหลันบอกว่าตัวเองออกมาจากคุกแล้ว เซียวชูหรันก็ถึงได้โล่งใจ พูดอย่างตื่นเต้นดีใจว่า“แม่ แล้วตอนนี้แม่อยู่ไหน？เย่เฉินได้ติดต่อไปหาแม่หรือเปล่า？”

หม่าหลันรีบตอบ“ เย่เฉินก็อยู่กับแม่นี่แหละ เพราะเขาที่ช่วยวิ่งเต้นหาเส้นสายให้ แม่ก็ถึงได้ถูกปล่อยตัวออกมา ”

เซียวชูหรันดีใจอย่างมาก รีบตอบกลับ“แม่ งั้นแม่ก็รีบกลับมาพร้อมกับเย่เฉิน แม่ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาหนูเป็นห่วงแม่มากแค่ไหน！”

หม่าหลันเม้มริมฝีปาก พูดอึกอัก“เอ่อคือ……ชูหรัน……แม่ไม่อยากไปพรอวิเดนซ์แล้ว ที่นั่นไม่มีอะไรเลย ไม่สู้อยู่เที่ยวเล่นที่นครนิวยอร์กสักสองสามวัน พอดีแม่ไปรู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งในคุก เราสองคนถูกปล่อยตัวออกมาพร้อมกัน เธอชวนให้แม่อยู่เที่ยวเล่นที่นครนิวยอร์กสักสองสามวัน”

เมื่อเซียวชูหรันได้ยินเช่นนี้ ก็พูดปฏิเสธอย่างไม่ลังเล“แม่ อย่าไว้ใจใครที่ไหนอีกได้ไหม แม่เข้าไปอยู่ในคุกได้ยังไง แม่ไม่รู้สาเหตุเลยเหรอ？คนพวกนั้นไม่มีใครจะเข้าหาแม่ด้วยความจริงใจหรอกนะ ทุกคนล้วนต่างมีกลอุบายทั้งนั้น！”

หม่าหลันพูดอธิบาย“ไม่หรอกนะชูหรัน เพื่อนที่แม่รู้จักคนนี้ เธอเป็นคนซื่อๆ เหมือนกันกับแม่ ถูกคนอื่นให้ร้ายจนต้องเข้าไปอยู่ในคุก ”

พูดจบ หม่าหลันก็พูดถึงเพื่อนร่วมชาติที่ไปเจอในคุกคนนั้น พูดอย่างเศร้าสร้อย“หนูรู้ไหมว่าเธอคนนั้นเข้าไปอยู่ในคุกได้ยังไง？พูดไปแล้วหนูต้องไม่เชื่อแน่ๆ เพราะเขาขายปูขนให้กับคนจีนด้วยกันที่สหรัฐอเมริกา แต่มีคนงี่เง่าคนหนึ่งที่ซื้อไม่ทัน ก็จึงไปร้องเรียน จนทำเขาต้องเข้าไปอยู่ในคุก แล้วยังถูกปรับเงินไปด้วยอีกจำนวนหนึ่ง！หนูว่าโลกนี้มันมีคนเลวแบบนี้อยู่ได้ยังไงกัน？”

เซียวชูหรันยังคงไม่เข้าใจ แต่เธอก็พูดอย่างเป็นกังวล“แม่ กว่าแม่จะออกมาจากคุกได้ หนูไม่ไว้ใจให้แม่อยู่ที่นครนิวยอร์กคนเดียวจริงๆ แม่เชื่อฟังคำหนูดีกว่านะ กลับพรอวิเดนซ์กับเย่เฉินเถอะนะแม่！”

หม่าหลันพูดอย่างหนักแน่น“โธ่ ชูหรัน！เชื่อไหม? ครั้งนี้แม่มองคนไม่ผิดแน่ วางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้ไม่มีใครจะหลอกแม่ได้อีกแล้ว？”

หลังจากที่พูดจบ หม่าหลันกลัวว่าเซียวชูหรันจะไม่ยินยอม จึงพูดเสียงแข็ง“แม่ตอบตกลงเพื่อนคนนั้นของแม่ไปแล้ว ไม่ว่ายังไงแม่ก็จะอยู่เที่ยวเล่นที่นี่สองสามวัน！”

เซียวชูหรันจนปัญญา ก็จึงพูดว่า“แม่ งั้นหนูขอคุยกับเย่เฉินหน่อย ！”

“ได้”หม่าหลันรีบยื่นโทรศัพท์ให้เย่เฉิน จากนั้นก็ขยิบตาให้เขา

เย่เฉินรับโทรศัพท์มา แล้วกล่าว“ฮัลโหล ที่รัก”

เซียวชูหรันถามขึ้นจากปลายสาย“ที่รัก คุณเห็นเพื่อนที่แม่พูดถึงคนนั้นหรือยัง？น่าเชื่อถือไหม？”

เพื่อให้ความร่วมมือกับหม่าหลัน เย่เฉินก็พูดเออออตาม“เห็นแล้ว ก็น่าเชื่อถืออยู่ ผมยังได้ฝากฝังลูกค้าที่นครนิวยอร์กให้ช่วยดูแลด้วย แม่อยู่นี่ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน คุณวางใจได้”

เมื่อได้ฟังคำของเย่เฉิน เซียวชูหรันก็ถึงได้โล่งใจ พูดอย่างไม่มีทางเลือก“ก็ได้ ด้วยนิสัยของแม่ เรื่องที่แม่ตัดสินใจไปแล้ว ให้ช้างมาฉุดก็ฉุดไม่อยู่ ในเมื่อคุณบอกว่าเชื่อถือได้ งั้นฉันก็จะไม่โต้เถียงอะไรกับแม่แล้ว……”

พูดจบ เซียวชูหรันก็พูดต่อ“ที่รัก เรื่องในครั้งนี้ทำคุณลำบากแล้ว เพราะปัญหาที่แม่ก่อขึ้นทำคุณเดือดร้อนไม่น้อย ขอบคุณนะ！”

เย่เฉินยกยิ้มบางเบา พูดอย่างอ่อนโยน“ที่รัก คุณต้องเกรงใจกับผมขนาดนี้เลยเหรอ？อีกอย่างแม่คุณก็คือแม่ยายของผม ทุกอย่างที่ทำก็สมควรทั้งนั้น”

เซียวชูหรันตอบรับในลำคอเสียงเบา เอ่ยถามเขา“ที่รัก แล้วคุณจะกลับมาเมื่อไร？”